Dagboekdelen 44

Het is vroeg. Ik heb Femke zojuist naar school gebracht en fiets door naar visboer Schilder. Buiten staat een jonge vrouw, gehuld in een rood jasje met een lang zwart schort. Ze schrobt de straat met een harde bezem en bleekwater. In de winkel is het nog rustig. Manlief en ik hebben het druk vandaag, dus bestel ik een bak kant en klare Paella. De verkoopster kijkt me vragend aan om te zien welke hoeveelheid ik wens. Ze schept het bakje halfvol.
‘Voor vier personen, grote eters, maar met name de man lust wel wat,’ zeg ik. De vrouw knikt en schept wat bij.
‘Nog maar een schep. Echt, het is ongelooflijk wat mijn man eten kan,’ ga ik verder.

Thuis gaat mijn telefoon. Een jonge vrouw, genaamd Angela, wil graag bij me langskomen. Er is haast bij. Het is druk in de agenda, maar er is iemand verhinderd en omdat Angela’s kind problemen heeft, geef ik het open gekomen plaatsje aan haar. Ze is er blij mee en verschijnt een dag later in de praktijk.

Opeens heb ik het vreemde gevoel dat ik haar al ken, maar we hebben elkaar nog nooit eerder ontmoet.
‘Mijn moeder is Italiaanse,’ vertelt ze en legt een foto op tafel van haar oom. Ik kijk naar de foto en zie de man uit mijn droom.
‘Tony,’ breng ik uit, starend naar het vrijmoedige gezicht van de man voor me. De foto is in zwart-wit afgedrukt. Hij ziet er oud uit.
‘Hoe weet jij dat?’ zegt Angela, ‘mijn oom heet inderdaad Tony.’
‘Maffia,’ zeg ik, wijzend op de foto. In mijn droom werd hij vermoord, vertel ik en ze knikt. Tony was een maffiosi en werd jaren geleden doodgeschoten. Het was nacht toen hij stierf.
‘Dat is echt jaren geleden,’ merkt Angela op, ‘apart dat hij bij je was. Al was het wel een versierder.’ Ze lacht.

Als ik de praktijk verlaat, tref ik mijn zoontje Timo. Hij heeft zojuist gebeld met zijn vriend Caspar, die een dagje naar Duinrell is geweest.
‘Caspar heeft geen kleren meer, mam,’ zegt Timo, zoals kinderen dat zeggen kunnen.
‘Waar zijn die kleren dan?’ vraag ik.
‘Gepikt in het zwembad, want ze waren na het zwemmen niet meer op de plek waar hij ze had neergelegd. ‘
‘Hebben ze wel goed gezocht?’ vraag ik weer.
‘Ja ma, dat hebben ze. En nu heeft hij alleen nog een zwembroek aan en een vestje van ene Gert,’
Ik kijk even naar buiten.
‘Gelukkig schijnt de zon,’ zeg ik en begin aan de afwas. De bel gaat. Buurvrouw Carina staat voor de deur. Ze is haar sleutel weer vergeten.