Carwars 2-2

Rick had jaren geleden een lakmoesproef bedacht. Voor de wedstrijden parkeerde hij zijn auto op het Malieveld. Met zijn deuren open en de installatie op 1000, liep hij dan wind mee bij zijn auto vandaan tot hij niks meer hoorde. Na een korte discussie over windsterkte liep hij alsnog weg met stappen zoals je een kamer meet. Even keek hij om, wees op zijn telefoon en terwijl hij ging tellen wachtte ik met mijn handen over mijn oren bij de auto op zijn terugkeer. De auto die als een vals beest om zijn baasje bleef gillen.

Verderop zag ik Rick als een stipje de hoek bij de Koninginnegracht omstappen. Direct daarna ontving ik een sms’je van hem. Of ik ‘m uit had gezet. ‘Nee’, antwoordde ik, ‘ga ik nu doen.’ Voor de zekerheid zag ik hem ook in houten Klaasstappen terugtellen. ‘150 meer dan vorige keer’, sprak hij trots bij terugkomst. Na de score te hebben genoteerd in zijn logboek reden we de A12 op richting Utrecht. Op mijn verzoek zonder muziek.

Rond Woerden bleef Rick achter een auto hangen waar vonkjes onder vandaan kwamen. ‘Dat is Wout, winnaar van vorig jaar’, zei Rick lachend. ‘Uitlaatprobleempje. Klassieke montagefout van de basunits.’ Bij het passeren zag ik de chauffeur inderdaad met geknepen ogen achter zijn stuur zitten. Met ons en zijn raampje dicht hoorde ik het beton dat hij draaide. Weer ontging mij de lol hiervan. Het is net als met sambal. Wanneer die te heet is, dan proef je toch niks meer?

Enige tijd later reden we een loods binnen. Rick wist waar hij moest zijn, vierde vak van voren. ‘Volgend jaar sta ik in het eerste’, zei hij. In gedachten parkeerde ik daar alvast mijn Eend met daarin een oude AM-transistorradio. Dat zou ze leren!
De ruimte stond vol met achtervleugelauto’s met hun eigenaren daar omheen dralend alsof ze een krantenwijk liepen; schouders breed gesperd en de armen rond gebogen naar hun heupen. Rick was thuis. Hij mengde zich al handenschuddend in de menigte. Achter mij zag ik Wout gevolgd door een spray van vonken zijn auto in het eerste vak parkeren. Zijn uitlaat hing inmiddels aan een laatste schroef grotendeels op de grond.

Na een kort ritueel vol jargon kon de meting beginnen. Drie juryleden, voorzien van meters en aantekenblokken, namen plaats naast de autobaasjes. Wachtend op de uitbrekende pleuris. En of die uitbrak. Auto in, explosie, auto uit. Verderop ontstond op een gegeven moment enige consternatie. Eén van de juryleden was bewusteloos geraakt tijdens een meting. ‘Bewusteloos’, dan denk ik aan diskwalificatie. Maar nee, tijdens het uit de auto tillen van het jurylid vulde de loods zich al met gejuich en applaus. Wat groggy werd hij afgevoerd.

Een dubbele meting wees uiteindelijk uit dat Rick tweede werd. Met een na de komma verdwenen decibelletje, achter Wout. Dat maakte de terugweg geen zegeritje. Het heeft me een jaar van mijn gehoor gekost, maar wat is tijd … Ik mis je, maat.