Beatrice en Lennaert

Beatrice, ongehuwd en 19 jaar, werd direct betoverd door de de helder blauwe ogen van de bezoeker.  Er waren verder geen woorden nodig. Ze opende de twee bovenste knoopjes van haar witte kanten blouse. De onderste 2 waren al open. Een blouse van kant en zijde dat nu knispert en haar twee borstjes de bezoeker deed blozen. Beatrice van Nispen tot Voerendaal voelde zich warmer worden. Het jurkje was geborduurd door haar moeder

Haar buik begon vreemd te voelen en nog lager werd het wat vochtiger.  Dat gevoel herkende als ze onder de dekens, met haar hand op verkenning ging naar waar ze eigenlijk niet naar toe mocht gaan van haar moeder. ‘ Beatrice, je slaap altijd met jouw handjes boven de dekens!, hoor je me?’  Ja, mama.

Ze voelde zich verward.  Beatrice woonde in een hofje dat alleen voor meisjes en vrouwen van goede huize was bestemd. Voor meijes die werden voorbereid voor een bijzonder leven. Haar huisje was een kamertje met een bedstee en een poep- en plastoel. Iedere morgen kwam de enige man alle stoelen ledigen en met wat water reiningen.  De man moest voordat de zon onderging het hofje verlaten.

Als hofje bewoonster kregen alle nieuwe bewoonsters een nieuwe naam en zo werd  Beatrice nu Agnietje genoemd. Agnietje ws de naam van haar moeder.  Agnietje werd met de koets opgehaald als de zomer haar intrede deed. De zomers gingen snel voorbij.

Na zonsondergang werd het hek, van de toegangspoort, afgesloten door de oudste hof bewoonster. De 4 buitenmuren lieten alleen 1 klein getralied raampje zien. Naar binnen kijken kon net, tenzij je een ladder gebruikte..  De oudste hofje bewoonster mocht in het huisje, naast de toegangspoort, wonen tot haar dood.

Agnietje verloor haar maagdelijkheid door de bezoeker met de helderblauwe ogen in de vroege ochtend van 3 mei 1823.

Agnietje moest binnen een week vertrekken na de geboorte van haar zoontje. Het jongetje zag het levenslicht op 15 februari 1824. De bevalling duurde 8 uur en Agnietje kermde in stilte. De vroedvrouw vond haar dapper.

Lennaert vond Agnietje een mooie naam en zo geschiede het ook. Van de bezoeker werd niets meer vernomen.

Maar Agnietje vertrok niet. Ze kwam in protest tegen het besluit en ging haar huisje niet uit. Vier dagen kwam ze haar huisje niet uit.  Bij hoge uitzondering mochten Agnietje en Lennaert in het hofje bijven wonen. Haar ouders betaalden een hoge prijs aan het bestuur van het hofje en het zwijgen. Lennaert groeide en kreeg onderwijs op in het hofje tussen de vrouwen.

Lennaert werd uiteindelijk priester in de tropen. Een paar jaar na aankomst in Bandung gaf hij het priesterschap op, ging samen wonen met Nonja Manis en verrijkte zich met het handelen in specerijen. Schatrijk werd Lennaert en Nonja Manis ongelukkiger. Ze was en bleef een buitenstaander voor de blanke overheersers.

Op 45 jarige leeftijd ging Lennaert, met de boot, terug naar Holland. De reis duurde 8 weken.  Hij kocht het hofje waar hij werd verwekt en geboren. Zijn moeder was al dood. De brief over haar dood werd hem gegeven toen ze al 6 maanden en 3 dagen dood en begraven was. Doodgeslagen vonden ze haar in het huisje nadat ze 2 dagen niet op haar bankje in de gemeenschappelijk tuin was verschenen. Lennaert was en bleef ontroostbaar.

Lennaert liet de naam van het hofje veranderen in Agnietenhof en op een metalen schild staat gegraveerd: ‘Hier, op nummer 2, woonde mijn moeder BeatriceVan Nispen tot Voerendaal. Zij gaf mij het leven op A.D. 15 februari 1824’

Lennaert kocht de ‘Heerlijckheid Boschlust’ en ging niet meer weg van zijn landgoed tussen zijn verzameling Indische kunst.

Dorpelingen, die naar het landgoed mochten komen om  de jaarlijks overgebleven appels, peren en groentes gratis mee te nemen, zeiden tegen Lennaert dat hij sprekend leek op de baron Teckop thoe Rapenburg. ‘ je hebt dezelfde blauwe ogen en die kromme neus’.  Lennaert zei niets en wreef even over zijn neus. Diep van binnen huilde hij.

Zo ging dat in die dagen, of…?