Één. Jullie waren altijd één. Altijd samen als Adam en Eva en Bonnie en Clyde. Papaenmama, te close voor spaties. Nu staat er een punt op de plek van een komma; de zin van het leven verward achterlatend. Als ik er aan terugdenk is het nog steeds een groot vraagteken. Het was een donderdag, midden in een hete zomer. Ik dacht dat jullie een grapje maakten, maar er viel niets te lachen. Ik ben naar boven gerend, heb gekeken naar de muur vol met foto’s. Versteende tijd die niet meer bestond.

Twee jaar later zit ik op dezelfde bank als waar ik zat toen ik het hoorde. Het is herfst. Een ander huis, een andere jongen. Dezelfde foto. Wat doe je als het te vroeg is voor vragen en te laat voor hun antwoorden? Wat doe je als je toekomst niet meer zeker is? Blijf je kijken naar het verleden of laat je de seizoenen hun werk doen?

Drie volwassenen, maar hun vragen zijn identiek aan die van een kind. Maar waarom dan papa? Maar hoezo dan mama? Net zoals vroeger volgt er zelden een gewenst antwoord. I guess some things will never change. Net zoals de sneeuwvlokken die nu naar beneden dwarrelen. Net zoals de vijf personen op die ene foto.

Vier het leven in zijn geheel, ook al is er iets kapot. Dat is wat jullie ons leerden. Wat kunnen we anders doen dan braaf naar jullie luisteren? Af en toe zie ik mama weer lachen zoals vroeger, soms hoor ik papa fluitend door het huis heen lopen. Ik kijk op van de foto door het raam heen naar buiten. Er vormen zich bloemknoppen aan de uiteinden van de stelen. Een koppel Turkse Tortels loopt afzonderlijk van elkaar door de tuin heen. Het wordt weer lente.


JC

Studeert in de hoofdstad, leeft in de Keistad.

17 reacties

Esther Suzanna · 15 januari 2017 op 20:38

Mooi geschreven.

Dees · 15 januari 2017 op 20:56

Echt erg mooi. Het raakt me. Ook volwassenen willen een onbreekbare basis, denk ik. Helaas kan alles stuk.

NicoleS · 15 januari 2017 op 20:59

Heel mooi. En verdrietig.

Karen.2.0 · 15 januari 2017 op 22:52

Ouders horen bij elkaar in de ogen van een kind, zelfs als dat kind volwassen is en wel snapt waarom. Het blijft altijd wringen op de 1 of andere manier. Ik kies ervoor om de seizoenen hun werk te laten doen, prachtig verwoord JC.

Nummer 22 · 16 januari 2017 op 15:00

Mooi verwoord. De seizoenen van ons leven!

Mien · 16 januari 2017 op 15:25

Papaenmama, te close voor spaties.
Prachtig!

Bruun · 17 januari 2017 op 10:07

Wat een mooi, ontroerend stuk. Complimenten JC!

JC · 17 januari 2017 op 11:17

Dankjewel allemaal!

Bruun · 1 februari 2017 op 09:09

Gefeliciteerd JC met het predikaat ‘Column van de maand’ voor dit ontroerende stuk. Zeer verdiend, als je het mij vraagt.

Karen.2.0 · 1 februari 2017 op 09:52

Kon niet uitblijven JC, verdiend!

Mien · 1 februari 2017 op 10:48

Gefeliciteerd JC, een mooie keuze van de redactie. Terechte uitverkiezing.

Spencer · 1 februari 2017 op 12:03

Van harte. Prima column.

Esther Suzanna · 1 februari 2017 op 12:13

Mooie keuze van redactie 🙂

NicoleS · 1 februari 2017 op 12:36

Goed gedaan!

pally · 1 februari 2017 op 21:46

Heel erg mooi, die bijna staccatotaal , zo stamelend, dat ontroert mij zeer. Ook de natuur die meespreekt. Terecht CVDM!

JC · 27 maart 2017 op 10:50

Dank allemaal (en redactie)! Had dit helemaal niet door, wat een eer 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder