Co en Co gaan op vakantie

Co en Co hebben elkaar ontmoet op een vakantieresort, vlak bij de Behamaas in Kroatië. Dat is een klein regenriviertje verscholen in de bossen op het eiland waar ooit Tito Tovenaar vertoefde. Ben effen de naam van het eiland kwijt. Wat ik wel nog weet is dat op het eiland de ark van Noah was nagebootst door Tito, maar dan in de vorm van een dierentuin. En ja, van alle rassen en soorten waren uiteraard een mannetje en vrouwtje vertegenwoordigd. Het gaf een lawaai van jewelste. Dag in dag uit.

Nu wil het toeval dat Co en Co ook een mannetje en een vrouwtje zijn, en sterker nog, van een nog onontdekte soort. Ze behoren namelijk tot de stam der Nederlandtalers. De stam is onlangs ontdekt in de gangen van een prehistorisch metrostation te Amsterdam dat pas is ontdekt tijdens het uitgraven van enkele tunnels ten behoeve van de Hogesnelheidslijn. De Nederlandtalers kenmerken zich door uitermate lange klaagzangen in diverse frequenties en toonhoogtes. Ze klagen steen en been en nog veel meer. Er is eigenlijk niets waarover ze niet klagen. Het is een bijzondere vorm van communiceren. Ze doen het ook alleen in tweetallen. Heel bijzonder. En altijd in de combinatie mannetje vrouwtje. Anders werkt het ook niet.

Daar staat Co en Co dan. In de bossen langs de Behamaas op een eiland waarvan de naam mij niet te binnen wil schieten. Hoe ze daar zijn gekomen? Nou, gewoon met het vliegtuig. Een watervliegtuig van Ola. Ze moesten erg hard vliegen, want anders smolten ze. Dat was hun ingefluisterd voordat ze vertrokken. Vandaar ook het zwembadtenue dat ze droegen. Co in roze boekje en Co in blauw topje. Co en Co waren een beetje recalcitrant weet je. Daarom dat ze bewust voor deze kledij hadden gekozen. Aangepast aan de situatie weliswaar, maar niet aan de verwachtingen. Jongen meisje. Zo jaren 10. Om verdere verwarring te voorkomen. Co roze is dus een jongen afkomstig uit de Pijp en Co blauw is een meisje uit de Jordaan. Aan spraakverwarring geen gebrek. Ze spreken beiden vloeiend Kroatisch.

Een onderhoud met Tito Tovenaar zat er helaas niet in. Die was reeds afgeschoten naar de eeuwige jachtvelden. Gelukkig had hij de dierentuin wel achtergelaten. Het zal niet de eerste keer dat dieren hun baasje volgen, door overmatig verdriet en gemis. Bij Tito was daarvan geen sprake. Sterker nog. De hele dierentuin juichte zijn vertrek toe. Co en Co wisten niet wat ze precies gekocht hadden. In ieder geval geen kat in de zak, want die liep daar nog gewoon rond. Een hele grote overigens, luisterend naar de naam Lawrence. Dat zagen ze aan het bordje om zijn nek. Hij was niet alleen scheel maar ook hartstikke doof. Ze lieten de leeuw dan ook maar zijn gang gaan. Ook liep er een zebra in het park. Op zijn strepen uiteraard en met zijn neus in de lucht. Co en Co begonnen nu toch sterk te vermoeden dat er enkele dieren misten. De vrouwtjes zogezegd. Waar waren die ineens gebleven?

Enfin, verder geen geneuzel meer. Tijd om het een en ander op te tekenen. Co en Co waren nogal vergeetachtig en legden alles wat ze meemaakten en bedachten vast in een logboek dat ze samen met elkaar uitwisselden. Ze noemden de boekjes voor de grap lumnsen en de vorm van communiceren lumnen. Hadden ze zelf bedacht. Het was me een koddig stel die twee. Complimenteus en complementair. Rudimentair en rudimenteus. Co en co lumnsden samen wat af. Naar het schijnt verschijnt binnenkort een digitale versie, ja, Co en Co zijn bij de tijd, op internet. Ze zijn nog naarstig op zoek naar een digitale uitgever. Mochten ze die niet vinden dan vinden ze vast nog wel een site die hun verhalen plaatst. Een naam hebben ze al. Cocolumns van Co en Co. Maar nu is het tijd voor vakantie. En dat moet gevierd. Met chips, Co en Co en Coco Cola.

Co-column geschreven door Co (uit de Pijp) en Co (uit de Jordaan) onder redactie van Mien