Dagboekdelen 30

Zondag, 5 februari 2017

De bel gaat om kwart voor elf. De vrienden van manlief met aanhang en kinderen arriveren allen tegelijk. Twee blonde identiek geklede jochies stormen achter elkaar aan naar binnen. Een meisje van Femkes leeftijd gaat op de bank zitten. Ze heeft een ipad mee.
‘Ze moet straks nog tennissen,’ verklaart Thomas, vriend van manlief, vergoelijkend.
‘Ik snap het,’ zeg ik. Jacco, de andere vriend, gaapt. Zijn ogen staan moe, ik zie ragfijne rimpeltjes rond zijn mond.
‘Gisteren laat geworden,’ mompelt hij.
‘Je moest optreden toch?’ vraagt Thomas, ‘Hoe laat was je thuis?’
‘Vijf uur of zo.’
‘Waar was het optreden?’
‘Eeh, ik weet het eigenlijk niet meer zo goed. Termunterzijl dacht ik,’ antwoordt Jacco, ‘Het publiek was niet zo blij, want de kaarten waren duur, maar te ruim verkocht, waardoor de zaal veel te vol zat.’

Ik knoop een gesprek aan met de vrouwen van de vrienden, Eef en Annie. De kinderen verdwijnen naar boven. Alle vijf. Quincy ligt daar nog te slapen.
‘We hadden een kort nachtje,’ zeg ik met een dun lachje.
Onze vrienden weten van alle problemen, en knikken begrijpend.
‘Waar is hij?’ vraagt Eef, doelend op Quincy.
‘Boven,’ zeg ik, ‘ laat de kids hem maar wakker maken. Dan zijn wij vandaag niet de enigen met slaaptekort.’ We horen een luide bonk en hard gegiechel.
‘Dat komt wel goed,’ mompelt Annie.

De vrouwen raken in gesprek over een feestje ter ere van Jacco’s veertigste verjaardag een week geleden. Ik was er niet bij. Blijkbaar was er een vrijgezelle buurman bij, die niet veel mensen kende.
‘Ik heb een tijdje met die man gepraat,’ zegt Eef,’ ja, je kunt die man toch niet de hele avond alleen laten zitten, maar hij zei erg weinig. Tenslotte was ik uitgepraat en heb ik Karen* maar aangestoten. Nu ben jij, heb ik gezegd.’ Ze lacht. Ik kijk naar de glazen tussendeur en zie een kindergezichtje tegen het glas gedrukt. De lippen vormen een dikke, plakkerige chocolade cirkel.
‘Naut,’ lacht Jacco, en staat op om hem naar binnen te halen.

Thomas kijkt op zijn horloge en maakt oogcontact met Eef.
‘We moeten tennissen,’ zegt hij en probeert zich los te maken van zijn zoontje, dat hem stevig omklemt en er snotterig uit ziet.
‘Hij wordt geopereerd,’ zegt Thomas tegen mij.
‘Oh ja?’
‘Zijn amandelen moeten eruit.’ Dan staat hij op en zoekt wat spullen bij elkaar. Jacco en zijn vrouw staan eveneens op en maken aanstalten om te vertrekken. Er ligt nog een stukje leverworst van de Lidl op een bord op tafel. Opeens is het stil in de kamer.

Quincy staat onder de douche, gewekt door de drukte op de eerste verdieping. Hij komt even later naar beneden. Het gezicht uitdrukkingsloos, de rugzak over de rechterschouder. Hij kust me op de wang.
‘Ik ga,’ zegt hij en verdwijnt zonder verder een woord te zeggen naar de berging, waar zijn jas hangt en zijn schoenen staan. Even daarna slaat de deur met een klap dicht en zie ik hem buiten in de tuin. Hij kijkt niet meer om.

Femke komt binnen en gaat naast me zitten.
‘Mama, Quincy zegt dat hij van mij houdt en dat ik dat niet moet vergeten,’ vertelt ze.
‘O ja?’ zeg ik, ‘dat is mooi kind.’ Er rolt een traan over mijn wang.

*Karen: een kennis