Dagboekdelen 26

27-28 januari

Ik open de voordeur en begroet Marjan, een blonde vrouw van middelbare leeftijd. Haar lach is breed, maar de ogen lachen niet mee. Mijn blik valt op de lieslaarzen met hoge hak, en de strakke zwarte broek met een paars topje erop. Marjan is vijftig en sinds twee jaar alleenstaand.
‘Ik denk dat ik aan een burn-out lijd,’ zegt ze, ‘sinds mijn vriend vertrok naar een andere vrouw is mijn leven nooit meer hetzelfde geworden.’
Ze zucht en bekijkt het kleurrijke schilderij aan de wand. ‘Mooi,’ merkt ze op, knikkend naar de muur.
‘Maar een burn-out krijg je meestal niet door het eindigen van een relatie,’ zeg ik, ‘dan is er meer aan de hand dus.’

‘Ja, dat is ook zo. Kijk, de nieuwe vriendin van mijn vriend kon vroeger niet klaarkomen en sinds ze hem kent lukt het wel en kan ze er geen genoeg van krijgen, terwijl ik nog nooit ben klaargekomen. Nu denk ik dat ik een fout heb gemaakt.’
‘Een fout?’
‘Ja, kennelijk is Ruud toch een betere minnaar dan ik dacht. Nou ja, hij lag me wel uren te beffen, maar ik dacht dat het aan hem lag destijds.’
‘Je bent nog NOOIT klaargekomen?’ vraag ik ontsteld.
‘Nog nooit. Ik lijd aan vaginale atrofie en vaginisme. Seks doet zo ongelooflijk veel pijn, omdat ik letterlijk dichtgroei. Mijn clitoris verschrompelt, evenals mijn kleine schaamlippen.’ Ik huiver terwijl ik mijzelf in gedachten probeer voor te stellen zonder genitaliën.
‘Wat erg,’ mompel ik.
‘Ja vreselijk, maar het ergste is dat die vriendin van mijn ex nu ook kan spuiten. Ik heb een foto mee.’
‘Wat? Een foto?’
‘Nee, nee’ lacht ze, ‘ze spuit niet op die foto.’ Ik lach ook. Ze overhandigt mij de foto. Het is een afbeelding van een kortharige vrouw met konijnentanden. Ze oogt gewoontjes. Niet bepaald het schoolvoorbeeld van een spuitende femme fatale.
‘Ik ben echt wanhopig. Overal ben ik geweest. Bij een seksuoloog, een intimiteitscoach, een psychiater. Niets helpt. Kapot ben ik ervan. Vandaar dat ik nu een burn-out heb.’
We bespreken hoe ze zichzelf meer kan accepteren en liefhebben. De burn-out waar ze aan denkt te lijden is waarschijnlijk geen burn- out. Het lijkt meer op seksuele frustratie. Een akelige gemoedstoestand.

Femke klampt me aan zodra ik de praktijk verlaten heb.
‘Mama, ga je mee? Samen met mij mijn kamer schoonmaken?’ Ik heb het vanmorgen aan haar beloofd, dus laat ik een emmer vollopen met water en sop. Femke is al lekker bezig wanneer ik boven kom. De kamer is stoffig en rommelig. Twee volle speelgoedlades worden onder het bed vandaan geschoven. Er is nauwelijks plek meer om te bewegen, want het kamertje is klein. Ook in het Barbiehuis is het een chaos. Het bad staat in de keuken en de wc in de huiskamer. Er ligt een Ken in bed met zijn benen gespreid. Hij draagt een roze bonten badjas zonder ondergoed, waardoor zijn noten zichtbaar zijn.
‘Wat heeft die man nou aan, Femke,’ wil ik lachend weten.
‘Nou mama, ik vind dat niet grappig hoor. Hij heeft geen jongenskleren. Dat is toch zielig.’