Lieve Kerstman

Nooit eerder schreef ik een brief aan u. Als kind werden al mijn verlanglijstjes naar uw concullega Sinterklaas gestuurd en wellicht dat hij wéleens wat zieleroerselen van mij ontvangen heeft, maar u, als Kerstman, werd lange tijd door mijn familie en ook door mij genegeerd. Er was een boom. Er was eten. En dat was het.

De afgelopen jaren bent u meer en meer mijn decembermaand binnengeslopen. Het begon een aantal jaren geleden, na het onverwacht vinden van wat bescheiden pakjes onder de boom. Het bleek de trigger tot een extra cachet aan de Kerstdagen.

En dan nu. Een nieuw hoogtepunt in mijn relatie tot u. Mijn eerste schrijven naar het hoge noorden. Niet voor mezelf, hoor, ik zou niet durven… Mijn vraag betreft een persoon, die ik nog niet eens persoonlijk ken. Het betreft een dame, die direct na aanvang van 2017 al stevig met de billen bloot ging. En waar ik in eerste instantie gniffelde bij het nieuws, veranderde dat al snel in diep, diep medelijden.

Geen enkel mens verdient het om afgezeken te worden. Niet door één persoon, maar zeker niet door heel Nederland! Televisie, kranten, social media. In de rij bij de supermarkt, op het station, op kantoor. Iedereen leek pissig.

En waarom?

Ze was gewoon een beetje dom.

Lieve Kerstman, als er in uw voorraadruimtes soms nog wat luxe mondwater staat… Zou u dat dan divawaardig in willen pakken en onder Patricia’s*) kerstboom leggen? En mochten er nog een paar pallets staan… Wellicht komt het al de virtuele vuilbekkers, die haar schandaal tot in den treure uitgemolken hebben, ook wel van pas.

Heel veel succes en sterkte in deze, voor u, drukke tijden!
Een dikke knuffel voor Rudolf en de rendierbrigade.
Liefs,
Arta

*) Paaij