Als je de eerste stapjes doet op het publieke schrijverspad wordt het onbevangen schrijven opeens een bewust proces. Zolang je nog aan het observeren bent hoe anderen het doen en heel stilletjes voor jezelf oefent is er nog niks aan de hand maar zo gauw je die stapjes in publiek gaat doen dan loop je  kans op beurse plekken. Het vallen is geen probleem maar als er over de val een oordeel geveld wordt verandert  er iets.

Er zijn mensen die minder goed functioneren als er iemand over hun schouder mee kijkt. Een manager die naast je blijft staan als je nog even snel dat stuk af moet schrijven kan opeens zorgen dat je niet meer weet waar de toetsen zitten al typ je al jaren tien vingers blind; Het woord krijgen in een vergadering en dan gaan stotteren terwijl je wel degelijk iets te melden hebt; Erger nog, je doet compleet niet ter zake doende uitspraken waarvan je achteraf als enig excuus kan verzinnen dat je lichaam en geest werden overgenomen door een entiteit uit een ander universum. Een kleuter heeft daar meestal geen last van. Die moddert lekker door, al kijken alle familieleden met verwondering toe, je ziet geen spoor van prestatiedruk.

Ik heb daar wél last van. Zolang ik nog anoniem schreef beleefde ik veel plezier aan het opschrijven van mijn ideeën, belevenissen en alles wat zich maar aandiende. Het gaf mij een gevoel van stevigheid. Alsof het geschrevene ervoor zorgde dat vluchtige gedachten compact en duidelijk omlijnd werden. Samen met een groepje mensen die ik beschouw als kennissen en vrienden schrijf ik al een tijd elders. Zij kennen mij redelijk goed en ik merk dat het fenomeen ‘prestatiedruk’ daar geen obstakel vormt. Soms leiden de meer politiek georiënteerde stukjes die wij schrijven tot een geanimeerde discussie, een enkele keer wordt een wat luchtiger stukje geprezen en zwijgt men bij iets van meer persoonlijke aard. Zwijgen kan verwarring of desinteresse betekenen. Persoonlijke stukjes liggen nu eenmaal gevoelig.

Columnx is een ander verhaal. Het is een stap verder in het proces om jezelf neer te zetten in al zijn facetten. Als nieuwe schrijver op columnx neem je een risico. Het risico dat je omarmt wordt en het risico dat je redelijk snel duidelijk wordt gemaakt dat het beter kan.

Omarmt en geprezen worden kan zorgen voor een zekere druk. Druk dat het beter kan en druk als de reagerende columnx’ers aanmoedigend opmerken dat ze uitkijken naar de volgende Column. Ik zeg dus niet dat columnx’ers die druk veroorzaken. De druk komt uit jezelf want je schrijft tenslotte voor publiek omdat je denkt dat jouw schrijven lezenswaardig is. Als je in publiek schrijft geef je een deel van jezelf bloot en bloot is per definitie kwetsbaar. Fictie vind ik daarom makkelijker omdat het ontspruit uit fantasie. Een rijke fantasie wordt naast zelfspot en humor door een ruim publiek gewaardeerd.       Ik heb hier fictie geschreven en enkele stukjes over dierbaren. Maar ook blote stukjes. Dat de blote stukjes juist minder ontvangen werden heeft mij aan het denken gezet.

Het vereist veel moed om hier stukjes te plaatsen die prijs geven wie je bent, hoe je denkt en voelt want uiteindelijk is dat kleine stukje tekst maar een fractie van het geheel.  Je legt jezelf onder een loep en met elk stukje dat je plaatst vormt zich een beeld van de schrijver die weer vervormd wordt door het referentiekader van de lezer. Zo heb ik zelf een bepaald plaatje bij enkele vaste schrijvers hier en ik besef dat mijn plaatje wel eens volledig de plank mis kan slaan.

Ik merk dat ik het niet fijn vind om hier beoordeeld te worden op het beeld dat ik zelf schep. Ik ben nog niet capabel genoeg om een genuanceerd plaatje over te brengen. Ik twijfel ook of ik dat überhaupt kan en of ik dat wel wil..

Ik heb me een keer betrapt op het uiten van een ongenuanceerde reactie, zonder er bij stil te staan wat het deed met de schrijver. Eerlijkheidshalve moet ik daarbij opmerken dat ik in eerste instantie dacht dat het een eerlijke reactie was maar bij nader onderzoek moest ik bekennen dat er ook een zekere afgunst achter zat. Niet dat ik het stukje heel goed vond – maar ook zeker niet slecht – maar meer omdat de schrijver zo overtuigd was van zichzelf. Dat wekte bij mij weerstand op. Best gek omdat ik daar eigenlijk een enorme bewondering voor heb.

Ik zou dat wel willen, gewoon lekker overtuigd bloot zijn zonder gêne. Opeens is het schrijven ook bewust zijn van en letten op spelling, rare zinnen, vorm en consistentie om vervolgens ook nog alles te laten rijpen en schaven… zoals je in je blootje op een naaktstrand ook let op je houding, je bewegingen want je kunt beter niet rennen op een zekere leeftijd. Wijdbeens zitten is ook geen optie in verband met schuring en overmatige beharing op cruciale plekken …en dat vind ik soms best jammer.

 

 

Categorieën: VEC

Esther Suzanna

Ik schrijf omdat ik het niet laten kan op https://www.facebook.com/esthersuzanna/ en http://suzannaesther.nl/

15 reacties

Sagita · 1 april 2015 op 02:22

Mooi stuk over de kwetsbaarheid van de schrijver op het moment dat zijn/haar woorden door iedereen gelezen kunnen worden. Iedereen er mee aan de haal kan gaan. Soms de woorden losweken uit de context waardoor ze een andere betekenis krijgen. Misschien zelfs een wapen worden gericht tegen de schrijver zelf.
Ja het kan allemaal en het gebeurt ook regelmatig, maar wat is het alternatief? Niet schrijven of je harde schijf vol stapelen met files?
Ik zou zeggen maak van je kwetsbaarheid je kracht. Mooi bloot is niet lelijk!
groet Sa!

troubadour · 1 april 2015 op 05:07

Prachtige VEC!
Je kunt je ontharen en niet wijdbeens gaan zitten.
Je kunt je niet ontharen en wijdbeens gaan zitten.
Je kunt je ontharen en wijdbeens gaan zitten.
Je kunt je niet ontharen en niet wijdbeens gaan zitten.
In elke pose kun je dan ervaren wat je zelf het lekkerst vindt en wat het publiek het aantrekkelijkst vindt én of dat invloed heeft op wat jij het lekkerst vindt.
Daar ben je toch zo uit Suzanna?

Frans · 1 april 2015 op 09:08

Vergeet niet dat een verhaal over jezelf, al zijn het je diepste zieleroerselen, uiteindelijk toch gewoon een verhaal is. Niet meer en niet minder. Denk aan het schilderij van de pijp die geen pijp is. Net zo goed als fictie uiteindelijk jouw fictie is en niet die van een ander, dus daar zit ook wat van jezelf in. Tot slot zij nog opgemerkt dat de schrijver van een verhaal als het klaar is ook maar een van de lezers van het verhaal is.

    Sagita · 1 april 2015 op 12:31

    Het was vannacht al laat toen ik mijn reactie schreef, maar ik was te moe om onder woorden te brengen, wat jij hier in een paar kernachtige zinnen neerschrijft. Wat je ook schrijft, je maakt er altijd deel van uit. Je kan niet om je zelf heen.
    dank! Sa.

Mien · 1 april 2015 op 09:20

Billen bloot in autonomie. Wat is schrijven toch leuk en hartverwarmend. :yes:

Meralixe · 1 april 2015 op 10:00

Suzanne, allereerst, je hebt het stokje perfect over genomen waarvoor mijn dank. :yes:
Net nu, nu er op de voorpagina enkele strubbelingen merkbaar zijn die aantonen dat schrijven en reageren en reageren op reacties niet altijd vlekkeloos verlopen krijgen we dit, een soort analyse van één individu op de aanwezigheid op die voorpagina van column x.
Al de symptomen die je aanhaalt komen me vrij bekent voor maar ik waag het niet u een concluderende diagnose voor te stellen.

Eerste reden daarvoor is dan toch het geringe aantal echt functionerende aanwezigen op de site. Zo krijgt één enkele reactie van een lid te veel gewicht in het totale plaatje.
Ook al omdat we met zo weinigen zijn wordt het ook duidelijker dat elk individu zijn of haar mening, zowel wat betreft schrijfstijl als het onderwerp van de column, tracht door te drukken en daarbij nauwelijks tegenspraak duld. Ik ervaar het zelf, wie schrijft zoals ik, wie mijn smaak heeft wat betreft muziek, wie mijn passie voor geloof deelt… is mijn vriend. Deze ingrediënten zijn ook perfect merkbaar in de samenleving of op de werkvloer.

En toch is er meer. Meer dan inderdaad, zoals Sagita het omschrijft, schrijven en schrijven en nog eens schrijven en alles in één of andere donkere map bewaren. Een schrijven dat dan toch een eerder nutteloze bezigheid lijkt. Ik heb zo ’n map daterend van een viertal jaar geleden. Inderdaad, een map die hier en daar nóg persoonlijker is dan wat ik dan toch nu en dan op de voorpagina heb los gelaten. Een map waarop geen kritiek is los gelaten, een map waarin ik volkomen gelijk heb, een map waarin ik denk dat ik de beste de slimste en de mooiste ben.
Dat (veilig)huisje heb ik op deze site met plezier laten afbreken. 🙂

    Mien · 1 april 2015 op 13:01

    [quote]Ook al omdat we met zo weinigen zijn wordt het ook duidelijker dat elk individu zijn of haar mening, zowel wat betreft schrijfstijl als het onderwerp van de column, tracht door te drukken en daarbij nauwelijks tegenspraak duld. Ik ervaar het zelf, wie schrijft zoals ik, wie mijn smaak heeft wat betreft muziek, wie mijn passie voor geloof deelt… is mijn vriend. Deze ingrediënten zijn ook perfect merkbaar in de samenleving of op de werkvloer.[/quote]
    Hierin beschrijf je nu precies waarom schrijvers vaak buiten de samenleving en werkvloer staan. Schrijvers doen namelijk nauwelijks of geen concessies. Wat niet automatisch wil zeggen dat ze geen respect hebben voor elkaars mening, schrijfstijl of onderwerpskeuze. Ze zijn autonoom en gaan vaak (on)bewust met de billen bloot in schrijversvrijheid.

Suzanna · 1 april 2015 op 11:32

Grote dank Meralixe voor het ‘stokje’, nu toch Nieuwsgierig naar analyse…vertel Meralixe, vertel. Ik beloof dat ik niet reageren zal, of alleen uit niks anders dan oprechtheid. :-))

Odette · 1 april 2015 op 11:54

Schrijven voelt voor mij als het tonen van mijn eerstgeborene aan de wereld. Enerzijds trots maar o zo eng en kwetsbaar voor wat betreft de reacties van diezelfde buitenwereld …

Mooi geschreven. Herkenbaar.

arta · 1 april 2015 op 15:27

Figuurlijk jezelf blootgeven is vaak nog moeilijker dan letterlijk…

Toen ik begon met schrijven had ik bij elke letter die ik typte, de eventuele mening van de eventuele lezer in mijn achterhoofd. Daar kom je hier, als schrijver, heel even mee weg 😉
Toen ik er niet meer mee wegkwam, zelfs mijzelf een beetje beklemd voelde in mijn eigen schrijven, ben ik niet ineens uit de kleren gegaan, maar heb langzaam laag voor laag uitgedaan en met elke laag die verdween, liet ik ook die eventuele lezer een beetje meer los.
Door nooit 100% de waarheid te schrijven, houd ik echter altijd een sluier om. Ik deel mijn diepste gevoelens, gedachten, maar soms ook gedachten die totaal niet de mijne zijn, en het feit dat geen enkele lezer het waarheidsgehalte geheel in kan schatten, kan dat zonder in mijn nakie te hoeven staan. 🙂

Dat je deze plaats (VEC) niet gebruikt om te laten zien hoe mooi je kunt schrijven en daar deze (goed geschreven!) opinie neerzet, bewijst voor mij wel dat dit je hoog zit.
Daarom is het extra fijn dat iedereen zo serieus en weloverwogen reageert! 😉

    Suzanna · 1 april 2015 op 22:08

    Zeker fijn Arta. Ja, ik denk dat het me hoog zat. Mij niet alleen denk ik zo, het begon hier op een werkvloer te lijken waar veel sterke persoonlijkheden langs elkaar heen schuiven terwijl open naar elkaar blijven zo fijn is. Het geschreven woord is onherroepelijk vast waar woorden en mimiek nog legio opties bieden om de communicatie weer in beweging te krijgen.

    Niet dat ik mij geroepen voelde maar het viel zo wel mooi op de juiste tijd en plek. :shy:

Harrie · 1 april 2015 op 16:32

Goede column, boeiende reacties. :yes:

Nachtzuster · 1 april 2015 op 20:58

Gefeliciteerd met je VEC! Mooie, eerlijke, kwetsbare column waarin je (onbewust?) heel veel van jezelf bloot geeft en uit de reacties blijkt dat dat gewaardeerd wordt. Natuurlijk is voor publiek schrijven best eng, maar als je je erbij neerlegt dat er geen enkel verhaal is dat voor iedere lezer even (on)aantrekkelijk is, dan is het wellicht wat makkelijker loslaten. Zoveel lezers, zoveel smaken, zoveel meningen.
Blijf geloven in hetgeen je zelf schrijft en haal de voor jouw nuttige tips uit de reacties. En vergeet ook niet dat het geschreven woord geen intonatie kent. Wat hard en ongenuanceerd over kan komen op papier, kan door de schrijver soms heel anders bedoeld zijn.
:rose: :rose:

Suzanna · 1 april 2015 op 22:12

Dank voor mooie reacties. :-*

Vandaag een lady-shave aangeschaft… :beauty:

Ferrara · 2 april 2015 op 00:06

Dank je wel voor deze herkenbare, indrukwekkende VEC.
Je antwoord aan Arta doet er wat mij betreft nog een schepje bovenop. Ik heb bij de vlooienvangerij altijd de neiging maar weer voor een tijdje uit te loggen, maar het bloed kruipt waar het niet kan gaan en ik zou jou geen recht doen als ik niet zou reageren op dit mooie stuk. :yes:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder