‘Het komt door jou, het komt gewoon door jou..’
Guus Meeuwis heeft het bij het rechte eind. Het komt allemaal door jou. Jij laat mijn bloed koken. Je maakt me jaloers en onverschillig tegelijk. Ik wil wel maar ik kan niet en andersom. Mijn leven staat op zijn kop.
Is een mate van verdriet en verlies af te meten aan een werkelijk tastbare en hoorbare stilte ? Ik stel mezelf wel eens deze vraag en besef op het moment dat ik hem stel al ,dat het feit dat ik hem überhaupt stel, een bevestiging is van het gapende gat dat jij bij mij achterliet.
Lieve Jasper,
Vrolijk en goedgemutst stapte jij door het leven, altijd een glimlach op je snoet. Een opbeurende zin voor de mensen om je heen, die had je altijd paraat. Had er iemand hulp nodig, dan was jij de eerste die op de stoep stond. Niets was je teveel, je deed alles, je kon alles. Energiek en enthousiast, je hield van het leven, met al zijn grappen en zijn grollen.
Haar grote bruine ogen kijken alleen nog maar op verzoek omhoog en dan wordt pijnlijk duidelijk hoe zwaar ze het heeft. Haar trieste blik snijdt genadeloos door mijn ziel. Haar lichaam staat als een snaar die te strak gespannen is. Verbeeld ik het me of ademt ze anders nooit zo snel? Ze zet haar achterpoten schrap om de pijn beter op te kunnen vangen. Af en toe zet ze een heel klein stapje vooruit, maar zelfs dat kost haar veel energie: kostbare kracht die ze nu eigenlijk niet lijkt te kunnen missen. Haar staart – normaal vrolijk kwispelend – houdt ze strak tussen haar achterpoten. Ze draagt haar lot zonder zelfs maar één keertje te janken. Dit in tegenstelling tot haar baasje. Zijn tranen trekken een spoor over zijn wangen, bij het zien van zoveel leed.
Er komt een apart gevoel naar me boven. Een vrouw die 25 jaar getrouwd is, en de man gaat er zomaar met een ander vandoor. Als iemand je na zo een lang huwelijk je verlaat wie kun je dan nog vertrouwen? Het is toch onmogelijk om steeds te twijfelen en jezelf er steeds eraan te herinneren dat niemand te vertrouwen is. Je kan niemand vertrouwen en het is bijna niet te leren om iemand te vertrouwen als je steeds dingen tegen komt en zelf ook weer tegenslagen te verwerken krijgt.
