Behoedzaam

Waarom kijkt iedereen vandaag zo naar me? Heb ik iets van ze aan misschien? Heb ik een vieze neus, zit er iets bij mijn oog, tandpasta in mijn mondhoek, scheerzeep bij mijn oor? Ik heb geen flauw idee, maar ik voel me flink bekeken. Waar ik ook loop in onze normaal zo uitgestorven winkelstraat, vandaag lijkt het hele dorp er op uit te zijn gegaan om Sinterklaasinkopen te doen. En dat terwijl het behoorlijk sneeuwt. Vanochtend was het nog mooi weer, maar blijkbaar timet iedereen net zo slecht als ik. Uitgerekend nu het slecht vies druilerig weer is, juist nu loopt de hele gemeenschap te winkelen onder het toeziend oog van de opkomende maan die al langzaam zichtbaar door de bomen schijnt, terwijl ‘Oh kom er eens kijken’ ondertussen uit de speakers schalt. Het lijkt of dat laatste op mij slaat. Maar ik ben niet van huis gegaan als een pop met vlechten in het haar en ik draag ook geen snoezig jurkje kant en klaar.

Hebben ze dan nog nooit een man met hoed gezien? Want dat is het, mijn hoofddeksel. Onlangs heb ik de stoute schoenen aangetrokken en mij zelf een hoed kado gedaan. Niet zo’n cowboyhoed, of zo’n Al Capone-model, noch zo’n Tiroler gleufhoedje, maar gewoon een mooie stoere hoed, volgens mijn zoon model Indiana Jones.

Nu ben ik helemaal niet zo’n extravagant type die er alles aan doet om aandacht te trekken, maar van kinds af aan heb ik een hoedentic. Zo vond ik de hoed van Zorro mooi, of de hoed van John Wayne. En ook Henry Fonda en Jason Robard droegen in Once Upon A Time In The West prachtige hoeden. Maar dat zijn allemaal van die Stetsons, cowboy hoeden die je in de V.S. nog wel kunt dragen. Maar niet bij ons in de winkelstraat.

Peter Sellers droeg een hoed in The Pink Panther, Piet Römer in Baantjer, en Orson Welles droeg er één in The Third Man. Maar nooit zag ik in laatstgenoemde film passanten vreemd kijken wanneer Harry Lime met hoed over het perron van het Bahnhof in Wenen uit beeld rent.

Hoeveel foto’s zijn er niet van Winston Churchill met hoed gemaakt terwijl hij de geallieerden aan het front bezoekt. Je ziet niemand van die para’s kijken met zo’n uitdrukking van ‘Hé Winston, kon je geen helm opzetten’?
Of wat te denken van Prins Hendrik en Prins Bernhard, en vandaag de dag wordt minister Plasterk van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap regelmatig met hoed gesignaleerd.

Is het ouwelullerig om met een hoed te lopen? Is dat het soms? Zelfs als je al 47 bent? Ben ik te jong? Wat is eigenlijk de toegestane leeftijd voor aankomende hoedendragers?

In de spiegelingen van de etalageruiten probeer ik onopvallend te loeren of ik hem niet per ongeluk achterstevoren heb opgezet, maar ook dat is niet het geval. En al zou ik het proberen, ondersteboven is uitgesloten.

Ik ga de plaatselijke boekhandel binnen en loop direkt door naar de tijdschriftenwand. Ook daar, ik ben daar geen onbekende, voel ik de ogen in de rug prikken. Ik trek me er echter niets van aan en bekijk aanvankelijk de lectuur die op ooghoogte staat uitgestald. Wanneer ik echter voorover buk om de Elsevier te pakken , welke onderaan het rek op het schap ligt, wordt me duidelijk wat iedereen gezien moet hebben.

Er was geen houden meer aan, al bukkend voel ik dat er iets op mijn hoofd begint te schuiven, en eer ik het besefte was het te laat. Of er een minilawine aan sneeuw over het schap rolde. Alle Kerstnummers met de prachtige covers waren opeens wel heel erg realistisch in een winterlandschap veranderd. Opgelaten heb ik snel het bovenste exemplaar van de stapel gehaald, opdat de rest niet binnen de kortste tijd zou veranderen in papier-maché. Om die zelfde reden heb ik de tijdschriften die daarnaast lagen ook maar aangeschaft.

Thuis liggen op dit moment op de kachel naast de Elsevier een Libelle, een vijfsterren cryptogrammenbundel, drie Flair’s, twee exemplaren van Landleven (inclusief geurende zakjes winterthee), de Plus (!) en zeven Viva’s (met feestelijke kerst-haarknipjes) te drogen.
En mijn hoed uiteraard.

Hoedt u voor sneeuw!