Aardbijen

Een aantal weken geleden zag ik onderstaande advertentie in een plaatselijk krantje in mijn woonplaats. Een klein boerderijtje waar je het gehele jaar door fruit kunt kopen.

Lekkere aardbijen te koop!
Drie euro voor een pond. Bij ons de laagste prijs, kom en proef er van!

Wat zullen we nu hebben?, dacht ik toen ik die advertentie las.
Een nieuwe soort soms?
Lijkt mij wel een ‘prikkelend’ idee hoor en of ze zuur of zoet smaken? Misschien kriebelen ze wel op mijn tong? Zouden ze kleur afgeven of kleurvast zijn? Bespoten met bewaarmiddelen of puur natuur? Wellicht een naar hier overgewaaid idee uit de Chinese eetcultuur?
Hier moet ik het fijne van weten! Kortom, ik trok snel mijn superstappers aan en ging op pad.

Een doosje aardbijen graag!, vroeg ik en voegde er met een uitgestreken gezicht aan toe: “van die gele met bruine streepjes er op! Pakt u ze met handschoenen aan in?”
Wat bedoel je?, schrok de boerin.
Wij verkopen alleen de beste kwaliteit hoor! Dagvers, geen beschimmelde ‘snotjes’!
Dat mag ik geloven!, sprak ik ferm. Stel je voor, dat men die beestjes nog eerst een langzame verstikkingsdood laat sterven in zo‘n goedkoop plastic doosje zonder luchtgaatjes er in!
Waar heeft u het in hemelsnaam over?, krijste de boerin ten einde raad.
Er waren ondertussen een paar andere klanten rondom ons komen staan. Zij amuseerden zich zo te zien kostelijk.
Ik feitelijk ook wel, al geef ik grif toe, het is best een beetje gemeen.
Triomfantelijk liet ik haar de uitgeknipte advertentie zien, waarin sprake was van aardbijen in plaats van aardbeien. Toen ging haar lampje branden.
Verkeerde spelling! Te haastig opgeschreven en zonder het bericht na te lezen afgedrukt! Stom!
Niet stom, wel grappig!, lachte ik.
Zo krijg ik weer eens stof om een nieuwe column te schrijven.
Gelach alom, ook bij de boerin. Die toonde zich sportief en zei: u mag ze echt proeven hoor!
Doe ik! Geef mij maar een pond.