Bijna Kerstmis

Het lichaam van Christus. Knielen of buigen. Zingen. Zingen, maar dan zo dat je leven er niet van afhangt.
Ik kon qua toon goed meelomen. De woorden echter kende ik niet. Pa’s kleingeld of wat knopen in de roodfluwijnen pet mikken. Daarna rap iets eten. Het lichaam van Christus. Amen. Eindelijk, nog wat weesgegroetjes waarbij ik halverwege in een onzevader zat. Ik vond die avondmis iets hebben van een geheimzinnige sekte. In dat grote huis van God was ik me plots meer bewust van mijn zonden. Zonden door mijn schuld, mijn grote schuld. De wierook maakte het sprookjesachtig maar dan niet zoals in de Efteling.

Bangelijk. Dat is het juiste woord voor het gevoel. Bangelijk. Wanneer ik merkte dat het tijd was. Om te gaan. Bangelijk. Dat er geen weg terug was. Maar ik maakte de verplichte wandeling op kerstavond toch. Het op één na mooiste meisje van de klas ging ook. De mis was voor mij de op één na mooiste gelegenheid om haar lekker lang te bekijken. Zij knielde of boog ook. Zij zong ook. Zij mikte ook wat kleingeld of knopen in de roodfluwijnen pet en at snel iets. Het lichaam van Christus. Amen. Wees gegroet.
Het op één na mooiste meisje van de klas maakte de verplichte wandeling samen met de op één na strengste ouders van het dorp terug naar huis.

Tussen het op één na mooiste meisje van de klas en de op één na leukste jongen van de klas werd er over die vreemde heilige rituelen niet gesproken. Die nachtelijke bijeenkomst waarbij allemaal codetaal en veel vaktermen werden gebruikt. We zwegen er samenzweerderig over.
Toch, na al die jaren denk ik er nog wel eens aan. Zeker nu met Kerst in zicht. Wat was ze mooi! En wat kon ze goed zingen.
Ze zong als de beste van de klas!