Aids-test op vrijdag de 13e

Ik ben niet echt een bijgelovig type. Mij maak je niet zo snel wat wijs, want ik ben zo wantrouwig als de pest. Ik vind zwarte katten enig, klop nooit iets af op hout, ik verbreek altijd de verbinding van een kettingbrief en warempel, ik leef nog steeds! Het enige dat ik nooit zal doen is onder een ladder doorlopen. Dan loop ik gerust 3 straten om. Vrijdag de 13e is voor mij hetzelfde als iedere andere dag. Behalve als je op die dag een Aids-test moet doen…… Dan piep je wel anders! Toen ik 4 maanden geleden nog een gesprek had met mijn konijn over konijnengedrag en aids, was ik er stellig van overtuigd dat hij en ik ‘het’ niet konden hebben. Dan ontstaat er automatisch zo’n hypothetisch vraag- en antwoordspelletje dat je bij nader inzien liever had vermeden. Natuurlijk is het logisch dat je in de beginfase van een relatie naar de seksuele voorgeschiedenis van je bedpartner informeert. Maar meestal gaan we toch op ons gevoel af, toch? Althans ik wel. Nou heb ik met mijn konijn niet altijd safe gevreeën, want ik dacht, naar aanleiding van zijn verhaal, dat zit wel goed met hem. Alleen heb ik ooit een ex gehad die vreemdging met een dame die er een promiscue levenswandel op na hield.

Ziedend was ik toen ik daar, helaas te laat, achter kwam. Vanaf dat moment ben ik altijd angstig geweest dat hij het via haar had verkregen en weer aan mij had doorgegeven. Toch ebde mijn angst langzaam weg, of beter gezegd, ik onderdrukte angstvallig de wat-niet-weet-wat-niet-deert-gedachte. Totdat ik me prikte in een gebruikte naald die door de handschoen recht in mijn vinger kwam. Dat zijn van die prikaccidenten die in de zorgsector niet altijd vermeden kunnen worden. Nou had ik nogal wat vraagtekens bij deze patiënt, maar mijn gevoel sloeg geen alarm. Maar ook in deze situatie is het afgaan op je gevoel niet juist! Met 42 miljoen met aids besmette mensen op deze wereld en met een getal dat dagelijks stijgt met 13.700 mensen, is het niet meer verstandig om alleen op je gevoel af te gaan.

Dus besloten mijn vriend en ik voor het laten uitvoeren van een aids-test. In feite moet je 3 maanden na je laatste seksuele contact de test ondergaan en niet eerder. Dat was ons eerste dilemma, want na zo’n gesprek beginnen er toch stel-dat-twijfels te komen en wil je het zo vlug mogelijk weten. Mijn dwarsliggend konijn besloot om daar niet langer op te wachten en daardoor ontstonden er 4 scenario’s;

1) Hij had het niet en ik na 3 maanden ook niet. Geweldig!!! Let’s party! HEMA-champagne, Limburgse vlaai en eindelijk konijnengedrag zonder stinkende rubbertjes!
2) Hij had het wel en ik na 3 maanden ook. Een ramp. Maar ach, we grapten dat we dan wel gedoemd waren om de rest van ons leven met elkaar te hokken en te wippen.
3) Hij had het niet, maar ik na 3 maanden wel. Zeer gecompliceerd. Stress voor mij. Onzekerheid voor hem, want hij was eigenwijs geweest en had het in die 3 maanden alsnog van mij kunnen krijgen, dus moest hij een 2e test ondergaan.
4) Hij had het wel en ik na 3 maanden niet. Stress voor hem. Onzekerheid voor mij, tenminste als ik vanaf mijn eigen test niet meer veilig had gevreeën.

Jezus! Om gek van te worden die stel-datjes-mogelijkheden. Het bleef in ieder geval bij deze 4 opties, want als we in die periode ook nog met andere konijnen hadden rondgehuppeld, dan was het einde zoek geweest. Maar ook het volgende dilemma diende zich aan. De test anoniem of via de huisarts? Anoniem kost je tussen de 20 en 30 € en bij de huisarts is het gratis, maar dan sta je wel geregistreerd. Konijn besloot voor de huisarts. Dit was geen up to date huisarts, omdat hij het nogal licht opvatte. Vond de test voor mijn vriend overbodig, want hij was hetero en dan was de kans maar uiterst klein! Hij krijgt vast steekpenningen van het ziekenfonds. Voordeel was dat mijn vriend al na een week telefonisch de uitslag kreeg en die was negatief. Dat klinkt negatiever dan het is, maar iedereen weet vast wel dat dit positief nieuws is. Ik besloot voor een anonieme test bij de GGD. Ik stond toch al niet op goede voet met mijn huisarts en ach, 20 € kan ik nog wel ophoesten voor een goed doel.

De afspraak kon alleen op vrijdag de 13e! Een horrordag waarop ik mijn afsprakenboek bij de tandarts voor nog minder dan de helft vol gepland krijg. Ik heb dit nooit begrepen. Tot nu toe. De aardige meid die bij mij bloed prikte, vertelde mij het ene na het andere rampverhaal. Over mensen waar zij van dacht dat de kans, na het aanhoren van hun relaas, zo miniem was en waar vervolgens bleek dat ze het uiteindelijk toch hadden. De moed zonk me in de schoenen. De uitslag kreeg ik pas na 3 weken. Het was tenslotte vlak voor de kerstdagen.
Ik hoor het me nog zeggen: ‘Nee hoor, het is niet erg hoor. Ik heb het toch niet, dus maakt die 3 weken wachten ook niet uit. No problemo.’ Ik moest een nieuwe afspraak maken, omdat een dergelijke uitslag bij hen nooit telefonisch werd meegedeeld. Stel dat je het had, dan konden ze je tenminste opvangen. Over ontmoedigingsbeleid gesproken! Maar wel inderdaad een betere dienstverlening dan de huisarts van mijn konijn.

De afspraak was om 11.00 en ik kreeg geen ontbijt door mijn strot. De zenuwen gierde door mijn lichaam alsof ik op sollicitatiegesprek moest voor dé baan van mijn leven. Je staat er dan pas bij stil dat dit nieuws je hele leven totaal op zijn kop kan zetten. Ik moest nog 10 Minuten wachten, voordat ik werd binnen geroepen. 10 minuten die dan een uur lijken. Ze gaf me een hand en wenste me een gelukkig nieuwjaar. ‘Nou, nou niet zo voorbarig hè! Vertel me nu eerst maar eens of die vlieger ook wel op gaat.’ Alles was goed! Emoties van paniek, angst en ongeloof maakten plaats voor opluchting en blijdschap. Thuis deelde ik mijn konijn het goede nieuws mee en daarna besloot ik tot het schrijven van deze, te lange (sorry) column. Ik weet niet of ik de moed had kunnen opbrengen om over dit delicate onderwerp te schrijven als het scenario 2, 3 of 4 was geweest. Ik denk het niet. Ik weet wel zeker van niet.