Strandrit

Als de zee in ons blikveld verschijnt neemt de opwinding toe. Ze is onrustig en met iedere stap die ze neemt lijkt het erger te worden. Onder mijn billen bevind zich een tikkende tijdbom, klaar voor explosie. Ze briest en snuift de zeelucht op. Ongeduldig tippelt ze met alle vier de benen, en gooit daarna de voorste twee uit protest omhoog.

Vita brevis

Met een brok in mijn keel staar ik naar de groep wolken die zich verzamelen boven het vandaag zo zonovergoten grasveld. Een zeurende pijn trekt langs de de zijkant van mijn hoofd terwijl ik mezelf uit de krakende tuinstoel omhoog hijs.
Vertrouwen, de letters blijven bonzend terugkomen in mijn hoofd en bij elke stap richting de deur voel ik het gebonk in mijn hoofd erger worden.

Nasi Taal

Elke vrijgezel loopt het risico na een tijdje zonder partner minder aangepast en aangenaam te worden. Logisch aangezien er niemand is voor wie je deze toch vrij onnatuurlijke poses hoeft aan te nemen. Het maakt niet meer uit of je je die week geschoren hebt, dat de blouse die je draagt gestreken is, of dat de afwas gedaan is. Erger nog, je ziet het niet meer.

‘Kijk mama! Ik ben van Sparta!’

Sinds het jaar 1916 staat zij daar. Onaangeroerd. Onaangedaan. Het allereerste clubstadion van het Nederlandse voetbal. Niet zomaar een stadion. Niet zomaar een club. Een kasteel kleurt een kleine wijk in een grote stad. Twee torens reiken naar de hemel, twee aapjes sieren trots haar gevel. De rood witte vlag wappert voldaan op de torens, de wind laat haar wijzen naar een flat aan de overkant. Mijn ogen volgen haar richting en bijna als vanzelf neurie ik de tekst op het grote bord aan de gevel. Jaap Blazer maakte dankbaar gebruik van het rood wit dat de club, tien jaar na haar oprichting, aantrok als shirt. Honderd jaar later galmt het lied door de straten van een prachtige wijk.

Bon Voyage!

Afgelopen vrijdag zou nog even naar mijn goede vriend Sake voor een bezoek. Niet zomaar een bezoekje, maar eentje waar je wel stevig voor in je schoenen moet staan. Iemand “een goede reis” wensen voor de grootste trip in zijn leven is geen klusje wat je zonder tranen in je ogen af kan werken.