Bob – 8

‘Wil je een glaasje water?’ vroeg rechercheur Peter de Vries — de collega van Linda die eerder Bob de Beer hardhandig aan zijn oorlel had getrokken — in een poging de zichtbaar nerveuze Irma op haar gemak te stellen.

‘Heeft u ook cola alstublieft?’ reageerde het meisje met een beleefde wedervraag.

Peter schonk een glas cola in voor de bloedmooie jongedame, die onderwijl met haar rechterwijsvinger onophoudelijk rondjes door haar paardenstaart draaide.

‘Goed, laten we beginnen. Kun je me vertellen wat je in het huis van meneer de Beer deed, Irma?’

‘Nou, de ketting van mijn fiets was eraf gegaan en ik wilde mijn vader bellen om me te komen ophalen met de auto. Ik belde aan bij het dichtstbijzijnde huis en die man, eh, meneer de Beer, liet me binnen om zijn telefoon te gebruiken.’

‘Maar, had je geen mobieltje bij je dan?’

‘Nee, die had ik thuis laten liggen.’ zei Irma, terwijl ze haar blik kort liet afglijden richting de verhoortafel.

‘Hoe kan het dan dat we jouw telefoon hebben gevonden in de voortuin van meneer de Beer?’ De rechercheur keek Irma met een strenge blik aan. Ze aarzelde even en voelde haar wangen volstromen met schaamrood.

‘Dat was toch jouw mobieltje?’ vervolgde Peter ongeduldig.

Irma slikte. ‘Ja…,’ bevestigde ze met bevende stem terwijl ze haar hoofd op en neer knikte, waardoor haar paardenstaart een paar schattige hupjes maakte. Het besef dat ze de politie had voorgelogen maakte dat het huilen haar nader stond dan het lachen. ‘Sorry dat ik heb gelogen meneer. Wilt u het alstublieft niet aan mijn vader vertellen?’

Peter negeerde haar smeekbede en zette zijn vragenvuur voort. ‘Waarom heb je niet gewoon met je mobieltje gebeld dan?’

‘Nou, eh, ik was Pokémons aan het zoeken en ik vond het zonde van de batterij om te bellen. Hij was bijna leeg namelijk.’

‘Pokémons zoeken op je fiets?!’ vroeg Peter bedenkelijk.

‘Ja, dat doet iedereen hoor…’ reageerde Irma verontwaardigd.

‘Hmm, okee, dus toen ben je bij meneer de Beer naar binnen gegaan. Om je vader te bellen. En wat gebeurde er toen? Heeft meneer de Beer je iets aangedaan?’

‘Nee. Hij was best wel aardig eigenlijk. Hij ging naast me op de bank zitten om uit te leggen hoe zijn mobieltje werkte. Zo’n oude koelkast, weet u wel. Hij heeft me niet echt aangeraakt.’

Peter fronsde zijn wenkbrauwen. ‘Niet echt aangeraakt’ mompelde hij, terwijl hij een notitie op zijn blocnote krabbelde.

‘En de explosie? Heb je enig idee hoe die heeft kunnen gebeuren?’

‘Ik weet het niet. Maar vlak ervoor stond meneer de Beer ineens op en liep heel snel de kamer uit. Om iets te halen zei hij. Ik hoorde hem de trap oplopen. Even later was er een grote knal en daarna weet ik het allemaal niet meer zo goed. Ineens lag ik in zijn voortuin. Maar hij heeft echt niets met me gedaan hoor.’ benadrukte Irma en ze nam een grote slok van haar cola.

—————————————–

Omgeven door een slagveld vol foto’s, pillen en hoopjes douchegordijn, stond Linda enkele seconden stokstijf stil. Angst en ongeloof zongen a capella door haar gehavende hoofd. Had ze zojuist echt een vrouwenstem gehoord? Of betrof het een door Tramadol ingegeven hallucinatie, zoals een jaar of vijf geleden toen ze onder sociale druk van haar medestudenten van de politieacademie een bezoek had gebracht aan paddoshop Het Puntige Kaalkopje in het niet ver van ColumnX gelegen Zwamsterdam? Toentertijd was ze er heilig van overtuigd een verschijning van de overleden Michael Prince Bowie te hebben ontwaard, van wie ze in haar tienerjaren idolaat was geweest. Beeldde ze zich nu de stem van wijlen mevrouw De Beer in, door wie ze sinds kort beroepsmatig geobsedeerd was?

Het tikken was inmiddels tot een halt gekomen. ‘Hallo,’ sprak Linda met overslaande stem, ‘wie is daar?’ Haar vraag weergalmde tussen de beige betegelde muren, maar er volgde geen antwoord. Ze voerde het volume iets op. ‘Hallo, is daar iemand?’ Slechts een ijzige stilte diende haar van repliek. Zou ze het zich dan toch verbeeld hebben? ‘Mevrouw de Beer?’ probeerde ze een laatste keer, zonder succes.

Enigszins beschaamd liep ze de badkamer uit naar de overloop, waarbij meerdere tabletten Tramadol zich weerloos lieten verpulveren onder de dikke zolen van haar politieschoenen. Een foto van een piemelnaakte Bob de Beer in een kinderbadje bleef plakken onder haar linkerschoen en vergezelde haar naar het trapgat. Daar hield ze halt en keek argwanend om zich heen of ze niet toevallig bij de neus werd genomen door een van haar collega’s. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze ten prooi viel aan een dosis misplaatste politiehumor. Linda had van nature een nogal naïeve inborst en was van het type dat gemakkelijk voor de gek te houden is. Zelfs de e-mail die Peter de Vries op 1 april had rondgestuurd over het vermeende districtskampioenschap donutwerpen, werd door Linda voor zoete koek geslikt. Logisch dus dat sommige collega’s wel eens misbruik maakten van haar onnozelheid door haar de stuipen op het lijf te jagen op een plaats delict.

Haar blik gleed langzaam door het trapgat naar beneden en stokte bij de voordeur. Ze zag een stukje papier dat in de brievenbus was blijven steken tussen de nylon haren van de scheef bevestigde tochtborstel. Het wekte haar nieuwsgierigheid, niet in de laatste plaats omdat het er bij het betreden van het huis nog niet had gezeten, dat wist ze zeker. Langzaam liep ze de krakende trap af naar beneden, waarbij ze zorgvuldig de stukken puin op de treden omzeilde. Het laatste wat ze wilde was sterven onderaan de trap van Bob de Beer als gevolg van een gebroken nek.

Ze griste het papiertje uit de brievenbus en las het. Er was een pakketje voor Bob afgegeven bij de buren op nummer 17. Het verklaarde de deurbel die ze zojuist had gehoord. Verwonderd over het plichtsbesef van de dienstdoende postbode, die kennelijk zelfs bij huizen met weggeblazen gevels post probeerde te bezorgen alsof er niets aan de hand was, besloot ze de buren van nummer 17 een bezoekje te brengen om het pakje op te halen. Hoewel ze een donkerbruin vermoeden had wat voor soort koopwaar erin zat, kon ze de geringe kans dat het een aanwijzing zou betreffen niet naast zich neerleggen.

Linda stond op het punt om het pand te verlaten, toen ze zag dat ze zich vlak naast een groot luik in de vloer bevond. Het was deels bedolven onder gruis en brokjes puin, waardoor ze het bij het binnentreden van het huis in de gauwigheid over het hoofd moest hebben gezien. Het pakketje op nummer 17 verloor subiet haar interesse. Benieuwd naar wat het luik verborgen hield, pulkte ze de stalen ring uit zijn uitsparing en trok het met een korte krachtsinspanning open. Met een zware dreun liet ze het gevaarte op de grond vallen, waarbij grote hoeveelheden gruis opwaaiden en op Linda’s keel sloegen. Na een korte hoestbui bekeek ze het gat dat in de vloer tevoorschijn was gekomen. Er was een steile trap te zien met aan de voet een deur met daarin een sleutelgat. Aan weerszijden waren aan de muren talloze familieportretten bevestigd. Een rare plek om zoiets op te hangen, vond Linda. Trede voor trede liep ze de trap af en bekeek gaandeweg de foto’s die ze tegenkwam. Naast afbeeldingen van een jonge Bob samen met een vrouw die hoogstwaarschijnlijk zijn moeder was, zag Linda ook foto’s van diezelfde vrouw poserend naast haar evenbeeld. Zou mevrouw de Beer er eentje van een tweeling zijn? Gewapend met de sleutel van Bob naderde ze langzaam maar zeker de deur.

—————————————–

Met grote snelheid gleed het asfalt onder de auto door. Het geluid van elektrische gitaren deed de membranen van de luidsprekers trillen van genot. Om de paar honderd meter flitsten reclameborden van Veilig Verkeer Nederland in de berm voorbij.

‘Ben je Bob, zeg het hardop’…

‘Bob blijft Bob tot hij weer thuis is’…

‘Bob blijft fris’…

‘Bob blijft maagd’…

‘BOB BLIJFT VOOR ALTIJD MAAGD!!!’

Gillend schrok Bob wakker, met zijn rechterhand tevreden rustend op zijn zwetende lid. Tegen de achtergrond van de kille, grijze wanden van zijn politiecel wierp hij een blik op zijn horloge. Net vier uur geweest. ‘Tante Fietje!’ riep hij plots verschrikt uit. ‘Uw medicijnen!’

Eerdere delen van Bob: https://www.columnx.nl//?s=bob