11 januari 2017

‘Mam, ik moet je wat vertellen,’ zegt Dani bedeesd. Ze heeft mijn nagels gelakt, die nu moeten drogen in een speciale warme lamp, bestemd voor gelnagels. De lak blijft zeker drie weken netjes zitten, staat er met grote letters op de doos vermeld.  Zelfs voor moeders die niet zo zuinig op hun nagels zijn en voornamelijk met hun handen in een schoonmaak sop zitten.

‘Wat is er?’ vraag ik bang. Het vervolg van dergelijke zinnen kan ik niet langer onbevangen tegemoet zien. Dani kucht. Dan komt het hoge woord eruit.
‘Ik ben mijn stageplaats kwijt, mam.’ De donkere ogen staan verslagen en star, alsof ze zich schrap zet voor een komende scheldkanonnade van mijn kant.
‘Wanneer is dat gebeurd?’ Ik staar naar het blauwe licht van de lamp, waar mijn hand nog altijd in zit.
‘Eh, ik weet niet. Drie weken geleden denk ik?’ zegt ze zacht.
‘Wat? Waarom zei je dan niets?’ breng ik uit. Dat was al voor de kerstdagen, dan waren er al die tijd dus kansen te over om mij hierover in te lichten.
Ze kijkt naar de grond. Al is ze dan achttien jaar, ze lijkt opeens heel klein en alleen.
‘Je had het al zo moeilijk met Quincy, ik wilde niet dat je dit er ook nog bij moest verwerken.’ Ze heeft tranen in haar ogen. Ik ook.
‘Komt wel goed,’ zeg ik, pogend overtuigend over te komen, en omhels haar. Wat een rot moeder ben ik geweest. Een moeder die het verdriet van haar kind niet eens gezien heeft, vanwege de pijn om een ander kind.

Het proef knipexamen van mijn dochter volgt twee dagen later. Ik ben model. Ze moet slagen, want zonder stageplaats mag ze geen examen doen, en ze heeft nog de tijd tot eind januari, dan moet ze weg bij Cees Overjas, het bedrijf waar ze werkt. Het is druk op school. Er doen veel jonge kapsters examen. De meesten knippen hun model bij en houden het kapsel eenvoudig. Dani heeft andere plannen.
‘Ik ga een bob knippen,’ zegt ze kordaat, ‘anders vind ik het te gemakkelijk.’ Ik kijk wantrouwig naar haar gezicht in de spiegel.
‘Je hebt dertig minuten hé.’
‘Geen probleem, ik wil het zo en anders maar niet,’ schokschoudert ze. De tijd gaat in en de meiden beginnen te knippen. Er loopt een man rond met een strakke zwarte broek en kekke panterschoenen eronder.
‘Panter,’ zeg ik, wijzend naar de man.
‘Stil,’ moppert Dani en geeft een ruk aan mijn haar. Na dertig minuten moet iedereen de schaar neerleggen. Dani is niet klaar. Er zitten grote spelden bovenop mijn hoofd en mijn hart maakt bokkensprongen.
‘Ik ga niet meer mee als examenmodel,’ sis ik.
‘Stil,’ herhaalt Dani boos. Er wordt gecontroleerd bij alle modellen. Naast me zitten twee oude dames met kort haar. Dani heeft goede knip skills, maar ze moet wel sneller leren handelen, vertelt de lerares die bij ons komt kijken. Gedurfd is goed. Gelukkig mag ze examen doen.
‘Je neemt een oud lijk mee met tien haren,’ sis ik weer, ‘de volgende keer. Jezus wat een stress.’

Eenmaal thuis aangekomen krijg ik bericht van een klant van mij uit Amsterdam, Samuel. Hij is een hypochonder en heeft op het moment een terugval. Sinds een paar weken appt hij me dagelijks om te vragen of zijn verkoudheid kwaad kan en of hij zich zorgen moet maken omdat zijn kinderen de waterpokken hebben. Normaal gesproken kan ik hem redelijk goed kalmeren, alleen dit keer lijken mijn relativerende berichten niet aan te komen. Hij wil een afspraak, want hij heeft pijn in zijn zij.
‘Hoi Nicole,
Alles goed? Bij mij gaat het minder. Ik laat een echo maken van mijn zij bij de gynaecoloog van Tine*. Ik heb me er tussendoor geluld, je kent me, maar nou wil de assistente me op vrijdag de dertiende inplannen. Ik ben in paniek. Wat moet ik nou doen? ‘ Ik schud mijn hoofd en stuur een bericht terug.
‘He Samuel,
Maar de huisarts zei toch dat je een spier verrekt hebt? Waarom dan nu die echo? Je kunt morgen wel even bij mij langs komen, dan praten we erover. Is dat goed? Groetjes Nicole’

  • Tine = vrouw van Samuel
Categorieën: Algemeen

NicoleS

Door veel te lezen word je een betere schrijver. Joost Zwagerman was ervan overtuigd. Ik houd van lezen maar ook van schrijven. Ik ben bij column x terecht gekomen dankzij mijn lieve vader die hier jaren columns geschreven heeft. Kees Schilder is zijn naam. Ik hoop evenveel plezier te beleven aan het schrijven als hij. Favoriete schrijvers: Gerard Reve, J.J Voskuil, Maarten 't Hart, Adriaan v Dis, Arnon Grunberg, WF Hermans, Simon Vestdijk, Louis Bordewijk en Jean Plaidy. Favoriete boek: Het bittere kruid, Marga Minco.

16 reacties

Mien · 17 januari 2017 op 14:36

Geknipt om uit te brengen! ?

Nummer 22 · 17 januari 2017 op 19:33

Helemaal mee eens. Wellicht met een andere titel. Kijk s via google op’ zelf een boek uitbrengen’?

Esther Suzanna · 17 januari 2017 op 19:51

Ik moest hier even grinniken…

Ze heeft het toch wel afgemaakt uiteindelijk? Of loop je voor schut?

Herkenbare aflevering, ik heb zelf de kappersopleiding gedaan, in een ver verleden.

Knap, hoe je het dagdagelijkse verweeft met het pijnlijke.

    NicoleS · 18 januari 2017 op 07:33

    Ze heeft het mogen af maken, Esther. Goddank. Ik stierf duizend doden???

Karen.2.0 · 17 januari 2017 op 23:45

Never a dull moment is huize S, dat is wel duidelijk. Mooi deel (weer) 😉
Oh en voor Esther S.: snap je de laatste zin al uit het vorige deel? Haha! 🙂

    Esther Suzanna · 18 januari 2017 op 01:12

    Nee… 🙁

      Karen.2.0 · 18 januari 2017 op 01:18

      Hint: er is een hond zoek (Pip) en er steekt iets harigs uit een roze string, rara wat is het? (ik lig in een deuk 🙂 🙂 )

        Esther Suzanna · 18 januari 2017 op 01:26

        Nou hoorr.. ?

          Karen.2.0 · 18 januari 2017 op 01:29

          Ik vind dat Nicole je morgenochtend maar uit je lijden moet verlossen. Hint 2: het is geen geile poes 😉 Wel trusten! 🙂

            Esther Suzanna · 18 januari 2017 op 01:38

            Een schrijver hoeft nooit iets uit te leggen. 🙂

            Zit Pip in de string? Waarom??

            Kijk, nu snap ik het dus helemaal niet meer?!?..

            Sorry Nicole..

            😉

              NicoleS · 18 januari 2017 op 07:31

              Haha, Esther het was een grapje. Mijn man had een foto opgestuurd gekregen naar aanleiding van de vermiste hond pip, een kleine Yorkshire Terrier. We wonen in een dorpje waar iedereen elkaar ongeveer kent, vandaar. De foto van de dame in roze string was grappig bedoeld. Alsof het leek dat Pip daar verstopt zat. Hij zat er niet echt uiteraard. Mannenlol?

                Mien · 18 januari 2017 op 08:10

                Nee, nee, wacht, wacht, laat me even raden. Het was geen terrier maar een schapendoes, zo’n jaren zeventig hondje. 🙂 🙂 🙂

    NicoleS · 18 januari 2017 op 07:32

    Dank Karen. Ook voor de uitleg???

NicoleS · 18 januari 2017 op 12:04

Een heel fout hondje mien?

Esther Suzanna · 18 januari 2017 op 13:11

Ik gooi het maar op de HFA…elk nadeel heeft z’n voordeel… 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder