Buurtstal

Managen van de huishoudelijke afvalstromen lijkt nog het meest op boeren. Net als het vee op het platteland, belangrijke schakel in de circulaire maatschappij, zijn de afvalbakken in de stad inmiddels gechipt. De hoeveelheid aan het varken gevoerde aardappelschillen en gras dat de koe eindeloos mag herkauwen wordt net zo nauwgezet bijgehouden als ons consumptieafval. In het kader van ‘diftar’. Dat is geen enge dierenziekte maar een ambtenarenkwaal: aan de hand van het aantal aanbiedingen van de verschillende afvalstromen, wordt de rekening opgemaakt. Inmiddels staan drie tonnen in de schuur in de weg. Daarnaast zijn er nog die genante doorzichtige zakken voor plastic en verpakkingen. Die geven je wel erg bloot. Gisteren ontwaarde ik in zo’n zak hoe in een bepaald huishouden de groei van de kinderschaar wordt beperkt. Qua doel lovenswaardig, maar middel en methode hoef ik niet te weten. Momenteel betalen we uitsluitend voor de leging van de grijze restafvalton. Wat iedereen bij introductie daarvan verwachtte kwam uit: bermen en houtwallen, van oudsher exclusief het terrein voor afval van drugslabs, liggen nu vol met spullen vallend onder een niet-concurrerend tarief. In elke straat bestaan plekken waar de tonnen als een kudde voor transport bij elkaar worden gezet. Onlangs zag ik daar een los, ongetond kastje aangeboden worden. In plaats van dat ding even snel in de tonnenwagen te flikkeren, plakte de Milieudienst er een briefje op: ‘Maak van uw buurt geen vuilnisbelt. Uw buren.’ Het kastje stond er maar kort alleen. De boodschap was als complimenteuze aanmoediging begrepen.

2 juni 2018  #BinnenDoorDenker