Dagboekdelen 28

4 februari 2017

Het is zaterdag. Quincy komt voor de tweede keer logeren sinds zijn ontslag uit de kliniek. Hij heeft geen zin in broccoli met kip en patat. Nee, Quincy wil dit keer iets lekkers eten.
‘Wat wil je eten dan?’ Vraag ik scherp, beledigd door de onverholen kritiek op mijn kookkunsten.
‘Een shoarmaschotel van lamsvlees. ‘
‘Geen sprake van,’ onderbreekt manlief ons resoluut, ‘we eten hier wat de pot schaft.’ Quincy bestelt de Shoarmaschotel toch bij de pizzeria en betaalt zelf.

Buurvrouw Carina arriveert kort nadat de pizzabezorger het eten heeft afgeleverd. Ze komt even de krant halen en gaat aan tafel zitten waar Quincy ongegeneerd zit te schransen van de Shoarma met saus en patat. Hij eet uit een grote papieren zak.
‘Ik ben op dieet,’ zegt Carina, starend naar de heerlijk geurende maaltijd van mijn zoon.
‘Wat voor dieet,’ wil Quincy weten. Er druipt wat saus langs zijn kin de papieren zak weer in. ‘Want ik doe niet aan diëten. Ik eet elke dag tienduizend calorieën.’ Carina zwijgt.
‘Ze doet het ziekenhuisdieet,’ antwoord ik.
‘Onzin,’ vindt Quincy,’ dat werkt helemaal niet. Je bent toch nog steeds dik? Ga sporten. Kijk maar eens naar mij.’ Hij toont trots zijn spierballen, neemt de haast leeggegeten papieren zak op, en verdwijnt naar de keuken.
‘Ik ga even roken.’
‘Fijn dat hij er weer is,’ mompelt Carina op cynische toon.

Manlief en ik spreken na het eten met Quincy af dat hij om twaalf uur thuis moet zijn. Manlief geeft hem de sleutel. Quincy legt alvast zijn matras op de kamer van zijn broertje, bij wie hij deze nacht slaapt. Hij gaat bij iemand een verjaardag vieren, zegt hij en vertrekt.
Ik ga op tijd naar bed en word om twee uur met een schok wakker. Manlief zit rechtop. Hij heeft mijn mobiele telefoon in de hand en kijkt boos.
‘Wat is er?’ fluister ik geschrokken.
‘Die klootzak weer. Dat is er!’ Ik kom eveneens overeind, het hart kloppend in mijn keel.
‘Wat heeft hij gedaan?’
‘Hij is nog niet thuis. En het is twee uur! Ik lig nu al twee uur wakker. Verdomme!’ Ik neem de telefoon van hem over en scroll door mijn whatsapp contacten.
‘Waar ben je?’ tik ik in en stuur het bericht naar mijn zoon.

Quincy reageert niet en hij drukt me weg als ik hem bel. Manlief wordt steeds bozer. Dan krijg ik een app van mijn ex, Johan.
‘Ben je wakker? Ik zag dat je online was. Is Quincy nog niet thuis?’
‘Nee!!’ stuur ik terug. Manlief staat op, loopt naar het slaapkamerraam en tuurt onder het rolgordijn door naar buiten.
‘Zal ik bellen?’ vraagt Johan. Dat lijkt me een goed idee, maar ook Johan wordt door onze zoon weggedrukt als hij belt.
‘Godverdomme, het is nu half 3!’ zegt manlief boos, ‘Nicole, ik doe de knip erop.’
‘Dit hebben wij elke dag.’ appt Johan me, alsof dat alles beter maakt en het gedrag van mijn zoon daardoor prima te tolereren valt. Manlief loopt half ontkleed naar beneden. Zijn blote voeten stampen in een boos ritme op de treden van de trap.

Dan opeens hoor ik geschreeuw.
‘Het is mis beneden,’ app ik naar Johan, smijt de telefoon opzij en storm in mijn pyjama de trap af. Manlief staat met opgeheven vinger naar iemand te schreeuwen. Ik hoor de stem van Quincy op harde toon terug praten. Zijn verschijning wordt door de tussendeur en manlief aan het oog ontrokken.
‘Waarom ben jij te laat? Heb je weer drugs gebruikt?!’ tiert manlief.
‘Nee klootzak!’ roept Quincy en komt van achter de tussendeur tevoorschijn. Manlief loopt snel en dreigend op hem af. Quincy is niet bang en doet hetzelfde. Dan spring ik ertussen.
‘Stop!’ gil ik, met tranen in mijn ogen. Dit moet ophouden. Maar hoe stop ik dit alles?