Dagboekdelen 18

7 januari 2017

‘Ik ga vanavond met de auto naar de Vomar,’ appt Carina. Ze kan de auto lenen van haar ex-man Rob om de grote boodschappen in te slaan.
‘Enne, ik ga ook naar Pip zoeken,’ voegt ze eraan toe, ‘je weet maar nooit.’ We spreken af om samen te gaan. De afgelopen week heb ik berichten ontvangen van meerdere bezorgde vrouwen, de meeste ken ik niet of vaag. Of ik niet wat weet.

Het is vrijdagavond en steenkoud. Volgens de weerman is het min vijf, maar het voelt aan als min tien. Annelies, een kennis van mij, gaat met ons mee.
‘Ga je nou echt naar die klote hond zoeken?’ vraagt manlief bot. Annelies kijkt er niet van op en lacht. De meeste Volendammer mannen staan niet bekend om hun zoetgevooisde uitspraken. De hare ook niet.
‘Hij vroeg of ik een klap op mijn kop heb gekregen,’ lacht ze. We verdwijnen naar buiten waar Carina juist komt aangereden in de auto. Het is een bende op de achterbank. Losse bakjes en lege flesjes. Schoenen en kleding. Annelies neemt een zwarte jarretel en bodystocking op van de zitting en kijkt ernaar.
‘Oh, dat is ondergoed van Rob. Hij draagt graag dameskleding zo nu en dan,’ grinnikt Carina bij het zien van onze gezichten.

We zwijgen en kijken naar buiten. Er is geen hond op straat, dat doet me vrezen voor het resultaat van onze zoekactie. Ergens bij een bruggetje aan de grens van een weiland en sloten gaan we zoeken. Met zaklampen en stokken. Het gras ziet er vochtig uit. Aan de slootkanten kijken we in het verlepte riet. Er liggen lege glazen flessen, wat oud afgestoken vuurwerk en een stapel reclame foldertjes, nog bijeengebonden met een stuk touw. Ik nader de sloot en glijd uit. Ik val niet op het zachte ijs, maar ben wel nat. De avond verloopt zoals verwacht. We vinden Pip niet.
‘Zie je wel,’ zegt mijn man triomfantelijk bij thuiskomst.

Johan belt. Quincy zal volgende week ontslagen worden uit de kliniek en bij hem gaan wonen. Er is nog een kleine vraag.
‘En dat is?’ wil ik weten, ik ken Johans verzoeken wel een beetje.
‘Kunnen jullie hem eens per twee weken een weekend opvangen zodat wij ook wat rust hebben?’ Manlief zit met argusogen het gesprek te volgen en schudt heftig met zijn hoofd.
‘Hier slapen? Nee, dat kan niet. Hij komt hier niet,’ zegt hij stellig. Zodra ik ophang krijgen we ruzie. Ik, als moeder van Quincy, wil hem opvangen, manlief wil zijn gezin beschermen.
‘Hij komt hier niet,’ herhaalt hij als een soort mantra, de ogen vastberaden.
‘Hij komt hier wel!’ schreeuw ik. De kinderen kijken verdrietig.
‘Gaan jullie nu scheiden?’ vraagt Femke.

Hij komt hier wel. Maar een aantal dagen te vroeg. Hij belt aan. Quincy. Of zijn fiets er nog staat.
‘Wat doe jij al uit de kliniek?’ vraag ik, mijn stem slaat over. Hij lacht schaapachtig en draait met de hak van zijn schoen over de ruige stof van de deurmat. Zijn benen zijn dun, het lijf is gehuld in een trainingspak. Hij is het echt. En staat nu voor me.
‘Nou ma, dat vertel ik liever niet,’ lacht hij en kust me op mijn wang. De kinderen stormen naar beneden. Manlief ligt roerloos op de bank.
‘Wat is er gebeurd?’ herhaal ik. Bang.
‘Ik had een boksbeugel.’
‘Wat? Waarom?’
‘Gewoon, zelfbescherming.’
‘Maar waarom had je daar een boksbeugel voor nodig?’ Ik herinner me de gekartelde dolk, die ik achter mijn kachel in de praktijk vond.
‘Tja, ik had hem, de leiding vond hem en toen werd ik weggestuurd,’ zegt hij en omhelst zijn broertje en zusje. Alsof hij nooit gedacht heeft een boksbeugel te moeten gebruiken. Maar dat is wel het geval.