borstvergroting (2)

Enige tijd geleden schreef ik een column over de borsten van Laurien, mijn lerares Nederlands op de middelbare school.
Het was eigenlijk een verzoeknummer. Laurien, die ik op een reünie ontmoette, had al mijn columns met negatieve oordelen over het lerarencorps gelezen, en vroeg me of ik ook aardige stukjes over een juf of leraar kon schrijven.
Dat werd dus [url=http://www.intermetzo.com/column/column48.htm]borstvergroting[/url].
Ik heb het haar toegezonden en ze reageerde vrolijk en opgewekt.
> Precies zoals ik je ken Mosje!
Na haar enthousiaste reactie publiceerde ik het verhaaltje ook op mijn website. Het werd met gemengde gevoelens ontvangen.
Hoe ik het in mijn hoofd haalde om over borsten te schrijven. Is er al niet genoeg bloot en sex in de media? Deze reactie kwam van een lezeres. Wat er dan wel niet zo onnoemelijk speciaal was aan de voorkant van Laurien, zo liet ze vol ironie weten.
Een mannelijke lezer raadde me aan om de aantrekkelijkheid van Laurien’s borsten in een meer passend kader te plaatsen. Een eufemistische formulering van zijn wens om alles over die borsten te weten te komen, zo lijkt mij toe.
Natuurlijk had ik veel meer kunnen uitweiden over het onderwerp van mijn puberale fantasie.
Bijvoorbeeld over het feit dat, hoe Laurien zich ook draaide of keerde, haar borsten altijd in mijn richting leken te kijken. Zelfs als ze iets op het bord schreef blikten ze dwars door haar rug in mijn richting.
Zachte lokkende geluidjes maakten ze. Zoals de Sirenen in de Odyssee. “Mosje pak ons vast, Mosje pak ons vast”. Onweerstaanbaar. Zelfs als ik mijn hoofd tussen mijn handen klemde kon ik de zoetgevooisde stemmetjes horen.
Stil zitten konden ze ook niet, mijn bronnen van verleiding. Als Laurien liep, deinden ze zachtjes mee op het ritme van haar passen. En als ze ademhaalde zag ik de plooien in haar bloes van plek veranderen.
En natuurlijk geurden ze. Naar appelbloesem in het voorjaar. Ik weet eigenlijk niet eens of appelbloesem geurt, maar als het dat doet, dan naar de hertejongen van Laurien.
Dat van die hertejongen had ik uit het bijbelse Hooglied. Over die erotische lofzang hield ik ooit een spreekbeurt. Dat was bedoeld als een soort hint voor Laurien: Mosje is gek op je! Waar ik op hoopte was dat Laurien mij zou vragen na te blijven, en dan als iedereen weg was haar bloes zou losknopen en zou zeggen:
Wat een mooie spreekbeurt Mosje. Toe maar, pak ze maar even vast!
Maar dat gebeurde niet natuurlijk. Ik kreeg een 7, en dat was dat.

Dit alles had ik dus kunnen schrijven in mijn eerdere column. Maar zeg nou eerlijk: zoiets doe je toch niet als je weet dat de persoon over wie het gaat al je columns leest?