Afvalrace (14): Buikzicht

Vandaag maar weer eens in vol ornaat in de spiegel gekeken. Ik paste er nog ruim in, gelukkig maar. De spiegel verdiende deswege een volle glimlach. En toch … Wat zou Rubens er van gevonden hebben? Gewoon uit nieuwsgierigheid. En zijn vrouwen? Gevoelens van jaloezie wellicht? Zou ik niet een ideaal model zijn geweest? In bezit van een goddelijk lichaam, om pasteus en ondeugend vet, in brede penseelvoering op doek te vangen.

Ik kijk toe hoe een waterig zonnetje voorzichtig mijn navel beschijnt. Die zou best met een kleine spatel ietwat ontvet mogen worden. Zou ik het durven? Argwanend kijk ik langs mijn schattig buikje omlaag, naar de weegschaal die naast mijn voeten staat. Zouden de batterijen het nog doen? Is ie nog voldoende geijkt? Eigenlijk kan ik met deze weegschaal niet meer voor de dag komen. Ik geloof namelijk niets meer van wat niet digitaal geduid kan worden. Maar veel belangrijker nog, durf ik überhaupt nog op deze weegschaal te gaan staan?

Mijn weegschaal dateert uit het prehistorisch tijdperk, versie nul punt nul. De weegschaal is zo oud dat de dikke wijzer intussen ook is afgevallen. Dat werkt in mijn voordeel. Het scheelt een streepje op de weegschaal en in mijn fantasie, ook een plooi op mijn buik. En toch … de nijptang die ik meestal gebruik om vetplooien te meten volstaat niet langer. Een waterpomptang met grote bek in de verste stand, biedt gelukkig soelaas. Ik moet wel oppassen bij het meten dat ik mijn ventiel er niet vanaf wip. Om nu de hele buik leeg te laten dat gaat mij toch iets te ver.

De weegschaal voelt koud aan. Hij warmt zich snel aan mijn voeten. Met gekrulde tenen probeer ik invloed uit te oefenen op het resultaat. Misschien scheelt het weer een streepje. Helaas zit mijn buik in de weg en kan ik het resultaat niet aflezen. Ik kan niet anders dan een beetje voorover buigen. En ja hoor, ik zie nog net hoe de wijzer omhoog klimt, een streepje. Geen zuivere meting dus. De weegschaal piept en kreunt een beetje onder mijn voeten en vertolkt daarmee mijn ongenoegen.

Als man denk ik meteen in oplossingen. Zou er ooit iemand op het idee gekomen zijn om een uitschuifbaar leesscherm te koppelen aan een weegschaal? Eentje dat zich aanpast aan buikgroei. Obesitas neemt toe in onze westerse wereld. Er moeten vast meer mensen zijn die tegen dit soort afleesproblemen aanlopen. Eureka, mijn haar kleurt spontaan oranje bij deze ontdekking en boven mijn hoofd gaat een lampje branden. Ik krijg de smaak van uitvinden te pakken en denk verder. Maar niet voordat ik op een klein papiertje ‘vermarkten’ schrijf. Mijn buik mag dan misschien aankomen, mijn geheugen valt evenredig in dezelfde mate af.

Een spiegel op maat, die is ook nog niet uitgevonden. Een spiegel die meegroeit. Een spiegel die enerzijds niets verhult en anderzijds laat zien dat je niets meer om je lijf hebt. Vooral geen buik. Ik besluit onmiddellijk patent aan te vragen, met mijn bakelieten telefoon, bij Philips Research. Maar dan lees ik mijn briefje en hang snel weer op. Ik kleed mezelf aan en haal mijn schoenen en ideeën van de leest. Mijn kennis en de tijd zijn er nog niet rijp voor. Eerst maar eens afvallen. Opdat buik en schoenen mij weer passen.

Mien Buikzicht

Gewicht 04-11-2005: 88,00 kilo
Gewicht 02-12-2005: 86,50 kilo
Gewicht 23-12-2005: 86,29 kilo
Gewicht 27-01-2006: 87,00 kilo
Gewicht 01-04-2006: 86,50 kilo
Gewicht 19-07-2006: 86,50 kilo
Gewicht 06-09-2010: 90,00 kilo
Gewicht 14-10-2010: 86,00 kilo — Middelomtrek: 105 cm
Gewicht 09-12-2010: 84,00 kilo — Middelomtrek: 103 cm
Gewicht 23-02-2011: 84,00 kilo — Middelomtrek: 103 cm
Gewicht 12-06-2012: 87,00 kilo — Middelomtrek: 106 cm
Gewicht 18-03-2013: 89,00 kilo — Middelomtrek: 107 cm
Gewicht 15-11-2013: 84,50 kilo — Middelomtrek: 105 cm
Gewicht 06-01-2014: 85,50 kilo — Middelomtrek: 105 cm
Gewicht 25-02-2015: 83,50 kilo — Middelomtrek: 102 cm

[i]‘Afvalrace’, een compilatie van hersenspinsels uitgebraakt tijdens het afvallen van schrijver Mien anno 2005/2015. Oftewel verhalen van een jonge schrijver zonder trekdrop met zwemband.[/i]

.