Peter

Peter staat voor het raam. Hij is ongeduldig. Zijn moeder is boodschappen gaan doen en ze is nog niet teruggekeerd. En hij wil zo graag met haar knuffelen, zijn hoofd in haar nek leggen en zachtjes wiegen. Wiegen op haar hartslag, dat is wat Peter wil. Hij pakt zijn beer van de stoel naast hem. “Ache beer,” mompelt hij terwijl het berehoofd platgedrukt wordt tussen een arm en een zwaaiend bovenlijf. Waar blijft mama nou?

Dag, vader(dag)

De deur van het winkelcentrum opent zich. Als de berg Sesam toont het zich aan mij met alle rijkdommen die je van een winkelcentrum mag verwachten. Ikzelf heb er vandaag niet veel te zoeken – alleen een broek. Het is er druk vandaag. Moeders met kinderen die door de schappen grasduinen in de hoop iets van een gouden vondst te ontwaren om de vader des huizes mee te verblijden. Schoenen, jassen, elektronica – overal om mij heen zie ik de dozen vervoert worden.

‘Dat zal hij echt op prijs stellen’ hoor ik een moeder kirren tegen haar jongen. Ik schat dat hij een jaar of acht is. Hij koestert de bundel in zijn armen met de devotie die een zoon voor zijn vader op kan brengen. ‘Je vader houdt zo van puzzelen, dat extra dikke boek geeft hem vast enorm veel plezier.’

Grappig, vroeger zat mijn vader ook veel te puzzelen. Niet dat hij er echt van genoot maar hij hoopte dat de intense massage van de grijze cellen het denkwerk goed van kwaliteit en prestatie zou houden. De laatste keer dat ik hem heb zien puzzelen was zo’n tweeëneenhalf jaar geleden. Net voor de vorige opname, nu ik er zo over nadenk. Sindsdien is het puzzelboek niet meer opengeslagen. (meer…)

Vader van het Oud Rotterdam

Mijn vader is nog van het oude Rotterdam. In 1931 geboren aan de Goudscherijweg kwam hij met een tussenstop van 10 maanden in november 1932 in de Hoogstraat terecht. Die straat uit zijn jeugd is heel belangrijk voor hem geweest. Daar wijst hij me regelmatig op. Het lijkt wel of naarmate de tijd vordert hij meer en meer de behoefte voelt om me deelgenoot te maken van die oude straten en stegen waar hij zich zo mee verbonden voelt.

Vout gespeld

“Had je nou niet effe de spellingchecker erover heen kunnen halen?”
“Huh?”
“Nou, die column van je? Op ColumnX!”
“Man, waar heb je het over?” Het is een slecht idee om een vriendin voor een man uit te maken. Groot kans immers dat zij het ook doet. Uitmaken dan. Voor sommige dingen heb ik nou eenmaal een feilloze timing. Oké, strike 1, nog twee en ik lig eruit.

Het goede voorbeeld

Het was een achteloos gebaar dat de mandarijnenschil vrijwel geluidloos op straat deed belanden. De hand die het gebaar volbracht, was grof gevormd en verweerd. Gebruind overigens ook, en van nature zo te zien want het gezicht dat erbij hoorde en mij aankeek in het achteruitkijkspiegeltje had een west-aziatische signatuur. De kaaklijn werd gesierd door een verweerde huid en omkranst door witgrijs haar. Een mooi karakteristiek gezicht met een lege maar opstandige blik. Zo’n blik vol tegenstrijdigheden dat je bijblijft.