24 februari 2017

‘Mam?’ roept Timo vanuit zijn slaapkamer. Ik loop naar de kamer die in mijn kindertijd van mij is geweest en kijk naar binnen. Timo zit half ontkleed op zijn bed. Ik staar naar de laminaatvloer, vroeger lag er groene vloerbedekking, die dienstdeed als grasveld voor mijn bruine Barbiepaard. Voor het raam stond een oud televisiemeubel, dat gebruikt werd als poppenhuis. Met daarbovenop mijn platenspeler.

Nu staat er een oude tv en een gamecomputer. Mijn kamer is een jongenskamer. Alleen het bed staat op dezelfde plek.
‘Wat is er?’ vraag ik.
‘Ik zag net een man,’ antwoordt Timo.
‘Een man? Waar dan?’ Ik draai me om en kijk rond.
‘Hij was helemaal in het zwart, mam, gehuld in een cape, en hij keek naar me, met hele rare, enge ogen.’ Een man in het zwart.
‘Hij droeg een soort kap op zijn hoofd.’
‘Maar waar is die man dan?’ Ik slik en wrijf over mijn armen, het is opeens koud geworden.
‘De man stond op de trap en toen was hij opeens weg.’

Het is half zeven. Mijn vader staat op om te douchen. Hij zet het licht aan op de overloop en ik kijk naar de kleine lichtbundels die mijn kamer binnendringen. In het halfdonker staar ik naar de muur. Onder witte lakens en een dikke gehaakte groene sprei zie ik hoe dansende treintjes, auto’s, mensen en huisjes als cartoonfiguurtjes voorbijtrekken aan mijn geestesoog. Alsof ik Alice in Wonderland ben kijk ik naar de parade, die zich alleen aan mij openbaart. Mariska, mijn vriendin, zegt dat zij dat nooit ziet. Soms zie ik bewegingen en vormen achter de zware bruine velours gordijnen die voor mijn raam hangen. Ik trek de groene sprei over mijn hoofd en verbeeld me dat mijn bed een veilig eiland is waar niemand kan komen, behalve ik. Het eiland zweeft door de kamer, ik ben ongenaakbaar, onaantastbaar. Schaduwen bewegen langs de muur, doorzichtige schimmen die vluchten voor het licht.  

‘Wat was dat, mam?’ vraagt Timo. Ik herinner mij de kou. Timo rilt. Dan kijk ik naar de overloop. Er is niemand. Geen man. Maar ik voel de kou.
Ik weet wie de man was. De man in het zwart met zijn kap. Timo kent hem nog niet, al heeft hij hem dan gezien. Hij voelt wat het betekent, maar hij mist de ervaring nog om het te begrijpen.
‘Die man was een monnik, Timo,’ zeg ik. Een zwerm vogels trekt luid schetterend langs het raam.
‘Een monnik, mama?’
‘Een monnik komt een boodschap brengen,’ zeg ik zacht. Dan aai ik hem over zijn bol.
‘Maak jij je geen zorgen. Hij zal jou niets doen.’ Ik ril.
Waarom kwam de monnik bij Timo en niet bij mij. En wat is zijn boodschap?

Categorieën: Algemeen

NicoleS

Door veel te lezen word je een betere schrijver. Joost Zwagerman was ervan overtuigd. Ik houd van lezen maar ook van schrijven. Ik ben bij column x terecht gekomen dankzij mijn lieve vader die hier jaren columns geschreven heeft. Kees Schilder is zijn naam. Ik hoop evenveel plezier te beleven aan het schrijven als hij. Favoriete schrijvers: Gerard Reve, J.J Voskuil, Maarten 't Hart, Adriaan v Dis, Arnon Grunberg, WF Hermans, Simon Vestdijk, Louis Bordewijk en Jean Plaidy. Favoriete boek: Het bittere kruid, Marga Minco.

18 reacties

van Gellekom · 5 maart 2017 op 13:19

Wij wachten in spanning op het vervolg 😀

Mien · 5 maart 2017 op 14:47

Ik weet niet of Timo hier nu mee gerustgesteld is.
Die man in het zwart zou voor hem zomaar een ‘bad’ man kunnen worden.
Openbaart zou ik vervangen door voltrekt.
Mooi stukje wederom. ?

    NicoleS · 5 maart 2017 op 18:02

    Ik kon hem niet geruststellen. Een monnik komt altijd alleen met slecht nieuws. Degene die hem waarneemt voelt dat ook. Voltrekken is idd beter.☺

Nummer 22 · 5 maart 2017 op 16:50

Mooi weer..een paar details..

Half gekleed is positiever …? dienstdeed…dienst deed?

Wie ben ik om jou dat te melden.

Een monnik…monnikendam..dus of??

    NicoleS · 5 maart 2017 op 18:04

    Grappig is dat ik eerst half gekleed had, maar ik wilde de nadruk leggen op het eind van de dag?dienst deed zal ik veranderen. De monnik komt vrijwel alleen om slecht nieuws te brengen.

Karen.2.0 · 5 maart 2017 op 20:52

Brrr, wat een verhaal Nicole, slaapt Timo nog na jouw woorden? Wil wel graag weten hoe en of dit verder gaat 😉

    NicoleS · 6 maart 2017 op 09:00

    Timo heeft al wat meer meegekregen zo door de jaren heen. Door wat hij zelf kan zien en door wat hij met mij meemaakt. Uiteraard heb ik wat meer aangezet voor mijn lezers. Het verhaal wordt vervolgd. 🙂

Esther Suzanna · 5 maart 2017 op 21:06

Wat een paranormale wending. Onheilspellend.

    NicoleS · 6 maart 2017 op 09:03

    Ik vond het heel spannend om dit te schrijven, omdat het zo dicht ligt bij mij maar zo ver ligt van anderen. Ik moest het schrijven. Dank voor je reactie.?

Bruun · 6 maart 2017 op 08:27

Creepy hoor, zo’n gewaarwording. Zeker voor een kind. Knap geschreven weer.

pally · 6 maart 2017 op 12:33

Mooi, invoelbaar geschreven, teruggaan naar je jeugd geeft er nog een extra dimensie aan.

Arta · 7 maart 2017 op 17:06

Bijna ongelooflijk dat dit verhaal eigenlijk geen verhaal is, maar jouw werkelijkheid.

Mooi geschreven!

Blanchefort · 8 maart 2017 op 09:23

Hopelijk raakt Timo er vloeiend aan gewend dat hij de gave heeft. En hopelijk heeft de monnik het nu eens bij het verkeerde eind en is er niet slecht nieuws maar goed nieuws. Misschien kwam hij daarom wel bij Timo en niet bij jou.
Top geschreven weer.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder