05_Egeria

SPIEGELKAMER

Met twee handen bonsde de man tegen de wanden van zijn glazen kamer.
“Hoor je me?” riep hij luid, “hoor je me?”
Maar de vrouw hoorde en zag hem niet. Wel keek zij naar de kamer en frunnikte wat aan haar kapsel.
Voor mij is dit glas, dacht de man, maar voor haar een spiegel. Hoe kan ik haar ooit bereiken?
En weer hamerde hij zo hard mogelijk tegen het glas, maar de vrouw liep door.

Vreemde kamer, dacht de vrouw, helemaal uit spiegels opgetrokken. Zou er iemand aanwezig zijn? Vast niet, er zit helemaal geen raam in, laat staan een deur. En trouwens, wie gaat er nou in een spiegelkamer zitten. Dan zie je de hele dag je eigen beeld. Of zouden het eenrichtingsspiegels zijn?
De vrouw keek nog eens aandachtig, maar zag alleen zichzelf. Ze frunnikte wat aan haar kapsel en liep door.

“Zeg vrouw,” zei de vragensteller, “als iemand jou een spiegel voorhoudt, zie je dan alleen jezelf, of ook degene die hem vasthoudt?”
“Hoe bedoel je?” vroeg de vrouw.
“Ik stel hier de vragen,” zei de vragensteller, “als iemand jou een spiegel voorhoudt, zie je dan alleen jezelf, of ook degene die hem vasthoudt?”
Dit keer zweeg de vrouw. Minutenlang. Een steen moet ik hebben, dacht zij toen, een steen. Groot genoeg om een flinke spiegel aan diggelen te slaan.