Bob -3

Haar pony danst als een groot vraagteken op haar tengere schouders. Een heerlijke deodorant prikkelt zijn neus. Mooi kontje…

Zij, loopt op aanwijzen van de gastheer nu nog vrolijk door richting woonkamer waar op dit dan toch al tegen de middag aanlopende uur de gordijnen nog steeds dicht zijn. Bij iedere stap die ze zet krijgt ze verkeerde informatie binnen. De penetrante geur in de smalle gang, de rommelige half duistere leefruimte, de resten pizza op het aanrecht, twee krom geduwde bierblikjes van Heineken… maar vóóral de lege hoezen van pornofilms op de kleine salontafel vertellen haar dat ze zo even een verkeerde beslissing genomen heeft. Op haar stappen terug keren is geen optie daar Bob zijn logge gestalte nu nog de weg richting straat verspert.

“Ik heb geen telefoon maar neem er mijn GSM maar even bij.”

Er zit een hijgende zenuwachtigheid in zijn stem. Waarom is zijn moeder daar alweer? Dat takkewijf, zij die hem op deze boze wereld heeft neergezet, dat preutse monster die het steeds maar heeft over zonde en hel!

“ Bobje, stoute jongen?”

Hier zie, eindelijk eens een lieftallig vrouwtje in huis.

Hij graait een jeansbroek en een grauwe onderbroek weg om een dan toch nog enigszins geruststellende indruk te geven aan haar, zij die zich meer en meer in ’t nauw gedreven voelt. Wat is ze dom geweest, door haar mobieltje te vergeten maar nog meer door bij deze wildvreemde man aan te bellen. En nu, nu neemt ze op zijn aanwijzing zelfs plaats in de vrijgekomen muffe zetel. Wat zit ze hier godsallemachtig te doen bij die akelige plakkerige nu nog in ochtendjas verkerende man?

Ze valt veel te diep in de versleten tweezit en steekt daardoor haar knieën hoog naar boven en te laat hoor, hij heeft gezien hoe een keurig lichtblauw onderbroekje haar poesje bedekt houd. Deze keer geen gladgeschoren gedoe, geen perfecte ‘landingsbaan’ boven een geile spleet waar wel tien vingers in kunnen. Geen gehoorzame graag tonende taferelen van opengesperde benen gepaard gaande met stout in de lens kijkende jonge dellen. Meer dan twintig jaar lang heeft hij ze gezien, eerst nog de meisjes van plezier met veel tiroler muziek en humor maar nu, inspelend op zijn zieker en zieker wordende verlangens, agressief en goor. Wat zou dit meisje een verademing zijn voor hem, zij die zich zo gedwee tot in de woonkamer liet leiden.

Daar is moeder weer maar nee hoor luisteren doet hij niet. Is het niet haar schuld dat hij nog steeds maagd is? Het was toch zij die haar enige zoon tot dicht tegen zijn twintigste angstvallig beschermde tegen alles en nog wat? En, ironisch genoeg, waren het indertijd niet de seksboekjes van zijn er onderuit getrokken nu wel vader zaliger, die hem deze weg vol zelfbevrediging heeft doen inslaan?

Weg moeder… Los laten moeder…

“Waar is mijn GSM alweer.”

Even is de doorgang richting voordeur vrij. Als ze nu recht springt kan het. Ach, het zal nog wel meevallen. Een man alleen… en dan? Al die vooroordelen.

Wat is ze mooi… en kinderlijk… en meegaand…

Daar ze van zijn ouderwets ogende kloef van een GSM geen barst snapt laat hij zich, GSM in de hand, met een zware plof naast haar in de zetel vallen. Zo dicht was hij nog nooit tegen een meisjeslichaam aan dat nu zijn zware rechterarm raakt. De scheefgetrokken ochtendjas legt overvloedig aanwezig borsthaar bloot.
O ja elders, eens op de tram had hij wel eens onopgemerkt aan een meisje staan snuffelen. De grote drukte liet het hem toe dit nagenoeg onopgemerkt te doen. Het leverde hem toen een dagenlange bron van energie op bij het afrukken van zijn lid. Daar denkt hij nu aan. Aan die zoete geur, die keurige borstjes, zacht okselhaar, goedlachse open mond, onschuldige pretogen… Alles binnen handbereik, hier en nu… Eindelijk lacht het geluk hem toe.

—————————————–

De postbode dokkert met grote snelheid door de smalle weg en slaat huisnummer 19 over. Geen brieven voor Bob, ook geen pakjes. Hij kent ze wel, de vreemde adressen van het internet op de pakjes aan die alleenstaande man. Nee, een tekeningetje hoeft hij er niet bij te hebben. Ach, ieder zijn meug. Had hij nu maar gezien dat er daar een damesfiets met gebroken ketting tegen de voorgevel van het huis staat. Maar nee hoor, het huis overslaand probeert hij bij zijn ‘normale’ werkschema te komen om dan even later klokslag 12 uur in ’t café te vragen als er geen nieuws is.

“Hallo… geen nieuws?”

Geen nieuws… nog niet.

Linkje naar deel één van NicoleS: https://www.columnx.nl/bob-3/
Linkje naar deel twee van Arta: https://www.columnx.nl/bob-2-2/