Wonder Baar Lijk

“Godverdomme, prutsers! Leg mevrouw van Eerd direct in kamer vier. De temperatuur is hier te hoog. Ze begint te zweten. Was haar nogmaals en zorg dat ze eruit ziet om door een ringetje te halen!”
“Prima Joost. Doen we gelijk.”
“En snel!”

Zenuwachtig duwen we mevrouw van Eerd naar de andere kamer, controleren de temperatuur, en installeren haar op de nieuwe tijdelijke plaats. Ik laat wat wasemulsie oplossen in koel water en doop er een washandje in. Mijn collega heeft haar inmiddels ontbloot. Zacht glijdt mijn bewashande hand over het fragiele lichaam en ontdoet de porseleinen huid van de vettige glans, beweegt voorzichtig verder langs de fijne lijnen van haar jonge gelaat. Cindy knapt haar op met een bescheiden make-up. Haar mooiste kleding gaat weer aan; Ze ziet er fantastisch uit.

“Alles onder controle?” Joost komt met zijn gebruikelijke brulaapimitatie binnen. Ik knik zwijgend. Verplaats wat bloemen. Kijk naar de foto van de dame en slik. Zo jong.
“Schiet op. De familie komt en dan moeten wij weg zijn. Ga jij maar aan mijnheer Paulus werken.” En… Weg is Joost. Ik werp een laatste blik in de kamer. Loop systematisch mijn checklist door en besef dat alles perfect is.

Wanneer ik de ruimte verlaat hoor ik kinderstemmen in de gang. Twee jongetjes met donkerbruine krullen rennen op mij af.
“Ligt mama hier?” roepen ze enthousiast, hun glanzende ogen hoopvol op mij gericht.
“Ja”, fluister ik. Haar uiterlijk sijpelt door elke porie van de jongetjes. Het kan niet missen.
“Jee, kom gauw!’

Aan het eind van de gang loopt papa. Niks enthousiasme, niks hoopvol. Ik knik naar hem en loop snel door.
Bleekblauw ligt mijnheer Paulus voor me. Routinematig was ik hem. Maak hem aan de hand van een foto zo levend mogelijk.

Die kinderstemmen.
Ze laten me niet los.