Nog maar 70 jaar geleden, de beelden hebben zich diep in mij geëtst. Wat is tijd als je films als Night Fall of de onvoltooide nazipropaganda uit het getto ziet. Documentaires van de afgelopen dagen op NPO2 , waar ik liever niet naar wilde kijken, maar vond dat ik dat moest.
Ik reken uit. 30 jaar nadat de crematoria doofden werd onze oudste zoon geboren. Wat is 30 jaar. Van nu terug tot 1985. Waar was je, wat deed je. Wat stond er in de top 10? Hoe dik is mijn huid dat ik vrede en ongekende welvaart als vanzelfsprekend zie, als iets waar ik het geboorterecht op heb.
Wat weet ik van onveiligheid, van roffels op de deur in het midden van de nacht. Wat zijn mijn futiele rimpelingen waard in vergelijking met wat mensen werd aangedaan. Wat weet ik van hoe het voor hen was? Nog geen promille.
Op welk breukvlak van de geschiedenis dansen wij en onze kinderen. Hoe fragiel is onze dagelijkse werkelijkheid, hoe snel kan alles teloorgaan, worden weggevaagd. Wanneer verhef ik mijn stem, spring ik in de bres. Zoveel hernieuwde vragen na twee avonden ademloos kijken met de handen dichtbij mijn ogen en pijn in mijn buik. Mag ik mij gelukkig prijzen nu te leven met mijn geliefden en alles wat ik graag doe? Natuurlijk dat is ook leven, mijn, ons leven. Wie heeft er iets aan als ik het verleden herleef.
Maar waakzaamheid is geboden tegen elke vorm van geweld tegen minderheden, elke discriminerende daad of gedachte, elke uitsluiting, elke in elkaar geslagen homo, elke terloopse racistische opmerking, elke kleine pesterij. Want je went aan de berichten terwijl je beter weet.
Let op je vooroordelen zeg ik tegen mezelf, de leugens die je worden ingeprent, je angst voor het afwijkende. Let op, blijf kritisch, bestrijd cynisme. Niemand leert zomaar van de geschiedenis. Niets monsterlijks blijft mensen vreemd.
En toch vergeet ik weer, over een maand hooguit twee.
Daarom moeten we blijven herdenken en gedenken.
Al was het maar om mensen zoals ik bij de les te houden.
17 reacties
Meralixe · 31 januari 2015 op 09:30
Ik, ik zal het denk ik waarschijnlijk wel halen; een gans leven zonder oorlog en verdrukking. Mijn kleinkinderen? Oei, die moeten hier nog verschrikkelijk lang vertoeven. Wat gaan die nog meemaken? ?:-)
Hm, ook ik heb in de media de aandacht gezien voor deze verschrikkelijke periode. Ik heb niet gekeken, ik was te laf, te bang, te beschaamd…
Frans · 31 januari 2015 op 09:57
Ik zag afgelopen week op de de Duitse zender een programma over de jihadisten daar. Wat bezielt die jongelui, vroeg de presentatrice zich af, om naar het kalifaat af te reizen. Misschien wel, zo vervolgde ze, de hel op aarde. Vergeleken bij Auschwitz is het er mogelijk nog goed toeven. Ik weet het niet en eerlijk gezegd wil ik het ook niet weten. Verviel Duitsland, een toch zeker voor die tijd beschaafd land, in nog geen tien jaar echt tot de grootste barbarij die we ooit hebben gekend? Verbleken zelfs de slachtingen tussen de Hutu´s en de Tutsi´s bij de vernietigingskampen? En zo ja, wat zegt dat dan? Dat het allemaal nog veel erger kan. Een schrale, wat heet, bijna cynische troost voor de slachtoffers van Boko Haram of het meer alledaagse geweld in Syrie. Je zal er maar opgroeien. En wij, wij houden de poort angstvallig dicht. Opdat het nooit meer zal gebeuren.
Yfs · 31 januari 2015 op 10:19
Dit onderwerp verdiende zeker een column.
Maar dan wel door iemand die in staat is om dat op een uiterst respectvolle en indringende manier te doen.
Jij dus! :rose:
Sagita · 31 januari 2015 op 12:03
Prachtige bespiegeling.
En dan zo’n zin:
“Wie heeft er iets aan als ik het verleden herleef.”
Ik.
En ik leef met je mee al die jaren en moet huilen als ik de beelden zie van verhongerde kinderen. Ergens op de wereld. Was net drie jaar in de hongerwinter. Ziek en ondervoed.
Ik vind het altijd raar als ik bedenk dat ik zo’n kind was.
In een oorlog zijn alleen maar verliezers en wordt de kiem voor een volgende oorlog gelegd.
Ja we moeten oppassen en waken. Het kwaad in de kiem smoren als het nog kan.
Jeroen · 31 januari 2015 op 14:27
Mooi geschreven!
Mien · 31 januari 2015 op 14:42
De oorlog doorgegeven. De oorlog herinnerd. Het blijft ergens alijd zitten. Altijd sluimeren. Doorgegeven van moeder naar kind. We zullen er altijd mee moeten leven. En nooit vergeten.
Goed geschreven trawant. Voor mij column van de maand. :yes:
Pierken · 31 januari 2015 op 15:14
Teer, klein, groots, allesomvattend geschreven, trawant.
‘Hoe dik is mijn huid dat ik vrede en ongekende welvaart als vanzelfsprekend zie, als iets waar ik het geboorterecht op heb.’ :announce:
Spencer · 31 januari 2015 op 16:14
:yes:
Dees · 31 januari 2015 op 17:39
Je weet me te raken en herinnert mij ook nog eens aan het feit dat ik mijn vooroordelen moet blijven bestrijden. We leven in gepolariseerde tijden, ongemerkt schuif je soms door en het is goed om nu en dan bewust terug te schuiven. Dus, mooi geschreven.
Esther · 31 januari 2015 op 22:47
Mooi. :rose: Menselijk kwetsbaar, dat zijn we… :deadrose:
Mien · 1 februari 2015 op 19:13
Gefeliciteerd trawant. Terechte keuze van de redactie. Op de valreep (grapje). :yes:
Meralixe · 1 februari 2015 op 20:02
Uiteraard gefeliciteerd! :rose:
Ik twijfelde even tussen deze en de inzending ‘Lust in de Lage Landen’ van Berlijntje die het hier uitstekend doet op de site.
trawant · 2 februari 2015 op 00:16
Ik zie het net, wat een verrassing. En notabene met zo’n stukje
van na half twee s’nachts en een hoofd vol beelden waar je niet mee naar bed moet willen. TX!
pally · 2 februari 2015 op 12:25
Prachtig stukje dat hout snijdt. Waarschuwt voor het gewoon gaan vinden of wegkijken van geweld en discriminatie.
Waakzaam blijven.
Zeer terecht CVDM, Trawant! :rose:
Ferrara · 2 februari 2015 op 18:41
Juist goed met zo’n stuk CvdM. Klikt makkelijk aan om nog eens te lezen, opdat wij niet vergeten en bij de les blijven.
g.van stipdonk · 2 februari 2015 op 19:08
Van harte gefeliciteerd met deze CvdM.
Yfs · 2 februari 2015 op 21:06
Van harte gefeliciteerd Trawant! Ik maak een diepe buiging! :worship: