De Metoo-discussie houdt ons het einde van 2017 en begin 2018 danig in de greep. Is het haar of zijn greep? Danig of onderdanig? Begin, einde? Ik bedoel maar. Wat houden we vast? Dubbelzinnig denken staat zelfs te boek of op de nominatie, een foute Oscar te krijgen. Hoe heet zo’n ding ook alweer? Een Razzie. Nu nog wachten op de film. En ja, als het de jetset van Hollywood belieft, wat een mooi woord believen, please take me home, countryroad, to the place where I belong, West-Virginia, Mountain Mamma. Belong ja, vrij vertaald, waar de longen nog gezond huishouden. De longen onder de borsten, de boobies. Boobietrap? Laat maar zitten.
Toen ik nog zestien was had ik een vriendin. Wie niet? En die hield van haar borsten. Echt waar. Wie niet? Ik lustte er ook pap van. En ik mocht eraan komen. Echt waar. Sterker nog, zij smeekte erom. De twee borsten wipten telkens spontaan op zodra ik ze koesterde. En ik koesterde ze. Net als dat ik de rest van haar lichaam en hoofd koesterde. En het was wederzijds. Ik was haar boezemvriend en borstenman. Wat hebben we van elkaar genoten. Mag dat? Ja, dat mag. Het moet. Met wederzijds genoegen en goedkeuring. Daar zit de crux. Waar zit de crux? Daar zit de crux. Hoe cru. En nee, die crux hoeft er niet in. No way. Dat komt later wel.
Pakweg zoveel jaar later schrijf ik deze ervaring hier nu op. Onschuldig toentertijd, als zestienjarige. Nu ben je een boef, zodra je hierover verteld, moet je als jongeling op je tenen lopen. Terwijl ik jongelingen ervan verdenk, dat zij ook nu nog, veel liever over borsten lopen dan op tenen, als ware boezemvrienden, bij hun vriendinnen of bij vrienden. En dat vriendinnen en vrienden dat nu ook nog steeds als prettig ervaren, met wederzijds genoegen en goedkeuring. Boezemvrienden en borstenmannen. Het is van alle tijden. De Grieken en Romeinen deden het al, de humanisten en boeddhisten. Ik klop mezelf toch maar eens op de borst. Ik ben geen billenman, laat staan een billenvriend. Wat niet wil zeggen dat ik niet van billen houdt. Wie gaat er nu niet graag van bil? Plat en onder ons gezegd.
11 reacties
I-Pat · 15 januari 2018 op 14:05
Mooie Column…
Persoonlijk heb ik meer met billen dan met borsten, maar ik moet zeggen dat ik ook steeds meer naar borsten neig. Het was 80-20 en is nu ongeveer 60-40
Mien · 15 januari 2018 op 14:46
Toe maar.
Karen.2.0 · 15 januari 2018 op 23:03
@I-Pat: het leven is 1 groot proces van voortschrijdende inzichten, niets veranderlijker dan de mensch. Toch? 😉
Karen.2.0 · 15 januari 2018 op 18:32
Heerlijk deze, Mien 😉 Nu we het er toch over hebben: ben de term billenvrouw nog nooit tegengekomen, denk wel dat ik er een ben 😀
Mien · 15 januari 2018 op 22:37
Net als boezemvrouwen bestaan ook billenvrouwen. Zeker weten. Het zijn ook maar mensen. ?
Karen.2.0 · 15 januari 2018 op 23:04
Nu nog een carnavalslied 😀
Mien · 16 januari 2018 op 00:12
https://g.co/kgs/z5pSDb
Karen.2.0 · 16 januari 2018 op 00:27
Er was eens een vrouw uit het noorden
Die dacht dat ze nergens bij hoorde
Ze las toen een woord
Dat ze nooit had gehoord
Maar hoop aan de horizon deed gloren
Toen eenmaal het woord was gelezen
En de betekenis haar even deed vrezen
De enige te zijn
Maar wat bleek, oh wat fijn
Er was een mooi clubske van dezen
Want ja, ze waren met velen
Die ’s mans billen klaarblijk’lijk aanbeden
Strak en hard als een noot
De hele club floot
Als er weer eens een paar voorbij reden
Ja..lalalalala, Ja..lalalala!
Sorry voor deze uitspatting ;-D
Mien · 16 januari 2018 op 08:32
Zolang ie maar niet uit de billen komt … ?
Karen.2.0 · 16 januari 2018 op 09:15
Mien, wat in de kop zit, zit niet in de kont 🙂
Mien · 16 januari 2018 op 09:43
Tussen de billen dan … ?