Brievenbussen

Het is half zes in de ochtend. De eerste zonnestralen toucheren de onderkant van de eenzame wolk aan het oostelijk firmament. Hij kan het daglicht niet verdragen. In mij regent het ineens gedachten. Ondanks het uur, is het broeierig en klam. Uitkleedweer. Mijn vingers worden steeds viezer als ik naast de fiets langs de kreunende openstaande slaapkamerramen flaneer en her en der het nieuws naar binnen schuif. Er wordt maar weinig krant meer gelezen. Bestaat er een correlatie tussen kranten lezen en de liefde bedrijven? Zijn het aanvullende bezigheden, of vervangende? Verrijkt lezen de daad? Hoe liggen ze daar boven? Puffend en zwetend? In flanel of string? In het niets? Naast elkaar of gescheiden van bed of kamer? Ik weet het niet. Geen idee wie het zijn. Ik ken alleen hun brievenbussen. Wat vertelt die over de bewoners? Sommige staan al uitnodigend open als ik ze benader. Niets meer aan doen! Anderen hebben een extra lipje om met een manoeuvre van één hand toegang te kunnen krijgen. Waarom willen enkele de hele buurt wakker klepperen? Heb ik de plicht om die zachtjes te sluiten na de inbrengdaad? Liever dat dan de exemplaren met de harde borstels aan de binnenkant, waar een viervinger toucher nodig is om alles naar binnen te proppen. Om van die met de stalen veren nog maar te zwijgen. Zij azen op de terugtrekkende beweging om je hand te vangen en hem tot bloedens toe af te knijpen. Ik hoop dat ze allemaal liggen te slapen.

15 juli 2017