Dagboekdelen 31

Maandag 6 februari 2017

Ik sluit de deur van mijn praktijk. Mijn klanten staan bij hun auto op het plein en overleggen. Timo komt blij naar me toe.
‘Jippie, je bent klaar! Nu kunnen we naar Amsterdam!’ Timo is dol op de stad. We hebben afgesproken om na mijn werk naar Amsterdam te gaan met het openbaar vervoer. Femke is naar school, Timo heeft een studiedag en is daarom vrij.
‘Kijk,’ zeg ik, wijzend op mijn klanten, en we turen beiden naar het plein. Een van de vrouwen zit achter het stuur, terwijl de andere de auto de straat uit duwt. De auto krijgt geen snelheid, waarop de vrouw hem via de voorkant weer terug het hofje induwt.
‘Wat is er?’ app ik naar mijn klant.
‘Accu leeg,’ is het antwoord, ‘we hebben een startkabel nodig.’ Wij hebben er geen, aangezien we niet eens in het bezit zijn van een auto, dus bellen de dames aan bij onze buren voor hulp.

De buurman heeft inderdaad een auto met startkabel en helpt de dames uit de brand. Hij zwijgt als ik hem bedank.
‘Dan niet,’ denk ik. Timo is enthousiast en wandelt voor me uit naar de bushalte. De rit gaat snel en wanneer we de stad inrijden kijkt Timo me onzeker aan.
‘Mam, ik heb een vier gescoord voor begrijpend lezen. Drie punten minder dan vorig jaar.’ Deze ontboezeming moet ik even verwerken.
‘En dat vertel je me nu?’ vraag ik teleurgesteld, ‘op ons dagje uit? Hoe kun je zo achteruit zijn gegaan?’
‘Ik was het vergeten,’ mompelt Timo schuldbewust. De bus stopt en we stappen uit. Op het Centraal is het druk en koud. De wind waait en ik huiver. Vandaag is het onze dag. Daarom probeer ik de tegenvallende schoolresultaten van Timo even achter in mijn hoofd te parkeren, alsof hij me niets heeft verteld daarnet.

We wandelen over het station en langs winkeltjes. Bij de Swirl ijswinkel nemen we ieder een ‘gezonde’ Yoghurtshake en duiken daarna een boekenwinkel in. In de stad is het druk. Op de de hoek van een straat staat een sjofel geklede oude dame te zingen.
‘Jesus loves me, I can feel it in my heart, I can feel it in my toes’. Timo kijkt gefascineerd toe.
‘Is die gek, ma?’ wil hij weten.
‘Zoiets.’ We duiken een zijstraatje in, dat bezwangerd is met de geur van brandende joints. Timo lijkt het niet te merken. Hij wil naar de gameshop om de nieuwste Playstation spellen te bekijken. In de winkel lopen een aantal louche, naar zweet stinkende figuren met ongekamd haar en smoezelige jassen. Een afwezige blik in de ogen. Ze spreken gepassioneerd over GTA*, een computerspel. Zien gamers er vaak zo uit? Ik werp een bezorgde blik op mijn zoon.

‘Is die Italiaanse winkel er ook nog? Die winkel waar ik de vorige keer een warme wafel met chocolade en slagroom had gegeten?’ wil mijn zoon weten. Even later zitten we aan tafel in de bewuste zaak. Timo met een warme wafel en slagroom, ik met een watertje.
‘Lust jij niet?’ vraagt hij verbaasd.
‘Ja,’ zeg ik kwijlend, ‘Ik lust wel, maar mag dat niet eten.’ Zoonlief knikt, het zal wel. Gekke moeder. We wandelen naar het Spui, en ik meen een glimp op te vangen van Bill Clinton, maar dat lijkt me een idioot idee.
‘Kijk ma,’ wijst Timo, ‘Starbucks!’ Ik kijk.
‘Wat wil je daar dan?’ vraag ik.
‘Die cake van vorige keer,’ glundert hij.
‘Zit jouw buik dan niet vol?’
‘Dat past er nog wel bij ma, en anders eet ik toch niet vanavond.’
‘Ja ja, vooruit dan maar, alleen eet je wel mee vanavond.’ zeg ik toegeeflijk. En zodoende kijk ik weer toe hoe mijn zoon dit keer een groot stuk cake verorbert. Hij wel. Ach, hij is nog in de groei, toch? Ik maak een foto van mijn etende zoon en stuur hem naar manlief, met als onderschrift: Dagje Amsterdam. Bikken met Timo.

*Grand theft auto