Bevrijding

Afgelopen woensdag was het vijftien jaar geleden dat zich een moment aandiende waarvan je altijd blijft onthouden waar je toen was en wat je deed. Het was stralend en warm buiten. Desondanks zat ik binnen op dezelfde plek als nu te schrijven. Een toneeltekst moest af. De brand die wat verderop was uitgebroken produceerde een ongewoon dikke rookwolk. Mijn alleenstaande moeder die vlak bij ons woont, belde net ongerust op. Zij heeft de oorlog meegemaakt, dus ik had wat alerter kunnen zijn. Maar die middag was ik de autist die gefocust op scherm en toetsenbord letters, woorden en zinnen tot fictie tikte. Dan wordt het vijf over half vier. Een enorme explosie veegt de wijk Roombeek van de kaart. De ontreddering door het onbevattelijke en paniek om vermiste dierbaren in de uren daarna is realiteit en bijna onbeschrijfbaar. Het meest beangstigend vind ik een groot ammoniakvat dat op ontploffen zou staan. We vluchten voor het latente gevaar naar McDonald’s in Oldenzaal. Daar komt het besef dichtbij dat die paar uren maar een fractie zijn van wat mensen in verre oorlogsgebieden moeten doorstaan: jarenlange gekmakende angst. Langzaamaan wijkt het gevaar en vindt bijna iedereen elkaar terug. Uit de weken daarna blijft mij bij dat mensen ineens veel respect en begrip naar elkaar tonen. Wij hebben als overlevenden van een ramp een bijzondere band ontwikkeld. Dat is zo groot dat de kleinburgerlijkheid een tijdje naar de achtergrond verdwijnt. Sinds dat weer overging, resteert alleen de herinnering aan hoe bevrijding werkelijk voelt.

16 mei 2015  #BinnenDoorDenken