9 februari 2017

Al vroeg in de ochtend hoor ik het schrille geloei van sirenes. Het is negen uur in de ochtend en mijn kinderen zitten al op school. Dat hoop ik tenminste, want Timo gaat elke dag heen en weer op de fiets zonder mij, dus zeker van zijn aankomst op school kan ik niet altijd zijn. Ik mag niet gezien worden in de buurt van school, stel je voor, mama op het plein. Een aantal jaren geleden fluisterde hij me blozend in mijn oor dat zoenen niet meer kon. We stonden op het schoolplein, omringd door kinderen, die ons scherp in de gaten hielden, wachtend op een misstap. Een kus heb ik nooit meer gekregen. Zielig vond hij het wel, zag ik aan de schuldbewuste blik in zijn ogen.

Maar nee, de ambulances die ik alle drie achter elkaar zie aankomen in de straat, rijden door naar een andere basisschool. Ik heb een akelig voorgevoel. Een blok in mijn maag. Er is iemand dood, daar ben ik zeker van. Boven me hoor ik het geraas van de motor van een helikopter, het geluid komt steeds dichterbij, harder en harder. Ik zie een traumahelikopter dicht boven ons huis cirkelen, op zoek naar een stuk gras om op te landen. Een politieauto rijdt hard door de straat, waar de ambulances zojuist eveneens reden.

‘Hoor je dat?’ appt Carina, die ziek thuis is.
‘Ja,’ antwoord ik.
‘Er is iemand te water gevallen.’ Ik kijk uit het raam. Buiten oogt het kil en naar. De bomen zijn nog kaal, het gras is grauw. Degene die te water is gevallen, zou best zelf kunnen zijn gesprongen. Het lijkt mij niet onaannemelijk. Een elegante ontsnapping uit het leven is het echter niet.
‘Ik denk dat het zelf gekozen is,’ zeg ik.
‘Denk je dat? Wauw,’ appt Carina.

‘Het afvallen lukt nu wel,’ stuurt ze me even later, ‘want ik kan nauwelijks een hap door mijn keel krijgen. Om die jurk te passen op de bruiloft moet ik vijftien kilo afvallen, dat gaat lukken.’
‘Vijftien kilo in twee weken tijd?’
De traumahelikopter stijgt op met een donderend geluid en de ambulances rijden achter elkaar aan de straat weer uit. Er staat een man op de hoek van de straat. Hij draagt een pak met een fluorescerende stof. Mensen staan te praten. De stemming is bedrukt.
‘Nou ja,’ appt Carina terug, ‘vijftien weet ik nog niet, maar wel veel.’

Er is inderdaad iemand te water gegaan, en ze heeft het niet overleefd. Een oude dame, genaamd Janny, ze was zeventig jaar.  Lisa, de moeder van Femkes vriendinnetje Julia, brengt de meiden bij mij na schooltijd en blijft praten in de gang. Ze is ook bezig met de zelf gekozen dood van de vrouw van vanmorgen.
‘Ze had een briefje achtergelaten voor haar man. Op tafel,’ zegt ze, ‘gek hé, dat ze dat durfde. Zo de sloot in te lopen.’
‘Ja, ik had denk ik voor pillen gekozen,’ antwoord ik.
‘Of een zak op mijn hoofd,’ zegt Lisa nadenkend, ‘de trein lijkt me te eng, maar ook erg voor die machinist.’
‘Ja, inderdaad.’
Manlief steekt zijn hoofd om het hoekje van de deur.
‘Zeg, gaan jullie lekker? Weten jullie nog wat leukers?’ en verdwijnt weer naar de keuken.

Categorieën: Algemeen

NicoleS

Door veel te lezen word je een betere schrijver. Joost Zwagerman was ervan overtuigd. Ik houd van lezen maar ook van schrijven. Ik ben bij column x terecht gekomen dankzij mijn lieve vader die hier jaren columns geschreven heeft. Kees Schilder is zijn naam. Ik hoop evenveel plezier te beleven aan het schrijven als hij. Favoriete schrijvers: Gerard Reve, J.J Voskuil, Maarten 't Hart, Adriaan v Dis, Arnon Grunberg, WF Hermans, Simon Vestdijk, Louis Bordewijk en Jean Plaidy. Favoriete boek: Het bittere kruid, Marga Minco.

8 reacties

van Gellekom · 24 februari 2017 op 13:32

Heerlijke conversatie. En de dag moet nog beginnen 😀

Bruun · 24 februari 2017 op 14:09

Ik heb maar weer eens een inhaalrondje gedaan (liep een paar delen achter) en heb wederom genoten van je schrijfstijl. Je weet de dialogen en situatieschetsen zo mooi naturel neer te zetten. Het zou me hoogst verbazen als hier geen uitgever voor te porren is. Ik hoop voor je dat het lukt, want als er iemand is die wel een opsteker kan gebruiken, ben jij het wel. Succes Nicole!

    NicoleS · 24 februari 2017 op 17:48

    Ik hoop het ook echt Bruun. Dank voor je lieve reactie. ?

Esther Suzanna · 24 februari 2017 op 15:52

Prachtig geschreven 🙂

Mien · 1 maart 2017 op 15:13

De dood ondoorgrondelijk en rechtuit beschreven. Terloops. Net als Magere Hein.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder