Ik ga op de koffie bij schoonmoeder in het verzorgingshuis.
Dat betekent aanschuiven aan tafel bij een aantal dames, dat altijd in een vaste opstelling bij elkaar zit.
Nieuwkomers zijn niet welkom, die zoeken maar een plekje elders.
Voor familie echter wordt ruim baan gemaakt want daar scoor je mee.
Goed, ’t zal wel voor een groot deel aan mij gelegen zijn. Als prille zestiger ontdek ik regelmatig bij mezelf dat een terugblik naar vroeger, gepaard gaat met voorzichtig heimwee en vage herinneringen van nostalgie die getuigen van betere tijden.
Dat je klieren ontzettend klierig kunnen wezen na een borstoperatie, dat was mij bekend voordat zij gingen snijden. Dat je klieren veel vocht af zouden scheiden en in je oksel zouden blijven kleven omdat het daar zo gezellig zou zijn ook dat was bekend, maar nu gaat het mij wel vervelen na vier keer te zijn leeggezogen omdat zelfs de buurvrouw van 80 dacht dat ik een rugbybal onder mijn T-shirt had zitten…Ik bedoel maar, dik????
Gelukkig de uitslag. Geen uitzaaiingen, maar wel vijf jaar aan de chemo, hormonenkuren en eventueel toch bestralingen, de volgorde hoor ik nog wel. Maar voorlopig is mijn vijf jaar ingegaan van in vrijheid leven zonder de angst dat de sluipmoordenaar zijn weg door mijn lichaam verder kon verwoesten met aan het einde de tunnel in zicht. Dat het vocht onder mijn oksel af en toe aanvoelt als een Spaanse waterzak kan ik dagelijks weg laten halen, mocht de pijn té erg zijn. Maar ach, als dat alles is, niet zeuren Lena!
Ik ben jaloers. Jaloers op het kunstgebit van mijn vader. Ik bewaar het in een doosje en af en toe kijk ik ernaar. Momenteel dagelijks. Voor de zoveelste keer heb ik pijn in een kies die me inmiddels een vermogen heeft gekost.
