Antwoord

Het is prachtig hoe jij stil bent.

De jonge ober heeft net onze bestelling opgenomen en staat nu, met zijn rug naar ons toe, nog wat op een briefje te schrijven. Even daarvoor vroeg ik je iets – eigenlijk niet eens iets bijzonders, dacht ik. Je denkt na. Ik voel ineens dat het antwoord dat je gaat geven niet vanzelfsprekend voor je is.

De ober is doorgelopen. Het is druk in het café waar we zitten, maar er hangt een vreemd soort rust. Alsof iemand langzaam de volumeknop heeft dichtgedraaid en we ineens de enige bezoekers nog zijn. Oorverdovende stilte in een overvolle kroeg. Ik kijk je aan, en langzaam wend je je blik af, langs de balustrade waaraan we zitten. Ik kan het niet laten naar je te blijven kijken.

Ik voel dat mijn hartslag licht versnelt. Inmiddels duurt deze stilte al langer dan gemiddeld, maar het is prachtig. Jij bent prachtig. Hoe jij stil durft te zijn bij mij. Met de seconde bouwt er zich een spanning op, en hoe nieuwsgierig ik ook ben naar je antwoord, van mij mag dit blijven duren. Ik heb de neiging om te gaan verzitten, om dichter naar je toe te schuiven. Misschien even voorzichtig je hand aan te raken. Maar ik doe het niet, bang dat deze bubbel van kwetsbaarheid uit elkaar spat en het omgevingsgeluid als een donderslag terugkeert.

Je kantelt je hoofd een beetje en kijkt me weer aan. Je haalt diep adem – inmiddels hou ik mijn adem in. Zonder mijn blik los te laten blaas je langzaam uit, maar nog steeds zeg je niets. Een warme gloed trekt langzaamaan omhoog naar mijn wangen en ik hoop dat jij het niet ziet.

Als je me eindelijk antwoord geeft, zie ik een glinstering in je oog. Maar je glimlacht en op dat moment weet ik dat we allebei weten: dit komt goed.