Mijn aandacht in de langzaam rijdende file wordt getrokken door de beweging van de vrouw, die haar rook zo uit het raam probeert te blazen dat er niets in de auto achterblijft. Mijn aandacht wordt versterkt door een kleine trigger van herkenning. Ik ken haar.

Terwijl de blik tussen voor en achter blijft zwerven, zie ik nu ook hem. En hoewel vrouwen – ondanks populair geloof daarin – net zo min meerdere zaken tegelijkertijd kunnen als mannen, kan mijn brein dat op dat moment blijkbaar wel. Ik ken hem ook (trigger) én ik ken ze in samenhang met elkaar (kadèng, kwartje). Ik heb ooit zelfs een stukje op ze gebaseerd, ik was namelijk heimelijk aanwezig bij de geboorte van hen samen, bij hun hartverwarmende eerste date.

Mensen zeggen vaak dat tegenpolen elkaar aantrekken, maar uit onderzoek blijkt dat het vooral gemeenschappelijke kenmerken zijn die mensen naar elkaar toe laten bewegen. Zij leken op elkaar, in ieder geval in hun buitenstaandersgehalte. En hoewel ze ook helemaal niet op elkaar leken, was hun uiterlijk goed op elkaar afgestemd. Iets in ongeveer dezelfde prijsklasse kleding kiezen, denk ik. Iets in evenveel schoonheidsfoutjes hebben. Zij een hint van een onderkin, hij een niet voldoende gecamoufleerde kippenborst. Zij licht loensend, hij een raar lachje. En voor de rest gewoon wonderwel passende mensen, mooi als mensen, nog mooier samen.

Indertijd was het zo dat ze samen de hele kroeg opwarmden in de tijd die het kostte tot hun beide biertjes elkaar gevonden hadden. Een klinkende bezegeling van een nieuw begin.

Hoewel ik opgetogen ben over het feit dat ik ze weer zie, merk ik dat de tijd van veelbelovende nieuwe beginnen snel in het kleine haten is verzand. Ze hebben flinke ruzie. Zij rijdt, hij zit stoïcijns voor zich uit te kijken en doet geen enkele moeite om de rook van zijn sigaret naar buiten te blazen. Ze schreeuwt in zijn gezicht. Zelfs in de spiegel zie ik dat ze paars aanloopt. Hoe harder hij haar negeert, hoe harder zij schreeuwt. Ze slingert en ik beroer licht mijn rem, om haar even naar de weg te trekken met een klein signaal. Het werkt. Even. Hij zit daarna volledig van haar afgewend en zij voert een pleidooi met zijn rug. Bijna smekend nu.

‘The End’, denk ik bij mezelf.

Voor mij staat een BMW vol op de rem en ik volg, zij volgen, het gaat allemaal eigenlijk nog maar net goed. In de achteruitkijkspiegel zie ik ze even daarna weer synchroon zijn. Allebei rokend. Hij met zijn hoofd naar rechts, naar het raam, zij met haar hoofd naar links. Ze zwijgen. De rook walmt egaal de auto door.

Ik zou willen dat ik ze dit kon voorspiegelen, zo potje, dekseltje als ze zelfs nu zijn. Ik zou willen dat ik ze nu mijn vorige stukje kon laten lezen. Niet omdat het zo goed is of was, maar wel omdat ze zo mooi, zo volmaakt, zo bij elkaar, zo harmonieus waren. En dat nu tegen wil en dank weer zijn, in hun gemeenschappelijke afwijzing van de ander.

Ik sla af bij de A10 Noord, terwijl zij zich naar de Coentunnel begeven. Verbeeld ik het me nou, of grijpt hij echt het stuur? Ik zie verder niets. Eenmaal op mijn werk kijk ik voor de zekerheid nog even naar het nieuws en naar file-informatie. Er is een rijbaan afgesloten, door een ongeluk. Mijn brein laat deze keer verstek gaan en duwt me exclusief naar de eerste urgente mail van die dag, die ik met een onheilspellend randje braaf als even urgent behandel.

Categorieën: VEC

15 reacties

troubadour · 1 november 2015 op 05:09

‘harmonieus in hun gemeenschappelijke afwijzing van de ander.’
‘mooi als mensen, nog mooier samen.’
Mooi gelardeerd werk, knap uitgelicht en een genot om te lezen.

    Dees · 2 november 2015 op 20:00

    Dank Troubadour, ik zal hem weer eens teruglezen als je je een volgende keer weer eens groen en geel aan me geërgerd hebt. Of Driving Miss Deesie. Of allebei, als het bar én boos is.

Esther Suzanna · 1 november 2015 op 14:07

Ontegenzeggelijk knap geschreven. Beschouwend ook, met vleug melancholie.

trawant · 1 november 2015 op 19:53

Mooi geobserveerd en knap geschreven deze VEC, Dees.
Liefde erodeert als je niet oppast. En dan was dit nog maar een momentopname. Als je wilt schrijven ligt het materiaal op straat
je moet het alleen zien en oprapen.

arta · 2 november 2015 op 12:29

Relatie-evolutie zó fijntjes, zo opluchtend (zonder oordeel/vooroordeel) beschreven vanuit het veilige kader van jouw achteruitkijkspiegel.
Jij schrijft zó goed!

pally · 2 november 2015 op 14:26

De relaties die tegelijkertijd nietrelaties zijn. De harmonie die ook als disharmonie kan voelen. Onvolmaaktheid. En dat met een universele blik.
Mooie VEC, Dees!

Meralixe · 2 november 2015 op 16:55

Hm Dees, als ik deze column voor het eerst lees en hem een beetje krampachtig vind. Als ik dan denk, ach eventjes niet reageren kan natuurlijk ook en als ik dan merk dat anderen zo met wierrook te keer gaan, heb ik dan een probleem?
Nee hoor, ik bewonder uw speurtocht naar het betere werk, uw kwaliteit om grenzen te verleggen. Dat ik eventjes niet mee kan zal wel zo erg niet zijn zeker?

Dees · 2 november 2015 op 20:03

Ik wilde alles beantwoorden, maar dat past toch niet bij me. Dank voor de mooie reacties! En Meralixe, nee, ik vind het prima zo!

Nachtzuster · 2 november 2015 op 20:26

Mooi observatiestukje. Er staan hele fijne zinnen in, zo ook de titel.
Met sommige zinnen heb ik wat meer moeite omdat ze, in mijn beleving, minder lekker lezen. Wat dat betreft eens met Meralixe, hoewel ik het niet zie als zijnde krampachtig.

(Indertijd was het zo dat ze samen de hele kroeg opwarmden in de tijd die het kostte tot hun beide biertjes elkaar gevonden hadden.)

(Hoewel ik opgetogen ben over het feit dat ik ze weer zie, merk ik dat de tijd van veelbelovende nieuwe beginnen snel in het kleine haten is verzand.)

(Ik zou willen dat ik ze dit kon voorspiegelen, zo potje, dekseltje als ze zelfs nu zijn.)

Dit zijn de zinnen waar ik over struikel. Evenals het ‘paars aanlopen’ van haar. Voor mij iets teveel clichématig en kun je dat helemaal niet waarnemen vanaf een achteruitkijkspiegel, denk ik.
Laatste alinea vind ik pakkend en goed.

Dees · 2 november 2015 op 20:39

Je hebt er iig een hoop moeite in gestoken. Dus dank daarvoor.

Mosje · 3 november 2015 op 20:51

Je kent ze, en hebt eerder een stukje over ze geschreven?
Twee CX’ers?
Ik pijnig mijn hersenen 😉

troubadour · 4 november 2015 op 07:21

Soms krijg je eventjes een inkijkje..

Mr Moderator · 5 november 2015 op 11:49

Offtopic reacties zijn verwijderd.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder