‘Nee, dan heb je het als Bonobo beter getroffen.’
‘Als wat?’
‘Bonobo, je weet wel van die apen die overal een nummertje van maken.’
‘Oh die?’
‘Ja, ruzie goedmaken, even goeiemorgen wensen, ook als ze eten,
hoppa… ketsen!’
‘Ja, maar ik heb gehoord dat ie er alleen maar even ingaat.’
‘Dan nog, laat mij maar terugkomen als Bonobo!’
Het is duidelijk de mannen aan het tafeltje hebben het naar hun zin.
Elke zonnige middag zitten ze vanaf een uur of 4 op het winkelpleintje van het terrein waar wij onze zomerresidentie gevestigd hebben.
Om beurten gaan ze de supermarkt binnen voor een koel sixpack dat eendrachtig en in hoog tempo soldaat gemaakt wordt. De lijken worden achteloos met een hand in elkaar gefrummeld.
Het zijn erg oudere jongeren, op de uiterste grens van houdbaarheid.
Ruim in het middel als teken van een gezonde dorst en met stembanden waar in de loop der jaren hele tabaksplantages overheen gegaan zijn.
Meestal ga ik er even bijstaan, want ik hou wel van de mannensfeer. Foute grappen, elkaar een beetje goedmoedig afzeiken, rare stiltes laten vallen, een onderbuikmeninkje of ineens een vertrouwelijk verhaal.
Maar ik blijf half op mijn fiets hangen, want gaan zitten en een blikje opentrekken gaat me te ver. Ze kennen me. Maar er echt bijhoren …
Het is leuk om van een afstandje een rondje mee te neuken en even one of the guys te zijn, maar me echt nestelen doe ik niet.
Dat vind ik nogal hypocriet van mezelf, blijkbaar is het genoeg dat ik geaccepteerd word, zoals je er op het schoolplein voor zorgde dat de sterkste jongens jou ook wel een geinig kereltje vonden.
Waar hoor ik dan wel bij, is de volgende vraag die ik mezelf stel, want na zo’n halve analyse ga ik in mijn ziel zitten schrapen tot het zeer doet. Nergens bij, ja bij Mw.T, maar die heeft daar dan ook enkele decennia over gedaan. Ik kon zowel eind jaren ’80 in de mannengroep mijn draai vinden als nu bij Nico, Hans en Carel die nog eens opsteken en hun gesprek nieuw leven inblazen.
‘Mijn kleinzoon heeft nou een leuk bijbaantje’
‘…?’
‘Die loopt op Festivals met een biertender op zijn rug pilsjes te verkopen.’
‘Zo, dat is ook wel iets voor jou Carel.’
‘Lijkt me niet.’ ( ik)
‘Hoezo niet?’
‘Nou, dan kan ie aan het eind van de dag zelf 12 liter afrekenen.’
‘Op zeker, ga ik er in een stil hoekje onder liggen.’
Met een; ‘Mannen, de groeten maar weer’, stap ik op.
‘Is het nou BOnobo of boNObo’, roept Nico me na.
‘Dat voel je zelf wel als het zover is!’
Punt weer gescoord.
Want ik ben toch een beetje de stukjessschrijver hier.
22 reacties
Mien · 25 augustus 2015 op 08:19
In dit geval is het “Bo … Bo … Noooooo … !” 🙂
Alleen voor mannen …
Mien · 25 augustus 2015 op 10:07
O ja … Bijna vergeten. Kan nog net. Voor mij komt deze column naast de inzendingen van Pierken (Weltschmerz) en troubadour (Skydiving) ook in aanmerking voor Column van de Maand. Maar dan wel op de derde plaats.
Frans · 25 augustus 2015 op 09:08
Hij is jaloersmakend goed. Misschien is dit verhaal wel de enig juiste invulling van de uitdaging. Want hoewel dit uitgesproken mannenverhaal door een man is geschreven en de sekse prachtig neerzet, is het slechts een enkele man gegeven om het zo treffend te verwoorden. Hulde weer Trawant en wie weet een mooi opzetje voor een nieuwe uitdaging. Geef een niets verhullend beeld van je eigen sekse. Het zou mij als man en wellicht hele volksstammen een onthullend inkijkje geven in die raadselachtige andere sekse. En daar ben ik toch wel heel benieuwd naar.
Esther Suzanna · 25 augustus 2015 op 09:42
Door een vrouw, als uitdaging geschreven… zouden de mannen ongeveer zo reageren:
Hij is leuk! maar vol clichés.
Zo! Seks (Bonobo..) bier, wielrennen, slap gelul, een momentje zelfreflectie…. maar niet té diep!, méér bier en ego (nét ff die laatste inkopper..)
Typisch man ook, de uitdaging van de maand omdraaien…
Ik zeg: Cv/dMaand!
(Oh nee…dat beslist de redactie… ?:-)
:rose: :rose: :rose:
Beetje veel van het ‘goede’, hahaha…
:beauty:
Frans · 25 augustus 2015 op 12:42
Beste Esther, je hebt volledig gelijk dat het verhaal clichématig is. Maar typisch mannengedrag is cliché. De kunst is omdat herkenbare zo te verwoorden dat het als een nieuwe ervaring overkomt. Het cliché wordt ineens een Aha Erlebnis. Je wist het natuurlijk altijd al en ja zo doen mannen nu eenmaal, maar vond daar de juiste woorden niet voor. Zoiets heb ik bij dit RTL 7 verhaal.
En wie weet heb je een punt dat alleen mannen het verhaal zo lezen. Dan is er dus zowel een verschil in mannengedoe en vrouwengetut als in het schrijven daarover en als klap op de vuurpijl lezen mannen ook nog eens anders dan vrouwen.
Onmogelijke klus dus voor Hella.
Mien · 25 augustus 2015 op 12:49
Een troost, het leidt tot dankbaar schrijf- en leeswerk. Missie van Hella volbracht. 😉
Esther Suzanna · 25 augustus 2015 op 12:57
Beste Frans,
Mijn reacties waren in de schoenen van ‘de man’, die deze Column als geschreven door een ‘vrouw’ beoordeelde…
om het allemaal nog gecompliceerder te maken 😀
Het ’teveel van het goede’ duidde op de bloemen… Dat zou een man nooit doen.
Als ES vind ik de Column zeer geslaagd! 😀
Frans · 25 augustus 2015 op 13:07
Esther,
Dat had ik wel begrepen. De vraag is wel of een vrouw ooit deze column over mannen had kunnen schrijven en inderdaad als een vrouw dat zou doen zouden mannen er mogelijk anders op reageren dan ik nu doe.
Dat van die bloemen had ik niet door. Al doen mannen dat denk ik inderdaad niet.
De uitdaging heeft wat teweeg gebracht. In ieder geval bij mij.
Meralixe · 25 augustus 2015 op 10:00
C vd M? Tja, als iedereen het grif moet toegeven dat Trawant de betere onder ons is kan hij dan ook uiteraard iedere maand grote kanshebber zijn voor deze eervolle vermelding. waarom kom ik NIET bij zinnen als ‘Ruim in het middel als teken van een gezonde dorst en met stembanden waar in de loop der jaren hele tabaksplantages overheen gegaan zijn.’ Zo moeilijk is dat toch niet? 😯
Over het verhaal zelf? O zo herkenbaar. Eens schreef ik https://www.columnx.nl/seppe/
LouisP · 25 augustus 2015 op 10:46
‘Ja, maar ik heb gehoord dat ie er alleen maar even ingaat.’
Want ik ben toch een beetje de stukjessschrijver hier.
Ik had er bij het lezen dat ene gevoel weer bij. Dat ik niet kan beschrijven. Dus vind ik em heel heel erg bizonder!
L
Spencer · 25 augustus 2015 op 11:03
:yes:
pally · 25 augustus 2015 op 11:07
Tja, trawant, dit is weer jouw unieke kwaliteit. Heerlijk om te lezen. Een klein dingetje. Bij het begin van de 2e alinea zou ik ‘Het is duidelijk’ weglaten. De stembanden en plantage-zin vind ik o.a. geweldig en ook die van het schoolplein.
trawant · 25 augustus 2015 op 11:33
Dank Pally, kijk je ook nog even in je berichten inbox?
( in het cafe, bovenaan … 🙂 )
pally · 25 augustus 2015 op 12:00
Ben naar Café gegaan, Trawant, zag inbox (1) staan, maar kreeg hem niet te pakken. Nu is
dat bericht ook verdwenen…
trawant · 25 augustus 2015 op 12:38
Hij staat er weer!
pally · 25 augustus 2015 op 13:42
bedankt!
Mien · 25 augustus 2015 op 11:38
Eens met Pally. Ik herken hierin ook de lessen van Hella.
Laat het aan de lezer over om een oordeel te vormen.
troubadour · 25 augustus 2015 op 11:21
Het wordt tijd dat goede schrijvers een handicap krijgen.
De gewone man krijgt zo geen kans. Is dit een compliment?
Ja, dit is een compliment!
marjolijn1 · 25 augustus 2015 op 11:28
😀
Yfs · 25 augustus 2015 op 13:15
Volgens mij hoef jij niet echt hard aan je mouw te schudden om je talent te lanceren,, maar volstaat een klein rukje!
Een heus Trawant-pareltje!
:yes: :deadrose:
Pierken · 25 augustus 2015 op 18:29
Vandaag onderweg naar de heropende Pier zaten in de Keizerstraat bij de kerk tegenover ons drie van deze exemplaren. Alle drie met een blik bochtbier tussen de knieën. Er kwam er later eentje bij die zo soepel als een hinde uit zijn scootmobiel stapte. Daar heb ik jouw verhaal nog een keer gelezen. Te gekke combinatie(s). Het las als een script van wat ik zag. Met die paar woorden zet je hiermee weer een hele wereld neer. Machtig klein en kogelrond.
Nachtzuster · 25 augustus 2015 op 22:25
Heerlijk beeldend geschreven. Uit het leven gegrepen! Top gedaan trawant! :rotfl: