Carwars 1-2

Het was de week waar Rick al maanden naar uitkeek. Ik begrijp nog steeds niet waarom, maar hij was een vriend en dan leef je een beetje mee. Rick en ik verschilden op een aantal overbrugbare vlakken, maar binnen zijn passie voor extreem harde muziek stonden we haaks op elkaar. Ik ben muziekliefhebber pur sang en voorstander van een goede geluidsinstallatie, alleen het aantal decibellen boven negentig zegt mij niks. Rick wel. Jaarlijks deed hij mee aan de Carwars-wedstrijd. Niet erkend en voor ingewijden een tegenhanger van de EMMA. Een wedstrijd die je wint als je auto-hifi het meeste kabaal kan produceren bij de minste vervorming. De voorgaande editie werd hij vierde. Dat zou hem het jaar daarop niet overkomen. En ik had mij laten overhalen om daar getuige van te zijn.

Twee dagen voor de wedstrijd stonden Rick en ik bij de lokale auto hifi dealer. Hij was daar kind aan huis, kende alle monteurs bij naam en wist aan wie hij welke vraag moest stellen. ‘Zie je dat scharrige ventje daar? Dat zijn de beste. Nog lekker fanatiek. Hij ziet er niet uit, maar kent alle car-gadgets’, vertrouwde Rick mij toe. Niet veel later stond hij met dat kereltje zijn kofferbak te inspecteren. Vanaf de balie zag ik vervolgens hoe je 25 kilo installatie aan een hoedenplank hangt en hoe je daarna met een beetje kracht de achterbak nog net gesloten krijgt. Rick gaf sein meester en wenkte mij de auto in. Eenmaal naast hem vielen mij allerlei oninteressante details ten deel. ‘Vier versterkers van het merk ‘Ground Zero’ gevoed door evenzoveel accu’s monden uit in acht speakers. ‘Kevlar conuswand’, knikte hij mij naar de serveerschalen toe. ‘Doe de deur maar dicht, dan hou je de luchtdruk binnen.’ Dat was het laatste wat ik iemand die dag verstaanbaar had horen zeggen.

Tot het moment dat hij op ‘play’ drukte wist ik niet dat ik aambeien had. Direct bij het intro van Pantera’s Great southern trendkill implodeerde mijn anus. Met enige moeite draaide ik mijn hoofd naar Rick. Hij keek mij half recht aan. Zijn haar wuifde in het ritme van de bas heen en weer. De grimas die hij mij toonde versmolt met de duivelse detonatie en hield het midden tussen pijn en demonisch. Even was ik bang voor hem. Hij had immers de afstandsbediening in zijn hand waarmee hij dreigend naar de middenconsole wees. Maar hij nam de juiste beslissing, schakelde de Apocalyps uit, verliet de wagen en liep naar de balie.

Na het afrekenen reden we huiswaarts. Zijn hernieuwde heiland vertoonde nog wat kinderziektes, maar die nam Rick voor lief. Zebrapaden en stoplichten vormden bijvoorbeeld nog een probleem. Ondanks de vier parallel geschakelde accu’s sloeg de motor af bij stationair. Niet dat ik dat hoorde door de pestherrie, maar dat maakte ik op uit het continu starten bij stilstand. Dat wordt nog wat overmorgen, dacht ik. Den Haag – Utrecht is nog een stukkie.

En die dag kwam sneller dan mij lief was. Rick hoefde niet aan te bellen. Hij had zijn drive-in voor de deur geparkeerd en op ‘play’ gedrukt. Door een dof ‘Onk, onk, onk…’ werd ik ontboden …