‘Hans … die jongen.’

‘Die jongen zegt niks.’

Die jongen ben ik.
Het is 1956. Ik zit in de kattenbak van een Volkswagen kever, het model met de sponning in het midden van het kleine achterruitje en de oranje uitklaprichtingaanwijzers bij het portier. Het regent, ik hoor de druppels hard tegen het dak tikken, het water loopt in stroompjes over het raam.

Als mijn ouders en de ooms en tantes besluiten om eten op te gaan halen is het alsof ik jarig ben. Het borreluur bij mijn oma heeft geleid tot luidruchtige vrolijkheid en dat betekent dat ik langer in de warme omstrengeling van het hoge huis aan zee kan blijven. Voor mij mag het eeuwig duren, thuis wachten de kilte en de kater. We staan in de schemering voor Bali, het Chinese afhaalrestaurant waar we voor iedereen bami gaan halen.
Oma heeft twee grote pannen en een stapeltje kranten meegegeven. De kranten moeten we op de terugweg om de pannen wikkelen zodat het eten warm blijft. Straks als we binnen zijn in het betegelde hok met de banken tegen de muur, gaat er een luik open en worden de pannen naar binnen getrokken door een vrouw met een gekleurde doek om haar hoofd. Heel even kijk ik in een lange dampende keuken, waar onder grote koekenpannen felle vlammen loeien. Zwetende mannen in onderhemd staan aan de fornuizen. Er wordt in een onbekende taal geschreeuwd.

Voorin de auto kussen Tante Jo en oom Hans elkaar hevig op de mond. Ze hebben elkaar vastgepakt en ze smakken er bij. Het zijn andere kussen dan ik ze bij binnenkomst bij mijn opa en oma aan elkaar zie geven. Twee bedeesde zoenen geven ze dan, op iedere wang een en ze praten er lachend bij.
Ik schrik en weet ineens dat dit niet mag,  want ze zijn niet van elkaar. Tante Jo is van oom Pier en oom Hans is van tante Ellie!  De opwinding na het joviale ‘natuurlijk kerel’, op mijn vraag aan oom Hans of ik mee mocht, is verdwenen. De knusse auto waar ik me in het kleine hol achterin ook een chauffeur waan is ineens koud en eng geworden.
De mini schoentjes uit Turkije met de rode spitse neus, die oom Hans meebracht van zijn laatste verre reis hangen aan het achteruitkijkspiegeltje. Ze dansen heen en weer.

‘Niet doen Hans, niet hier!’
Zijn ze aan het vechten? Ik kan ze niet meer zien omdat ze achter de leuningen van hun stoelen zijn verdwenen. Ik hoor hun gesmoorde kreten, de zittingen kraken, dan komen ze weer overeind.
‘Weet je dat zeker’, fluistert tante.
Oom Hans draait zich om en kijkt me met donkere ogen aan, zijn altijd zo strakke zwarte kuif zit in de war. Hij heeft een heel ander gezicht gekregen.
‘Welnee die jongen heeft niks gezien, die zegt niks.’
Ik mijd zijn blik en probeer door het beslagen raam naar buiten te kijken.
De roze neonletters kan ik al lezen. B-A-L-I. De A knippert.

Categorieën: Algemeen

11 reacties

Mien · 9 oktober 2015 op 07:14

Daar zat zeker geen kroeppoek bij. Wel sambal. Scherpe waarneming voor zo’n kleine jongen. Goede sfeertekening trawant. ?

Esther Suzanna · 9 oktober 2015 op 17:45

Oef. Misschien één van die eerste realiteitsbewustzijnsmomenten die je uit het onwetende kinderparadijs mieteren.

Prachtig omschreven, compact en volledig.

Spencer · 9 oktober 2015 op 18:15

Schitterend. Al vraag ik me af waarom een Chinees restaurant Bali heet.

trawant · 10 oktober 2015 op 12:43

Chinees-Indisch natuurlijk …;-)

Mr Moderator · 11 oktober 2015 op 20:46

Even voor de statistieken:

Deze mooie column van Trawant was de 15.000e column, die op ColumnX geplaatst is!

Dank je wel, Trawant, en natuurlijk alle andere CX-schrijvers, lezers en reageerders, voor het behalen van deze mijlpaal.

Mien · 12 oktober 2015 op 07:30

Gefeliciteerd trawant, dat heeft de redactie mooi ingepland. Het is jou en CX van harte gegund. Een mooier cadeau bestaat niet. Voor alle lezers en schrijvers van CX! Op naar de 30.000! ?

Nachtzuster · 12 oktober 2015 op 11:03

Wat een mooie mijlpaal voor deze mooie column! De ongemakkelijkheid waarvan het kind niet eens weet waar het vandaan komt is intens voelbaar. Knap gedaan!

trawant · 12 oktober 2015 op 13:38

Voel me de zoveelste klant, toeters en bellen, 15.000 maar waar blijft de auto, de cadeaubon? Of mag ik een jaar lang lang onbeperkt op CX grasduinen? Feli voor allen en dank voor de complimenten!

Mien · 19 oktober 2015 op 14:22

Het is niet alleen de 15.000ste column op ColumnX.
Nee, het is ook de 400ste van trawant.
Ook felies met deze mijlpaal !!!

    Mien · 19 oktober 2015 op 17:09

    Correctie op mijn vorige reactie. Bali is de 390ste column van trawant. Ik zat er tien naast, waarvoor excuus. Ik heb me vergist in het aantal pagina’s. Bij de vorige versie van CX was dit makkelijker te volgen. Daar liepen de pagina’s onder in het scherm mee.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder