Buurman

Ik herinner me de eerste ontmoeting met mijn buurman alsof het gisteren was. Zijn introductie was dan ook vrij uniek: ‘als je 6 nachtdiensten per week draait, mag je natuurlijk best af en toe een biertje drinken.’ Zijn nachtdienst bestond uit een krantenwijk, waarbij hij zo’n 4 halveliterblikken per ‘dienst’ van 2,5 uur dronk.

Nu is hij al een tijdje geen krantenbezorger meer. Ik heb begrepen dat zijn fiets uit evenwicht raakte door te veel bier in één fietstas ten opzichte van de kranten aan de andere kant. Wel staat hij nog elke ochtend om een uur of vijf op om zijn honden uit te laten. De honden blaffen en mijn buurman blaft harder terug om ze tot stilte te manen. Wat de honden aanmoedigt om hun muilen nog verder open te sperren.
De rest van de dag zit mijn buurman het liefst op zijn stoep. Hij is een man van principes. Elke meer geschreeuwde dan gesproken zin, moet minstens 1 x kut en drie keer godverdomme bevatten. Ook lijkt hij zichzelf graag te horen.

Mijn buurman is arbeidsongeschikt. Als hij in gezelschap bukt, grijpt hij met een van pijn vertrokken gezicht naar zijn rug. Als hij denkt dat niemand hem ziet, bouwt hij zonder een centje pijn een prachtige volière. Deze stopt hij vol exotische vogels, waarvan het aantal decibellen correspondeert met de veelkleurigheid van de veren. Tegen zonsopgang melden ze zich, om tot zonsondergang onophoudelijk te laten weten dat ze wakker zijn. Zelfs het geschreeuw van mijn buurman en het geblaf van de honden kunnen hun gekrijs niet overstemmen.

Mijn buurman wil niet met meer met me praten en zegt tegen buurtgenoten dat hij bang voor me is. Ik heb nog nooit een onvertogen woord tegen hem gezegd, hem alleen nu en dan vriendelijk verzocht wat aan de overlast te doen. Zijn angst voor mij gaat blijkbaar niet zo ver, dat hij zijn verstand gebruikt en mijn verzoek inwilligt.

Mijn buurman heeft blijkbaar intuïtie. De glanzend nieuwe honkbalknuppel staat al klaar achter mijn keukendeur en mijn plan heb ik van voor naar achter en weer terug doordacht. Ik duw de tuintafel naar de schutting en klim er op. Met mijn honkbalknuppel in de aanslag spring ik soepel over de schutting. Ik zeg niets, kijk mijn buurman alleen even hoofdschuddend aan. De eerste slag is meteen raak, zijn bovengebit vliegt besmeurd met bloed uit zijn verwrongen smoel. Vervolgens sla ik in een rap tempo door, hem geen kans gevend mij een laatste maal bloot te stellen aan zijn weerzinwekkende stemgeluid. Ik ga door totdat er een onherkenbare berg smurrie op de stoep ligt. Terwijl ik de tuin via de poort verlaat, doen de vijf honden zich tegoed aan de fijngeknuppelde resten van hun baasje.

Mijn buurman heeft geluk. Eén detail in mijn plan bleek een onoverkomelijk probleem. Ik ben doodsbang voor honden, daarom heb ik een nieuw plan. Ik ga verhuizen. De honkbalknuppel laat ik als welkomstgeschenk achter voor de nieuwe bewoners.