Hij is zomaar weer teruggekeerd. Mijn oude vijand. Als donderslag bij heldere hemel, of een onverwachte onaangename gast. Twee maanden geleden was ik er van overtuigd dat het me nooit meer zou gebeuren. Ik zat er tenslotte bovenop. Sommige dingen overkomen je alleen als je er niet op verdacht bent, als je er niet voldoende aan werkt. Maar het is er toch.

De huisarts, een grote beer met vriendelijke groene ogen, staart me aan. Ik heb een dubbele afspraak met hem gemaakt, zodat er geen haast is. Dokters hebben het druk tegenwoordig, en ook deze man oogt wat vermoeid.
‘Het is weer terug,’ zeg ik onomwonden, mijn zweterige handen voor me uitgespreid.
‘Toch nog? Na al die maanden? Is er wat gebeurd?’ vraagt de dokter, hij drukt op een knop van de computer en scrolt langzaam door mijn dossier.

We gaan een weekje op vakantie, naar Duinrell, Wassenaar. Het weer is prachtig, zonnig en warm. Overal zie ik lachende mensen, opspattend water en geurige eettentjes. Deze week is de kroon op een vol, druk en bewogen jaar. Tenminste, dat moet het zijn. Ik voel opeens, zonder enige aanleiding, een bekende doffe emotie opdoemen. Een gejaagd gevoel, angst. We zitten in een restaurantje met een glazen plafond en wanden. De zweefmolen draait en ik zie vanachter het raam jonge mensen voorbij vliegen, ze joelen van blijdschap. De kinderen eten een pannenkoek. In het midden van de zaak staat een Carrousel. Paardjes, koetsen, motoren en auto’s, ze glijden langzaam voorbij. Femke zit op een paard en trekt aan de teugels. Ze lacht tevreden en wisselt dan van paard. Ik duw een stuk pannenkoek door mijn strot en kijk naar mijn man. Hij wist het zweet van zijn voorhoofd. We zijn op vakantie, maar ik ben er niet.

‘Tja,’ zegt de huisarts. ‘Ik ben bang dat we toch maar weer wat moeten voorschrijven.’
‘Niet meer Venlafaxine,’ protesteer ik angstig, denkend aan alle bijwerkingen. Zweten, brainzaps, dik worden en erger: weer gaan tandenknarsen.
Ik krijg een ander medicijn. Fevarin. Daar moet ik maar eens mee beginnen. Het kan even duren voordat het middel gaat werken. De eerste weken kunnen de klachten erger worden, dat weet ik nog van de vorige keer, maar ik was het even vergeten. De boze bijen in mijn borst draaien en draaien. Alsof ze los willen barsten, ontsnappen aan dit lijf. Kon ik dat maar, gewoon voor even.

Categorieën: Algemeen

NicoleS

Door veel te lezen word je een betere schrijver. Joost Zwagerman was ervan overtuigd. Ik houd van lezen maar ook van schrijven. Ik ben bij column x terecht gekomen dankzij mijn lieve vader die hier jaren columns geschreven heeft. Kees Schilder is zijn naam. Ik hoop evenveel plezier te beleven aan het schrijven als hij. Favoriete schrijvers: Gerard Reve, J.J Voskuil, Maarten 't Hart, Adriaan v Dis, Arnon Grunberg, WF Hermans, Simon Vestdijk, Louis Bordewijk en Jean Plaidy. Favoriete boek: Het bittere kruid, Marga Minco.

8 reacties

van Gellekom · 6 juni 2017 op 11:13

Het blijft tobben. Een juiste ademhaling doet ook al wonderen 😀

Bruun · 6 juni 2017 op 21:03

Hè wat naar om te lezen. Ik wens je veel sterkte en hoop van harte dat de medicatie zijn werk doet zonder al te veel bijwerkingen.

Nummer 22 · 7 juni 2017 op 22:55

Kalm blijven…. durven loslaten…ademen rustig!

NicoleS · 8 juni 2017 op 10:16

Dank allen!

Karen.2.0 · 9 juni 2017 op 00:27

Wat heb je ‘m weer indringend geschreven. Keep your calm (if possible)
Mooi: ‘Ik duw een stuk pannenkoek door mijn strot en kijk naar mijn man. Hij wist het zweet van zijn voorhoofd. We zijn op vakantie, maar ik ben er niet.’ X

Blanchefort · 11 juni 2017 op 21:02

Het gehad hebben is erg. Maar bemerken dat het weer terug is zorgt vaak voor meer schrik.

Ik hoop dat het van korte duur is.

KawaSutra · 14 juni 2017 op 19:09

Zodra ik tijd heb moet ik eens terug gaan lezen. Prima stijl en opbouw, maakt indruk!

NicoleS · 15 juni 2017 op 08:43

Ik ben wat minder op CX wegens mijn ziekte. Zodra het beter gaat zien jullie me! Dank voor de reacties?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder