Een twee drie in godsnaam, niet over nadenken, gewoon doen. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, voeg ik me bij het gezelschap. Niemand kijkt, niemand reageert. Ik pak de baby uit de kinderwagen om hem een flesje drinken te geven maar ik frommel gauw een handdoek tussen mijn buik en zijn lijfje in. Het gaat zo plakken anders.

‘Na de siësta gaan we naar het strand’ zegt Madame, terwijl ze alle ruggen- ook de mijne- insmeert met een zelfgemaakt middeltje om zo snel mogelijk bruin te worden. (Achteraf denk ik niet dat het een beschermende zonnebrandcrème factor 50 was). Iedereen wrijft zijn eigen voorkant in, dat dan weer wel.
En dan gaan al die glimmende lijven door de brandende zon en het hete zand in optocht richting strand en zee. De mannen trekken de kinderwagen en de kar met proviand, parasols, en drinken, heel veel drinken. Alleen voor Oma is er een stoel, een soort Koninginnetroon. Als een ware vorstin torent ze, onder haar parasol, boven ons uit en houdt de zaak nauwlettend in de gaten. Opa speelt kapitein op de boot die vanuit Geneve is meegebracht. Maar ik wil eerst zwemmen. Zwemmen in de warme Middellandse Zee. Ik voel me als een vis in het water. Geen schrijnend zand in je liezen, geen schurende badpakbandjes. Wat een heerlijkheid. Dobberend in zee op een luchtbedje in de brandende zon, realiseer ik me dat ik twee dagen geleden niets wist van campings, van naturisten, dat ik nog nooit in Zuid Frankrijk was geweest en dat thuis wel heel ver weg is. Er wachten me vier prachtige weken. Ik voeg me helemaal naar het gezelschap en ik heb er geen moment spijt van dat ik hier ben.

Ineens slaat de schrik me om het hart, maar wat als ik ongesteld word? Hoe moet dat dan? Thuis is dat altijd een gênant onderwerp maar nu is alles anders. De laatste beetje schroom gooi ik van me af en vraag het aan Lily, de jongste vrouw in het gezelschap. ‘Gewoon tampons’ zegt ze en ik antwoord dat ik daar mijn woordenboekje eerst even op na moet slaag. Nooit van gehoord. Ze kijkt me ongelovig aan en vertelt me alles over de hoed en de rand. Ze zal me wel instructies geven als we terug zijn bij de caravan. Er gaat weer een wereld voor me open.

De vakantie looptop zijn eind. Luc, de lastige kleuter, is door een paar weken samen spelen in het water mijn grote vriend geworden. Ik ga met hem naar de douches om hem te ontdoen van zand en zout. ‘U bent aan de beurt’ zegt een man terwijl hij uit de douche stapt. Ik verstijf. Ik ken die man ergens van. De man, zichtbaar geschrokken, hakkelt: ‘Aimée, zeg dat het niet waar is’. Op mijn beurt stamel ik: ‘mijnheer van der Ven?’
Ik heb ineens zo verschrikkelijk met hem te doen. Mijn arme geschiedenisleraar van de middelbare school, die zo ontzettend gepest werd, ook door mij. Hij kijkt me geschokt aan, vraagt of mijn ouders hier ook zijn. Ik antwoord naar waarheid dat ik hier helemaal alleen ben met mijn au pair familie en dat niemand in Nederland weet dat ik hier ben. ‘Spreken we af dat we hier allebei nooit iets over zullen zeggen Aimée? ‘vraagt hij met bibberende stem en ik verzeker hem dat ik zal zwijgen als het graf. ‘Dan zijn we nu bondgenoten ‘ zegt hij opgelucht.

*Jaren later kom ik mijnheer van der Ven tegen op een reünie van de middelbare school. Hij slaat zijn armen om me heen en zoent me, terwijl hij me fluisterend herinnert aan onze afspraak. Mijn oud klasgenoten zijn verbijsterd. Ik zwijg.


miepske

Wie regelt verzorging van huisdier, tuin of huis als jij er niet bent of het niet kunt? Dat doe ik met mijn www.vakantie-assistent.nl Wie of wat ben ik? Moeder, oma, partner, ondernemer, actief, fit, snel, enthousiast, vindingrijk, ondernemend, hou van schrijven, organiseren, bezig zijn, bezit een scherp tongetje en een scherp pennetje soms ook.

4 reacties

Mien · 11 maart 2016 op 07:38

Au pair. Op een of andere manier moet ik steeds denken aan poker als ik de titel lees van dit leuke vervolgverhaal.
Ik ben ook wel eens een meneer van de Ven tegengekomen in een onthullende situatie. Op een vrijdagmiddag in de sauna. Nadat ik diezelfde ochtend het voorlopig koopcontract had getekend van mijn huis. Ik zie hem nog wegduiken achter de menukaart. ‘Heeft ie mij gezien?’ Nee hoor.

arta · 11 maart 2016 op 20:41

Leuk om jouw herinneringen mee te mogen lezen!

Twee kleine tips:
– Er staan een aantal slordigheidjes in. Lees het nog eens na, of laat het doen.
-Persoonlijk zou ik de afleveringen meer afzonderlijk leesbaar maken, met kop, romp en staart, maar dat is natuurlijk een kwestie van smaak.

pally · 12 maart 2016 op 15:56

Leuk vervolgverhaal.

Mosje · 13 maart 2016 op 10:43

haha, leuke episode

Geef een reactie

Avatar plaatshouder