Hopend dat ik haar niet stoor vraag ik of ik naast haar mag zitten. Ze kijkt enigszins verbaasd van haar telefoon omhoog, maar het mag. De man rechts van me slaapt of heeft in ieder geval zijn ogen dicht. Tegenover me zit iemand met een zonnebril op achterover leunend muziek te luisteren. Verder houdt het gros van de coupe zich bezig met de smartphone of ochtendkrant.
Eigenlijk opmerkelijk dat er in een coupe met nog zes lege zitplaatsen vijf mensen staan. Ze zullen het wel lekker vinden om te staan, denk ik. Ach staan is ook niet zo erg, het is immers maar een klein stukje met de sprinter en de meesten zitten de hele dag nog. Toch even goed vasthouden als de trein weer van spoor wisselt. Dat was zittend wel makkelijker geweest.
Volgende station en een aantal mensen verlaat de trein, waarna er minstens het dubbele aantal de trein weer binnenkomt. Twee passagiers nemen de plaatsen in van de treinverlaters. De rest sluit zich aan bij de groep staande reizigers, die nu groter is dan de gezetelde groep. Ze wringen zich in onhandige posities om toch houvast te hebben voor als de trein weer vertrekt.
Het even lekker staan is nu wel van de baan, maar toch blijft iedereen steevast naar de lege zitplaatsen staren. Zouden ze de stoelen niet zo comfortabel vinden? Het is wel redelijk dicht tegen elkaar aan, dat moet ik toegeven.
Of ervaren ze net als ik een drempel om de persoon in kwestie te vragen of ze naast diegene mogen zitten? Bang voor een geïrriteerde reactie of diepe zucht en we willen iemands comfort zone natuurlijk niet verstoren. Persoonlijk vind ik het niet erg als iemand naast me komt zitten, maar die man is zo druk met z’n smartphone, laat ik hem maar niet storen.
Is onze comfort zone nou echt zo groot geworden? Nee, volgens mij is onze con-fort zone groter geworden. De con van het ‘niet durven’ en fort van het ‘erop af te stappen’. We denken dat degene zich stoort als je hem of haar een vraag stelt, maar ga eens bij jezelf na; hoe erg is het nou werkelijk als iemand naast je komt zitten?
6 reacties
troubadour · 30 augustus 2014 op 09:01
Welkom bij CX. Ik kan me totaal niet inleven in de situatie. Treinen zijn voor mij dingen waar je op moet wachten bij de spoorwegovergang. Wel prima geschreven, wat je vertellen wilt komt goed uit de verf. Kun je ook iemands comfortzone veraangenamen, vroeg ik me af.
Meralixe · 30 augustus 2014 op 09:03
Welkom op column x.
Mensen kunnen echt veel van elkaar verschillen zodat SAMEN op een kleine bank niet meer mogelijk is. Daar kan ik me perfect één en ander bij voorstellen. :rotfl:
Dan krijg je rare toestanden zoals moeizaam beschreven in uw eerste column.
Ik vind de titel en de laatste alinea niet zo sterk. Ik zou eerder gemikt hebben op een intens schrijven over het fenomeen zodat de lezer zich inderdaad terecht vragen stelt over deze kromme onlogische situatie.
O, en he… in de eerste regel drie keer ‘haar’. Dat kan bij het nalezen zeker weg gewerkt worden. 🙂
Mien · 30 augustus 2014 op 11:07
Goede binnenkomer met Sprinter bij ColumnX. Dat is met veel sprinters wel eens anders geweest. Zeker die van de NS. Je schrijft in een frisse en prettige stijl. Mooie vondst con fort. Wat je wil zeggen en ‘im Frage’ stelt komt helder binnen. Graag gelezen.
pally · 30 augustus 2014 op 11:08
De vragen die je jezelf stelt, zijn wel interessante kost. Waarom gedragen mensen zich zoals ze zich gedragen en wat gaat er in hen om? Meestal maak je dan inderdaad je eigen gedachten tot die van iedereen.
Welkom hier
Dees · 31 augustus 2014 op 14:00
Goed stukje, alleen de laatste alinea heeft een klein randje belerende ondertoon. En daar ben ik wat minder voor te porren. Verder goed, voel je welkom voor het plaatsen van meer schrijfsels 😀
evil-ine · 31 augustus 2014 op 16:13
Herkenbaar stukje. Je hebt feeling voor een goede opbouw. Een goede vriendin van mij is hoog zwanger en daar staat men zelfs niet voor op grrrr….
Persoonlijk mag het van mij nog wat brutaler, maar dat is een kwestie van smaak en natuurlijk stijl. In ieder geval, welkom!