Au pair 3. Inburgeren

Na het- in mijn ogen- copieuze maal met veel gangen en drank, trekt bijna iedereen zich terug om een slaapje te doen. Behalve de dikke tante en haar dochter. Die hebben duidelijk huishoudelijke taken. Als madame en ik terug naar huis wandelen met de kinderen zegt ze dat ik me die middag verplicht moet melden bij de instanties en dat haar broer brengt met me mee gaat.

Jacques meldt zich na de siësta en nadat hij zich ervan vergewist heeft dat ik mijn woordenboekjes bij me heb, vertrekken we. Beneden staat een sportauto met open dak. Mijn ogen rollen er bijna uit als hij de deur voor me openhoudt. Ik val er letterlijk in en kom niet eens boven het dashboard uit. En die auto is van gewoon van hem. Ik voel me net een filmster.

Als eerste word ik naar de ambassade gereden. Hoe heerlijk om eindelijk ( na één dag) weer Nederlands te horen en te kunnen spreken. De ambassadeur is een vaderlijke man die me uitnodigt voor de wekelijkse inloopavond voor au pair meisjes en voor alle feestjes van de Nederlandse Vereniging. ‘Je mag ons altijd bellen als je daar behoefte aan hebt, er is altijd wel iemand om even mee te praten’. Ik sta nu officieel ingeschreven in het register van Nederlanders in Genève.
Bij de Service Sanitaire gaat Jacques mee naar binnen en daar ben ik hem dankbaar om. De dienstdoende verpleegkundige is niet erg klantvriendelijk en ze snauwt en grauwt. Ik begrijp werkelijk niet wat ze zegt en wat de bedoeling is. Er moet een longfoto worden gemaakt en ik moet papieren invullen. Al die plichtplegingen zijn nodig om illegaal verblijf tegen te gaan. Ik voel me hier niet echt welkom. Jacques legt me alles uit, met hulp van het woordenboekje. Gelukkig verloopt de inschrijving bij het taleninstituut een stuk vriendelijker. Mijn jaar au pair is officieel begonnen.

Met een ‘ en nu laat ik je de stad zien’ rijdt Jacques me rond. Hij heeft een kussentje op mijn zitting gelegd zodat ik ook iets van de buitenwereld kan zien. Wat een prachtige stad, wat een grote gebouwen, en die bergen daar in de verte. ‘Kijk, daar de Mont Blanc’ wijst hij. Ik voel me net Alice in Wonderland. Dit is wel heel andere koek dan de Groesbeeks heuvelen.

We stoppen bij uitspanning aan het water,  het is tijd voor het goûter, zegt hij.  Daar zit ik dan  heel luxe aan het Meer van Genève, het Lac Léman!   Er wordt  thee gebracht en een schaal vol koek en chocolade. Ik kan met handen en voeten uitleggen dat ik nog niet eens bekomen ben van de middagmaaltijd. Hij lacht en zegt dat ik nog veel moet leren. ‘Ons leven draait om eten, je zult er wel aan wennen’.

Met hulp van het woordenboekje doet hij zijn best me te helpen, dat is duidelijk.  Ik leg uit waarom ik naar Genève ben gegaan en waarom ik zo nodig weg wilde thuis . Op zijn vraag of ik ooit met iemand naar bed geweest ben, verschiet ik van kleur.  ‘Dat doe je toch niet voor je getrouwd bent’.
Hij glimlacht en zegt hoofdschuddend. ‘Ma petitie,  het is hier heel gewoon dat je met elkaar naar bed gaat als je elkaar aardig vindt.  Genève is een grote stad, vol gevaren voor jonge meisjes. Je bent zo jong en zo naïef. Ik zie je als mijn kleine zusje. Beloof je me dat je nooit zomaar met iemand mee gaat?  Als ik niet in de slagerij ben of thuis dan kun je me hier bereiken. Hij geeft me een papiertje met een telefoonnummer. Van mijn maîtresse,  dus maar niet tegen mijn moeder vertellen  hoor’ voegt hij er aan toe met een knipoog. Ik heb een grote broer met een geheim en ik ben niet eens verbaasd.