3. Lac Léman

Het pand van MTI ligt boven een klein winkelcentrum en ik parkeer mijn auto op een betaalde parkeerplek. De parkeervergunning die bij de baan inbegrepen zit moet nog geregeld worden.
De receptie is onbemand en ik vraag mij vertwijfeld af of ik door zal lopen. Een ronde door het pand, inclusief het tonen van de toekomstige werkplek en het ongemakkelijke voorstelrondje met collega’s zou wel handig zijn geweest.
Na enkele minuten wachten loop ik de aanliggende hal in, in de hoop dat ik iemand de weg naar personeelszaken kan vragen.
Ik voel me ineens heel onzeker; heb ik iets niet goed begrepen en moet ik misschien pas volgende week beginnen?
Als ik de een deur open, kijkt niemand op.
‘Goedemorgen, ik ben nieuw en ik zoek personeelszaken?’ val ik met de deur in huis.
In het ruim bemeten kantoor zitten vijf vrouwen met een headset op. Niemand heeft mijn vraag gehoord, tot een jonge vrouw naar me toeloopt en vraagt of ze me kan helpen.
De rest van de dames gaat door waar ze mee bezig zijn.

Ze leidt me door een complex gangenstelsel naar de bovenste etage en laat me een kantoor binnen waar twee dames achter hun bureau zitten.
‘Hai Victoria, ga zitten. Heb je het kunnen vinden?’ vraagt de vrouw die ik ook heb gesproken tijdens het sollicitatiegesprek. De overbodigheid van de vraag zou me normaal gesproken in de lach hebben doen schieten, en de vrager een sarcastisch respons hebben opgeleverd.
Haar korte geblondeerde haar staat stijf van de haarspray, en de overdadige make-up maakt haar ouder dan ze waarschijnlijk is.
Wijselijk houd ik mijn mening over het karige ontvangst voor me en neem plaats op de stoel aan de overkant van haar bureau terwijl ik me naarstig haar naam probeer te herinneren.
‘Ja hoor,’ zeg ik vriendelijk lachend.
‘Kon je je auto kwijt?’ vraagt ze – alweer – geheel overbodig, terwijl ze een laptop en een doos uit een dossierkast pakt en voor mij neerzet. ‘Die zijn voor jou, telefoon en laptop.’
‘Ik sta geparkeerd bij de winkels. Ik neem aan dat ik mijn parkeerbonnen bij jullie inlever tot de vergunning is geregeld?’
‘Ik ga er vandaag gelijk mee aan de slag,’ antwoordt ze. ‘Ik loop even met je mee naar je werkplek. Noah is er vandaag niet, je nieuwe collega wél. Hij zal je vandaag de weg wijzen.’
Ze staat al bij de deur. Haastig pak ik de laptop en de doos op en loop achter haar aan.
‘Noah wil jou naast zich hebben dus hebben we even ruimte gemaakt,’ zegt ze terwijl ze aan het einde van de gang een deur voor me opent.
Een man in pak kijkt op en zegt: ‘Hé Ellie.’ Gelijk noteer ik intern haar naam.
Hij staat op en steekt zijn hand naar me uit.
‘Sorry, ik heb mijn handen vol,’ zeg ik en verlegen lachend loop ik door naar het lege bureau tegenover dat van hem en zet mijn spullen neer.
‘Hai, Victoria Zellinger,’ zeg ik en steek alsnog mijn hand naar hem uit.
‘Welkom Victoria, Milan Herzberg.’ Zijn lichtgrijze pak zit als gegoten, de bleekblauwe ogen liggen diep in zijn kassen en de lijnen in zijn gezicht geven de indruk dat hij niet gauw tevreden is.
Zijn blik schiet van Ellie naar mij en hij gaat weer achter zijn bureau zitten.
‘Ik laat jullie alleen, Milan zal je alles uitleggen Victoria. Succes,’ zegt Ellie en loopt de kamer uit.
‘Ik moet even iets afmaken, ik kom zo bij je,’ zegt Milan afgemeten terwijl hij naar de vaste telefoon grijpt.

Ik voel me erg ongemakkelijk. Om mezelf een houding te geven sluit ik de laptop aan op het netwerk, waarvoor ik op handen en knieën onder het bureau moet kruipen en leg de zakelijke telefoon aan de lader.
Ondertussen luister ik mee met zijn gesprek.