Daar stond ik dan, om 5 over 6 op de rotste dag van het jaar in de berm van de A59. Op 10 meter afstand van mijn autootje die er uitgeput uitzag. Er kwam veel rook uit de motorkap, het rook naar verbrand rubber en de rest van het verkeer sjeesde voorbij. Ik had het koud en vervloekte de ANWB.
Stel je voor, je buurman, de srv-man, de leraar van je kind, de buschauffeur, de postbode, of zelfs je broer of man.
Het verbaast me iedere keer weer als ik er langs rij, op de snelweg.
De parkeerplaats.
Steeds weer die beelden op tv van overstroomde wegen. Omvergewaaide huizen. Boten die in de palmbomen hangen. Huilende mensen die op zoek zijn naar familieleden. Rottende lijken en overal witte en blauwe body bags. Vreselijk.
Gister in het nieuws: Veroordeelde zaak-Nienke op vrije voeten.
Verbaasd zat ik naar de beeldbuis te kijken. Een brede, zwaar behaarde en aangeslagen man stond voor de camera een reactie te geven op het feit dat hij na 4 jaar onterecht in de gevangenis te hebben gezeten vrij is gekomen.
