Dagboekdelen 47

‘Ben je nog ziek?’ vraagt Femke, ze omklemt mijn middel met haar mollige armpjes. Mijn ogen staan dof, ik zag het net in de spiegel. Gisterenavond om tien uur reden we met de auto van mijn schoonvader naar de spoedeisende hulp. In de wachtkamer zaten twee snotterig uitziende kinderen en een puber met een theedoek om zijn arm. Ik had opeens vreselijke buikpijn gekregen, kort na het diner. De dokter die we belden, wilde me even zien op het spreekuur.

‘Het kan de lever zijn,’ mompelde de arts, een jonge vrouw met een paardenstaart. Ze voelde aan mijn buik, en luisterde met de stethoscoop.
‘Maar het kan ook nog wel eens de maag zijn,’ vervolgde ze na enige tijd,’ wellicht door het gebruik van het medicijn Fevarin. Daar heb ik een drankje voor. Als dat niet helpt, heb je een gal aanval.’ Monter stond ze op en liep naar haar bureau.
‘Als het zo blijft adviseer ik je naar de huisarts terug te gaan.’

Ik slik sinds twee weken Fevarin, heb geen last van bijwerkingen, behalve dat mijn maag behoorlijk van streek blijkt te raken. Het drankje, Antagel, helpt niet onmiddellijk, maar de week is druk en het leven gaat door. Het is waar. Antidepressiva lossen niet alles meteen op. Integendeel.
‘Zou je nu wel blijven werken?’ wil Carina weten. Ze zit in de trein, onderweg naar huis.
‘Ja,’ app ik terug, ‘het leidt me af.’ Het blijft even stil. Dan stuurt ze me wat terug. Huilsmileys.
‘Ik zit in de verkeerde trein!’
‘Wat? waar ga je heen?’
‘Naar Leiden. En ik moet naar het Centraal. Ik dacht net al, wat een vreemd gebouw.’ Ik glimlach, ondanks alles.
‘Doos.’

De psycholoog die ik midden in de week bezoek, heet Peter. Hij heeft een grijze, volle baard en een vriendelijk gezicht. Vanuit zijn werkruimte kijkt hij uit over weilanden.
‘Ik volg altijd de koeien,’ zegt hij, ‘die wandelen telkens heen en weer. En er nestelen nu Lepelaars, wist je dat?’ Ik schud met mijn hoofd en kijk eveneens naar de bruin met wit gevlekte koeien. Ze staan nu te ver om ze goed te kunnen bekijken.

Mijn schoonvader, die op Femke heeft gepast, vertelt me over zijn hobby. Vissen. Hij is gisteren laat nog weg geweest.
‘Ik heb zestien tongen gevangen,’ zegt hij glunderend, wrijvend over zijn buik.
‘Tongen moeten minstens vierentwintig centimeter lang zijn, anders mag je ze niet meenemen. Dan moet je ze teruggooien.’ Hij werpt een blik op de keukendeur.
‘Ze liggen in de koelkast. Om te versterven. Te verse vis kun je niet bakken, die gaan krom staan in de pan.’

Ik neem Femke mee, ze wil weer naar huis.
‘Waarom haalde opa me uit school?’ zegt ze op klagende toon.
‘Mama moest naar de dokter,’ leg ik voor de tiende maal uit.
‘Maar ik wou jou, of papa. Waar is papa?’
‘Papa is naar het ziekenhuis.’
‘Krijgt hij dat apparaat dan vandaag? Om beter te ademen als hij slaapt?’
‘Ja mop.’
‘Worden jullie dan allebei beter?’
Ik hoop het, mop,’ zeg ik en streel haar lichte krullen.
‘Je bent afgevallen mama, je buik is weg.’
‘Dat is dan toch iets goeds mop,’ antwoord ik en we rijden weg in de stralende zon.