Als ik in de douche wil stappen zit ze op ooghoogte in een hoek. Ik draai de kraan open en probeer haar met wat gespetter de touwen in te jagen. Ga nou toch hangen waar je altijd hangt, stom beest. Ksst, vooruit. Ze komt in actie, maar niet van harte. De klim is aan herhaaldelijke terugval onderhevig. Ik ga toch maar onder de straal staan en probeer de zwoegende spin te ontzien, kan echter niet vermijden dat ze in het vliedende water valt. Ik draai de kraan uit, maar ze ligt al roerloos in het roostertje van het afvoerputje. Wanneer ik klaarsta om de deur uit te gaan, beweegt ze nog altijd geen spriet. Misschien is ze alleen maar versuft of in shock. Ooit las ik in dat spinnen zoiets vaak overleven. Wellicht zit ze vanavond weer hoog en droog in een of andere hoek.

Mijn werkdag bestaat uit een afstompende lijst van futiele klachten en een enkele Pruis, die op goedemorgen geen antwoord geeft en met zijn rug naar me toe koffie tapt. Vroeg of laat gaat Berliner Schnauze je op de zenuwen werken. Beleefdheid kost niks, vervelende rotmof.

Vijf maanden geleden trok ik met alles wat ik uit Ierland kon meeslepen Berlinwärts, waar mij een redelijk gerieflijke thuiskomst wachtte. De lamp brandde naast een schoonbetrokken bed. In de keuken vond ik bestek, servies en koffie, en in de badkamer zat in de hoek van het drie meter hoge plafond het comité van verwelkoming. Waarvan ze leefde, was mij een raadsel; nooit betrapte ik haar op enige verorbering. Geregeld wisselde zij van plafondhoek, nu eens boven de plee, dan weer boven de douche. Soms hing ze naast de stortbak of onder de afvoerbuis. In die hoge, raamloze kerker waakte zij over mijn huis, en sloeg zij mijn wasritueel, stoelgang en menig beschonken thuiskomst gade.

De namiddagzon baadt de heimkerende metropool in een oranje gloed als een huilende straatkrantverkoper op de S-bahn de forensen aandacht om zijn misfortuin vraagt. Bij Humboldthain stoeit op de beboste helling van het Muurlandschap een familie vossen in het kreupelhout. Wat zijn er in deze stad toch veel opgejaagde beesten.

Nog steeds ligt ze onbeweeglijk in de goot. Ik schep het hoopje kreukels op een papiertje, werp het in de tuin en strooi er wat aarde over. Kakken zonder jou zal even wennen zijn. Muggen dansen om de schemerlamp, en in de kastanjes van het Hinterhof kondigen merels de zomer aan. Het kabinet is gevallen, staat online als ik check of Friso al wakker is.

Categorieën: Actualiteiten

10 reacties

arta · 2 mei 2012 op 08:44

Een juweeltje!
Tussen de regels door lijk je nog meer te vertellen, dan met de woorden zelf. Erg mooi!

SIMBA · 2 mei 2012 op 10:15

Erg mooi! Het lijkt wel of je in Berlijn anders schrijft dan in Ierland, milder ofzo, ik kan er niet precies een vinger opleggen. Maar het bevalt me wel.

Harrie · 2 mei 2012 op 10:22

Mooie column vanLidt. Laat die koffer maar even in Berlijn staan. :duimop:
[quote]Wat zijn er in deze stad toch veel opgejaagde beesten. [/quote]
Vriendelijk blijven groeten en het komt allemaal goed.

Sagita · 2 mei 2012 op 10:49

Ach… net als met de spin Sebastiaan van Annie M.G. Schmidt is het ook met Babette niet goed gegaan. Maar je hebt wel een mooi monumentje voor haar opgezet!

Ferrara · 2 mei 2012 op 15:55

Vroeger, heel lang geleden, hadden wij thuis, Simon.
Hij liet het leven onder de schoen van een tante.
Ik voelde meteen symphatie voor Babette, jammer dat ze niet meer overeind kwam.

Mien · 2 mei 2012 op 16:06

Wauw, wat een mooie column, gegoten in prachtig metafoor.

Mien :wave:

Libelle · 2 mei 2012 op 16:35

Er gebeurt niet veel in deze column en daar kun je heel onderhoudend over schrijven. En het is nog ‘gelaagd’ ook. Een praline.

Meralixe · 2 mei 2012 op 19:20

In een “gezond” huis zitten volgens de wetenschappers 4000 spinnen. : :wave:

Dees · 2 mei 2012 op 20:49

Mooi!

sylvia1 · 7 mei 2012 op 12:33

Ik schrijf mijn overdreven angst voor spinnen altijd toe aan die ene keer dat mijn zusje en ik met een grote waterstraal probeerden een reuzengeval te vermoorden. Tevergeefs; keer op keer maakte zich weer een levend pootje los uit de druipnatte bol. Een echt horrorbeeld uit mijn jeugd. Maar waarempel, hier wenste ik je huisdier Babette een langer leven.
Mooie column.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder