Toen ik mijn lief leerde kennen zei hij dat er geen geestesziekte in zijn familie voorkwam. Een hele geruststelling om te weten dat mijn werk als hulpverlener zou eindigen in de avonduren. Nu we een poosje samen zijn twijfel ik toch aan mijn mensenkennis maar ook aan zijn oprechtheid. Dat wil niet zeggen dat ik minder van hem houd, misschien juist wel meer. Maar ik vraag me wel het volgende af:
Bestaat er een stoornis waarbij mensen situaties zien als een cartoon, of een bijzonder visueel vermogen hebben waardoor soms een normaal gesprek bijna niet meer mogelijk is? Waarbij je in eerste instantie serieus met elkaar bezig bent en plots verrast wordt met pretoogjes of erger: dat hij gewoon niet meer uit zijn woorden kan komen van het lachen.
We zijn al een poosje wakker op zondagmorgen. Wat doe je als geliefden dan? Juist…. Als ik daarna mijn ogen open en hem aan kijk zie ik niet de verliefde blik die ik verwacht, ik zie tranen die over zijn wangen glijden. “Liefje, wat is er”, vraag ik ongerust. Zijn gezicht verandert in een grimas en hij lacht zo hard dat men dat straten verder moet horen. Als hij tot bedaren komt kan hij alleen maar “Hansje Brinker” uitbrengen. Mijn hersenen werken nog niet op volle toeren maar mijn kennis van geschiedenis is voldoende. “Hansje Brinker, dat was toch die jongen die Nederland redde”? Ineens zie ik wat hij ziet, de situatie waarin we ons bevinden of waarin ik me bevind. En ik schater met hem mee tot de buren op de muur kloppen.
We hebben inmiddels een soort rescue beweging bedacht voor saaie verjaardagen of staan-tafel feestjes waar je gewoon weg wilt. Kan haast niet wachten op de kerstborrel. Ik denk ook dat wij niet meer op feestjes gevraagd worden.
Maar ik ben niet gek, hij ook niet.
11 reacties
troubadour · 28 november 2014 op 08:02
Weet je dat nu wel zeker?
Een beetje gek is nooit weg, het stelt je in staat leuke stukjes te schrijven..
Meralixe · 28 november 2014 op 09:54
Ik heb het hier in andere reacties al vaker medegedeeld. Mijn ‘werken’ aan een column vergt wel zeker 70 % van de totale tijd die ik er aan besteed. Herlezen, aftasten als de zin klopt, me afvragen als de gedachte goed over komt en zo meer.
Nadelig gevolg van deze werkwijze is dat ik dan ook columns van anderen met de zelfde bril begin te lezen. Nog groter nadelig gevolg is dat het dan nog mijn grote verlangen is dat iedereen schrijft zoals ik. Egoïstischer kan niet! 😀
En toch.
’ Een hele geruststelling om te weten dat mijn werk als hulpverlener zou eindigen in de avonduren.’
Hier denk ik dat je bedoelde; ’ Een hele geruststelling toch om te weten dat mijn werk niet zou eindigen als hulpverlener in de late uren.’
‘als een cartoon, of een bijzonder’ Hier zou ik achter ‘of’ ook een komma plaatsen zodat de onderwerpen cartoon en visueel vermogen verder uit elkaar getrokken worden.
Ben ik nu gek? ?:-)
Mien · 28 november 2014 op 10:27
[quote]Herlezen, aftasten als de zin klopt, me afvragen als de gedachte goed over komt en zo meer.[/quote]
Twee keer ‘of’ i.p.v. ‘als’ … 😉
Suus · 28 november 2014 op 18:38
Meralixe wij doen het ook in de avonduren dus ik denk niet dat ik bedoel wat jij denkt dat ik bedoel 🙂
Mien · 28 november 2014 op 10:24
Niets leuker dan samen op één lijn zitten, zeker qua humor. Bende gek? Prettig gestoord zou ik het willen noemen. Plaatje, praatje, daadje. Zo werkt informatie meestal. Goede column. :yes:
La_vie_en_rose · 28 november 2014 op 14:44
@Meralixe. Het is maar hoe je het woord ‘creativiteit’ soms ook interpreteert, en wat je mooi vindt. Misschien vindt Suus “avonduren” wel gewoon een mooi woord?!
Wat dacht je van deze: Meralixe, de allereerste leraar voor “bijles Nederlands”? (Nadeel is wel dat je erg gegeerd moet zijn, anders willen de dutchies niet naar België komen, vrees ik. Zo’n treinticketje is al snel te duur, ha ha.)
Ik geef wel toe dat deze column niet altijd makkelijk wegleest. Bij enkele zinnen haperde ik even. Maar de inhoud is wel goed, en het samen gek-zijn is gewoon heerlijk!
Suus · 28 november 2014 op 20:44
Daar ben ik het helemaal mee eens…dit zijn van dat soort schrijfsels die je maakt vanuit een bepaald gevoel en dan ratelt het toetsenbord, je leest het na en denkt: WTF .
Gewoon insturen.
Even wat relativeren…..heerlijk
arta · 28 november 2014 op 15:28
Bloemkool, zogauw ik dat afgesproken woord hoor, op een twijfelachtig feestje, lach ik eerst vijf minuten en pak dan mijn jas 😉
Ik vind deze column lekker ondeugend en heerlijk weglezen. Geen hobbels voor mij, slechts complimenten!
Suus · 28 november 2014 op 18:40
:rotfl: Fijne reacties! Dank jullie!
Nachtzuster · 29 november 2014 op 01:29
Met alle respect, Suus, maar deze column komt op mij een beetje geforceerd over. Zo van: Kijk ons eens lekker gek doen. Ik mis ook kop, lijf en staart. Met andere woorden, ik begrijp de ‘clou’ niet. Ja, dat jullie samen fijn kunnen lachen en dat is onontbeerlijk in een relatie. Dat is tof. Maar de reden waarom jullie zo lachen (in combinatie met een verjaardag of kerstborrel) komt voor mij onvoldoende tot uiting. Het is een beetje van alles net niks. Te oppervlakkig. Persoonlijk heb ik beter van je gelezen.
Ferrara · 29 november 2014 op 13:30
Het leest inderdaad als een column die er even is uitgerammeld, je zegt het zelf al. Maar samen humor delen vind ik niet gek, eerder een gegeven dat je moet koesteren. Heerlijk, zo’n verstandhouding.