Dagboekdelen 45

Manlief en ik gaan wat drinken. De muziek staat vrij luid. Manlief staat aan de bar te wachten op de drankjes. Naast hem staat een vrouw met opgeschoren haar en grote oorringen. Ik zie hoe manlief zijn lippen beweegt.
En in de schemer van de ochtend
Kijk ik naar jouw gezicht
Je bent hetzelfde maar toch anders
Ik heb jou zolang niet gezien
Je bent opeens geen kind meer
Maar zo mooi en minstens zeventien

‘Hoor je wat ze zingen?’ zeg ik als manlief terugkeert naar ons tafeltje.
‘Zo mooi en minstens zeventien.’
Manlief lacht.
‘Verrek ja, die tekst zou nu niet meer gaan,’ We lachen beiden. Gek eigenlijk, hoeveel er vroeger ‘kon’, maar nu niet meer. Een oude oom kon rustig een vunzig verhaaltje vertellen zonder dat er moord en brand werd geschreeuwd.
‘We zijn nu preutser,’ vindt Manlief.

Thuisgekomen zetten we de televisie aan.  In Atjeh, Indonesië staan twee donkere mannen op een soort podium. Gebogen en vastgebonden. Ze krijgen meer dan tachtig stokslagen. Er staan veel mensen voor het podium, zij filmen hoe de mannen gestraft worden. De mannen hebben niemand iets misdaan. Ze hebben het ongeluk homo te zijn in een land waar homofilie strafbaar is en werden verraden door hun buren. Een van de mannen is gehuld in een wit hemd. Zijn gezicht is vertrokken van pijn. Maar niemand rent het podium op, niemand houdt de marteling tegen. Ik kan er niet langer naar kijken.
‘Bah, is er iets anders?’ vraag ik manlief.

Vrijwel elk geloof beperkt, wijst af. Het staat mij steeds meer tegen. Het geloof doodt geen mens, maar geloven kan dodelijk zijn. Waarom kunnen we niet gewoon zijn en naast elkaar bestaan? Als er een God bestaat, zou hij dan niet gewoon van ons kunnen houden, zoals wij zijn? Ik hoop ooit zo een God te treffen, mocht hij er echt zijn. Niet een boze, tierende, wrekende God, maar een blije, liefdevolle God.

Buurvrouw Carina keert laat terug. We zien haar aankomen in de auto van haar ex. Ze heeft iemand bij zich, maar in het donker valt het moeilijk te zien wie deze persoon is. Ze staat stil bij een lantaarnpaal voor haar tuin en graaft in een lichte tas.
‘Ze is de sleutel weer vergeten,’ zeg ik met een lach in mijn stem.
‘Nee toch?’ zegt manlief, ’toch niet weer?’ Mijn telefoon piept. In de hoek rechts bovenin lees ik de tijd op mijn display. Elf uur.
‘Mijn sleutel is zoek. Ben je nog wakker?’ lees ik.
‘Zie je wel?’ zeg ik tegen manlief en loop met de sleutel in mijn hand naar de deur.